Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Leni wat. Wör dat Bedde in‘ Schlaopstuoben auk noch so graut, aower egaol so alleene liggen, dao kam se nich guet in‘ Schlaop bi. Se dai allmänto liäsen. Liäsen harre Adolf auk all immer gerne doon, aower nich bloß liäsen. He möök dat Nachttischlämpken gerne auk es uut. Män oft möök he et in Düüstern dann wier an. Vull Schlaop wör dao auk nich immer bi. Aower so is dat. Wu et is, is et faken auk nich immer recht. Nich genoog demit, wör up Adolfs Siete, bi all dat Grabbeln üm den Lechtschlater herüm, nen grauten Pleck wuorden. Leni moch dao all gar nich mehr henkieken. Weil dat Truerjaohr nu aower vörbi wör, soll dao nu es frisk Farwe drup. Villicht leit sick glieks in eens de ganze Schlaopkamer nie strieken? Dat soll sick nen Anstrieker es bekieken. Leni wüss wuohl eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet.
As Karl nu mit Pinsel un Werks bi Leni an de Dööre stönn un fröög, wat to doon wäre, sach Leni em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick all ne ganze Tiet alleene bin. Män nu is mi, dat hier so langsam es wier frisken Wind weihen könn. Mientwiägen kann et in de Schlaopkamer glieks demit lossgaohn. Komm an, ick will di es wat wiesen.“
Oh, oh, dat göng dao ja! De Emmer wäre Karl baoll uut de Hande fallen. De Frau schinn em jä reineweg mannsdull. Äs Mann woll he sick nich üöwerrumpen laoten un ach: „Leni, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“ Leni wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us nich holpen. Män gau an …“ Dao stönnen de beiden auk all vör de Bedden.
Iähr fööl forts wier den schwatten Placken üm Adolf sien Nachttischlämpken up. Dao sach se: „Un daomit du auk weeß, wo du glieks mit anfangen kanns, wies ick di hier nu erst es, wo mien Mann in‘ Düüstern immer hinpöck, wenn he …“ „Leni, langsam an“, stüöhnde Karl, „ick bin ja nu nich dumm un …“ Se gefööl em äs Frau auk ganz guet, aower he wäre nu maol nich mehr den Jüngsten. He möss män bescheiden blieben. „Leni, ick will de gar nich ümto küeren“, sach he, „aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr von.“
Pötter-Bücher aus dem Aschendorff-Verlag Münster,
zu jeder Gelegenheit „immer was Schönes von hier“.
