Schappgeklimper

Bild: pixabay

Wenn hier wat von Schappgeklimper steiht, so is dao nich ne 1960-er Musiktruhe mit meint. Dat mit dat Klimperschapp, dat geiht heel wieder noch trügge. Können wi dao män noch mit Sommerfelds Willy (1904 – 2007) üöwer praoten, de dai us dao noch wuohl gerne wat up säggen. Aower wu et Liäben so spiellt is Willy all daut. Män eens bliff von em bis vandage: Sommerfelds Willy wör den lessten Kinomusikanten. Noch mit hunnert Jaohren sett’e de Mann sick an sien „Schapp“, wu he sien Kinoklavier up Platt nannde, un spiellde, dat de Heide wackelde. Wat för nen Film et auk wör, Willy kreeg de alltiets Schwung bi. Un fraog nich wie.  

     Up de Fraoge: „Was macht der Maier am Himalaya?“ grabbelde he de Akkorde män so bis buoben hen dör; denn mit den Himalaya, moss wietten, dao is buoben de Luft män wat dünn. För use Slach Lüü is dat nich eenfach: „Rauf, ja, das kunnt’ er, doch wie kommt er runter? Ich hab so Angst um den Maier am Himalaya, der macht ’nen Rutsch – und dann is er futsch.“ Un dann aower! Könnden wi et bloß noch hören: Glieks göng et kunstfeddig mit dat Schappgeklimper wier von buoben daale herunner. Doch wuohl nich noch Steenschlag debi? Up jeden Fall göng et: Bimbambum, Rumbum … De Kinospectatores höölden de Luft an.

     Klüng et aower Ting-tara-rara, ting-ting, so göng den Vörhang all runner, dann wör et mit den Film an‘ End. Schapp to un Willy harr Fieraobend. So wör dat hier daomaols in de Kinos. 

     So eenen es Willy spiellde Anno Tobak hier maol in‘ Schaupalast. De konn et nich ganz so guet es Willy, doch he dai, wat he konn. To de Tiet leip jüst nen Film mit de graute Stummfilmdiva Adele Sandrock (1863 – 1937). Drama üöwer Drama! Dat bruukte guet wat an Geklimper.

     Godorri, Adele satt de maol wier rein into. So wat aower auk! Se harre ’n Kind van so nen liederlicken Edelmann. Doch den adeligen Luftikus woll iähr nich hieraoden. Oh, wat nen Krach inhuuse bi dat Fraumensk. De Olle wiesede iähr de Dööre. Se wüss nu gar nich mehr wohen mit de lütke Blaage. Heel verbaast (kopflos) leip se, dat Kind up en Puckel, up nen wietlöftigen Kolk (großer Weiher) hento. Aff int Waater. Se stönn dao auk all bis an de Kneie drin. Godorri, stell di so wat vör! Et schinn, den Kinomusikanten möök dat reineweg unwies. He slöög män so up sien „Schapp“ harüm, so, as wolle he et wuohl dullweg kuort un klein hauen.

     As Adele dat Waater, mit dat arme Kind up de Schuller ’n Puckel, nu all knapp an de Kinnlade göng, konn et in‘ Kinosaal nen stämmigen Kerl nich länger uuthaoll’n. Heel feddig mit de Nerven reip he: „Adele, Adele! Nu nemm bitte auk glieks den kollerigen Klimperklempner mit!!“

     Wat sall ick de noch up säggen?

     Bloß noch: Ting-tara-rara, ting-ting!


Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster