Sommergewitter

Bild: pixabay

Muorns noch so schön in Sönn dörlöchtet, kippte he üm de Meddagstiet, de Sommerdag an de Iemse. Backend heet tröcken von ächten her drohlicke Wulkenballen up. Dao sach de Buer: „Dat giff glieks noch wat. Eher dat et grummelt, föhr ick noch gau in de Stadt. Ick mott dao noch hen un haalen wat.“ „Gaoh to“, sach de Meerske (Bäuerin), „ick haoll hier wuohl Huusbest (ich passe schon auf). So kann ick auk es wier in Ruhe an Tüüg wat flicken.“ Kuort drup wör et still in‘ Huuse.

     Et wuord mehr un mehr bienaut (drückend-schwül); daobi ganz un gar dimstrig, de Hiemmel all gries es Zinn, bloß von wieden lück giäl un wiet ächten gar so wat es viola. Sietaff von et Herdfüer glämmde unner ’t Krüüz met dat drüüge Palmstrüüksken dat Üölgelämpken. De Frau woll dagesüöwer nich graut Lecht maaken. So was dat Huus all so guet es düüster. Nich dat dat Menske bi düt Wiär dao alleene in Huuse bange wör, dat nich, aower se harre sick män doch in’ Naihstuoben verkruopen. An Tüüg rümflicken dai se giän. So nösselde de Frau met Läppkes un Gaorn üm dat lütke Lämpken von de aolle Pfaff-Naihmaschin harüm. Wenn nich jüst de Naihmaschin suusede, wör et mucksmüüskenstill.

     Godorrie, wat drückend! De Lucht stönn män so. De Fensterladens wören sperrangelwiet up. Ohoh, buuten wuord et wehriger. Dat Dönnern rullde naihger. Sprüngen Blitzfunken dör den Stuoben, keek de Meerske up. Se tellde dann. Noch göng et. Mit maol aower krachte et naihge bi un glieks drup böllerde sick den Dönner wööst uut – un rullde wiethen weg. „Nu aower Schluss hier!“ reip de Frau de keggenan. ’n Snipsel Gütermann-Nähseide in’ Mund, göng se mit nen fasten Tratt up dat Fenster an. Se woll et tomaaken un bleef doch staohn … Ganz met sick eens, keek se in Gedanken nao buuten hen. De Klämmerkes (rankende Kapuzinerkresse) hüngen düörstig un slaffmatt den Tuun daale. De aolle Tuun met dat graute Heck (Gattertor) … Siet Jaohr un Dag tröck he sick üm den schattigen Appelhof (Obstgarten), so as woll he ne behööden.

     De Baimtööge aower lööten sick flau (kraftlos) hangen. Orre ducknackeden se sick nu vör Angst un Bange? Kien Blättken, wat hen- off herwaigede. Man konn dat Knistern in de Lucht baoll föhlen. Bloß giennen, achter ’n Koben (Schweineauslauf), ganz alleene up de graute Wieske, reckte sick – piel hauch – de aolle Biärnbaom in de Höchte. „Jüst so es ’ne Flamm, de hiemmelwärts lodert“, sinneerde dat Huuswief. Se wiskede sick met de Schüötte den Sweet von de Plääte (Stirn).

     Wu wör dat? Harr nich erst noch in‘ Fewrua iähr Mann sächt: „Den aollen Kostgänger dao buuten, den hau ick nu üm; vull dräch he jä doch nich mehr.“ Män dat harr se em soiäben noch uutküeren konnt. Denn so lange se denken konn, stönn he dao, de aolle Baom, met de Holtbank drunner. De Bank … Genrassionen häbet dao truulick siätten. De Frau dacht: „Un de Biärnbaom, wat is de doch maol wier guet dörkommen.“ Schön so, de fiene Duft, de herrlick witte Blaite in‘ Fröhjaohr met de summenden Immen, de sick munter in em tummelden … Un nu hüngen se de all wier dran, noch ganz lütt, de Biärnkes, mündkesmaote, hatt noch, doch wanner wier saftig-sööt. Se is baoll nich mehr to kriegen düsse Westfäölske Speckbiärn‘, ne Rarität. Geiht man dao so eenfach met Biel un Saage dran? Üöwerhaupt, spiellt bi so ’n Baom nich mehr noch mit äs bloß dat Holt?

     Godorri. Heel biestrig flammden nu de Blitze up. Jö! Un dat Dönnern göng bis in de Magenkuhle. „Dat is hier kien Spiellwerk mehr“, schööt et de Meerske dör ’n Kopp. Glieks auk friskede de Wind plüüsterig up. Ja, met Huulen streek he wahn all ümt Huus. Ne Dööre knallde wo to.

     In Nullkommanix klädderden dicke Druopens hatt up dat Affdack. Palskend fööl dat Waater män so von buoben daale. Un heel wild göng den Bruusewind dör de Baime. Eenzig de aolle Biärnbaom böhg sick in de Spitz bloß so iäben, so as dai he den Kopp lück wäögen. De Merske stönn ganz in Gedanken an et Fenster. Wat schön frisk et up maol röök. Hmm … Jö! Ohne Gnade;

     Grell un strankiel (hart, streng), tuckte grell de Blitz runner. Baatzkedi, dao knallde et un fraog nich wu. Et krachte, dat et geföhrlicker nich göng. Splitternd föölen Tööge daale. Godorri! Et harr em troffen, den aollen Biärnbaom. Sien Stamm wiesede ne klaffende Wunde. Sietto lag Astwerks un de Holtbank schinn schwatt anbrannt. De Frau krieskede. Et harre auk iähr Hiärt troffen. Ratz smeet se dat Fenster to. Iähr Schreien bleef buuten. De Wind weihde et weg – wiet weg. Verbaast laip se in Huuse harüm un namm den Rausenkranz.

     As de Buer uut de Stadt wierkamm, verstönn he dat Klagen van siene Frau gar nich. „Stell di doch nich so an“, sach he, „män guet, dat et bloß den aollen Baom troffen hät. Ick haal glieks muorn Biel un Saage. Dann krich he den Rest.“

     De Frau sweeg. Se dachte bloß: „Ach, ji Mannslüe. Wat us Fraulüe bis ant Hiärt geiht, dat geiht ju Kerls män bloß bis an de Knei’ …“

 

För alle Geliägenheiten alltiets wat Schöns von hier:
Plattdüütske Pötter-Bööker – Aschendorff-Verlag Mönster

To windig

Bild: pixabay

Et wören schöne Tieten daomaols, düsse Wirtschaftswunnertieten in de sesstiger Jaohren, met Winker an de VW Käfers orre gar Lenkradschaltung an de fiene Borgward Isabella. So ’n Auto pöss all guet bi düsse niemodsken Bungalows, de nu nao amerikaanske Art Teeken för „neureich“ wören; Flachdach met tominnst duusend Quadraotmeters Rasen derümto, wo Therese sick up de Terrasse in ne Hollywoodschaukel wägen konn. Un wat en heelmaol gecken Praohlhans wör, de wiesede sick upt Waater gern auk noch wuohl met siene eegene Jolle.

     Ja, well et harre, leit et auk wiet heruuthangen. För Jan Pielo wör dat sien Kiekschapp en Teake. Söwwst för Grizmek wör dao noch bequem Ein Platz für Tiere. Oh ja, se wören de alle guet bi tofriär. Dao satt nu auk es wuohl noch en halw Hähnken in en Wienerwald bi dran. Immer Toast Hawaii smöck auk nich. Man wör all wat fienfriätsk. Wencke Myhre mennde gar: „Beiß nicht gleich in jeden Apfel.“ Dä. Et moss all wat sien! Söwwst Pannekooken pöss nich mehr in de Alno-Küchenwelt.

     Nich genoog demit, stüöhnden de Stones auk noch: I Can’t Get No Satisfaction. So is dat, wenn et de Lüe allto guet geiht. Dann wiärd se liederlick. Nu ja, up engelsch (englisch) göng dat so iäben noch dör. Gar so eenen es Bundespräsident Lübke sach daomaols: „Equal goes it loose“. Orre so ähnlick. Egaol. Hauptsaake et klüng engelsch. Von Platt woll nich eenen mehr wat wietten. Daoför wören de Beatles nu dran. All You Need is Love. Hör sick dat nu es eene wier an!

     Öllerlicke Fraulüe verstönnen de Welt nich mehr un keeken leiwer Bonanza (Westernserie, die von 1959 – 1976 im Deutschen Fernsehen lief). Sefa wör sogar froh, dat se nich äs Helga leip (Titel von Aufklärungsfilmen der sechziger Jahre). Bladere Sefa sunndags noch gern in de Fotoalben, konnen de Teenager nich genoog in de Kinos laupen. Aower nich wiägen Fox Tönende Wochenschau, sönnern weil et sick met Susi orre Hansi in Düüstern biätter schmuusen lööt. Dao wör de Film an sick egaol, auk wenn glieks wier Wencke Myhre metspiellde un süng: Am Sonntag will mein Süßer mit mir segeln gehn.

     Babsy bruukte daoför nich es int Kino. Babsy harre sick Charlie angelt. Ne guede Partie. De siägelde met sien eegen Boot üöwer den Dümmer (13,5 km² großer Binnensee im Westen des norddeutschen Tieflandes). En Schipp gar met Kajüte! Dao siägelden de beiden nu auk es wier schön ungestört dör de Natur. Üm guet in Fahrt to kommen, wör Charlie allmänto flietig met de Siägel togange. Babsy stönn an de Kajütendööre. Dao fröög Charlie üöwer de Schuller her: „Na, Babsy, gefällt‘s dir?“ „Oh ja“, gaff Babsy em terügge, „wenn nur diesen verdammten Wind nich immer wäre …“

August un Mia

Bild: pixabay

August …

Ja, wat is?

Wat is, wat is… Mann, kiek mi doch es an.

Ankieken? Wat is denn to kieken?

Na, icke!

Aower ick kenn di doch.

Sieh mal einer an!

Oh je. Auk noch Hauchdütsk. Wat sall dat denn nu?

Meinee, kiek mi doch eenfach es an!   

Doo ick doch. Ick kiek doch nich scheel, orre?

Küer nich. Kiek eenfach.

Frau, du mäcks mi noch unwies.

Mann, du mi nich minner.

Herrjeh, dann sägg mi doch eenfach, wat is.

Also, ick wör doch nao ’n Fröhstück bi ’n Dokter.

Jaja. Oh, Mia, doch nix Ernstes?

Keggendeel. Ick wär ganz gesund.

Dann is jä guet. Wat mehr denn noch?

De Dokter meinde, ick könn mi guet seihn laoten.

So, meinde he dat?

Ja.

Jaja, de Dokters, wat de nich all’s so sägget.

Wat?! Geföllt di dat denn nich?

Doch. Aower von den dicken Ääs häff he nix säggt?

Nä. Üöwer  d i  häw wi gar nich küert.

Ne nette Draimerie

Bild: pixabay

Se sägget ja, Draime wären nich bloß Wind. Heel wiesklooke Pyschelogen meinet gar, se härren dao Gott weet wat in funnen. Nu ja, dat ännert in de Bedden aower nix an dat Weltern und Wehren oft debi. Un wat nutzet mi dat, wenn ick weet, waorüm ick lesste Nacht Napoleon wör? Drüm hängt den ännern Muorn ja doch kien Tweespitz (Zweispitz, typischer Napoleonhut, bei dem die Krempe so aufgestellt ist, dass sich seitlich zwei Spitzen bilden) an‘ Garderowenpinn. Ick könn auk ruhig so es Napoleon kummdeeren, miene Frau sprüng de doch nich bi. All’s bloß Draimerie. Nix änners äs Spöökerie in‘ Kopp. Villicht ganz nett maol, aower dat Liäben süht änners uut.  

Bi de Wehmeyerske wör dat mit de Draimerie mehrst nich so nett. Se harre oft wahne wat mit Albträume to bekieken. Bäänd harre Gott Dank mit so wat kiene Last. He schlööp an sick immer ganz guet dör. Göng auk em es wat debi dör ’n Kopp, so konn he dao guet mit liäben, dat lött sick nich änners säggen. Nu ja, de eene so, de änn’re so.

Eenes Dages satten de beiden bi’n Fröhstück. De Frau söhg gar nich guet uut. Bäänd fröög iähr auk glieks: „Häs nich guet schlaopen?“ „Gar nich guet“, stüöhnde se, „ick harr män jüst de Aogen to, dao göng et all wier loss. As wenn de Satan mi in‘ Nacken satt. Ick wüss gar nich so gau mehr wohen. Dao bin ick ratzfatz upt Rad sprungen un – heidewitzka – uutnaiht.“

„Wat du nich sächs“, mümmelde Bäänd an sien Buotteram, „un dann häs dao so de heele Nacht dörtrampelt?“ „Ja, wat soll ick denn maaken?“, fröög Hilde upkratzt. Se mennde gar noch: „Wenn ick män so schön schnuorken könn äs du …Häs auk noch draimt?“ „Oh ja“, nickoppede Bäänd, „dat häb ‘ke.“ „Aha“, leit Hilde nich nao, „wat denn?“„Also, wu sall ick säggen“, drucksde Bäänd herüm, „ick säch es so, ick bin dao nich bi wegföhrt.“

„Geiht et nich ’n bettken genauer?“, fröög Hilde nieschierig. Dao gaff Bäänd sick nen Ruck un sach, „ick will de gar nich ümto küeren, et göng maol wier schön rund mit de Paula.“ Hilde wüss gar nich, wat se hörde. „Wat?!“, keek se em ganz giftig an, „mit Paula? Un ick wör dao gar nich mit bi?“ „Nä“, keek Bäänd verwünnert up, „göng doch gar nich, du wörs doch de ganze Nacht mit‘ Rad unnerweggens!“

Unsichtbar

Bild: pixabay

De süelwerne Hochtiet harren Hedwig un Heinz all lange ächter sick. Et wär also Unsinn, to säggen, Hedwig wüss nich, wu Heinz uutsöhg. Un doch wör he so guet es unsichtbar för iähr. Denn dagesüöwer sitt Heinz äs Timmermann mehrst buoben upt Dack, dao krigg Hedwig em nich to Gesicht. Un ansüss? Nu ja, ansüss harre Hedwig sick dat mit em auk änners vörstellt.

     Wenn he mit iähr an‘ Disk sitt, dött he bi ’n Fröhstück alltiets in eens dör Zeitung liäsen. Auk aobends, wenn he all mööde gaapet, hölt he sick all wier de Zeitung vör ’n Kopp un kann gar nich genoog liäsen, weil he dann schön in Ruhe noch de ganzen Kleinanzeigen dörkick. Dao kann Hedwig kieken un noch maol kieken, wat sall se denn seihn von em? In‘ Schlaopstuoben is dat auk nix änners. Kommet se sick dao es wat naihger, is et ja auk immer pickedüüster debi. Dat is bi iähr doch kien Lauphuus, wo Lecht noch debi brennt. Un muorns sitt he all wier achter siene Zeitung. Drüm krieget se auk män so guet äs nix voneene to seihn. Den Pastor bicht se es maol: „Meine Blicke gehen ins Leere.“

     Unterhaltung is auk nich vull dao in‘ Huuse. Hedwig kann säggen, wat se will, he brummt dann mehrst bloß: „Hmm …“ Söwwst as se sunndags maol to em sagg, iähr wör upfallen, dat he sick nich den Schlips, sönnern den Gurt von’ Bademantel ümbunnen härre, brummde he achter de Zeitung her: „Hmm…“ Dat wör Hedwig to vull. Höchste Tiet, nu es annere Sieten uptotrecken. Se haude up den Disk un fröög, off he üöwerhaupt noch wüsse, wu se uutsöhg? „Hmm …“, mennde he bloß drup.

     Nä. So nich mehr. Nu woll se em es änners kommen. Egaol, et konn nich unwies genoog sien.

     Muorns drup rüöhrde Hedwig in de Koffietass un spröök up de Zeitung hento, se härre för naichste Wiäke Sunndag Reinhold Messner samt den Dalai Lama to ’n Aobendiätten inlaad’t … Off he nu wuohl upmuckte? Tatsächlick. Achter de Zeitung her sagg de Mann: „Soso.“ Un he meinde, so eenen es Messner könn villicht wuohl es mit em upt Dack! Gar vom Dach der Welt kaim düssen Dalai Lama. Dat härre he es maol liäsen. Oh ja, ganz interessanten Besöök. Bloß mösse Hedwig sick bi de Kuokerie dann nett wat infallen laoten. Dao bladerde he auk all wier üm.

     Hedwig wüss nich, wat se noch säggen soll. Stump fröög se em: „Du, Heinz, wat dais du maaken, wenn ick es sterben soll?“ „Trauern“, sagg he. „Lange?“, fröög se. Daorup he nu bloß wier: „Hmm …“ Se wüss nich, off he daobi nickoppede orre nich. „Suorgs auk daoför, dat ick bi mienen Daut mit Annoce un Beld in de Zeitung komme?“ „Hmm“, brummelde he. Dat wör de Frau nu genoog. „Himmelherrgott!“ krieskede Hedwig, „dao moss nu erst daut sien, ümdat de eegene Kerl di auk es bi’n Zeitungliäsen noch ankick!!“

♣       ♣      ♣

Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster