
Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Rosa wat. Man kann jä säggen, wat man will, aower wenn man et nich gewuohnt ist, is et alleene män so wat (nichts Halbes und nichts Ganzes). Auk nachts dao alleene in‘ Bedde is et män so ’n Hen un Her. Rosa kümp de gar nich bi in‘ Slaop. Se kann de baoll gar nich keegen liäsen.
Offwuohl, in Bedde liäsen, dat harre Felix auk immer doon. Wenn dao nich alltiets dat Gefummel met dat Lecht wiäsen wäre. Bi all dat Grabbeln üm den Lechtschalter herüm is dao ümt Lämpken en grauten Pleck uut wuorden. De störde Rosa all lange. Drüm woll se de nu auk es wat an doon. Villicht dat den Schlaopstuoben ineens maol wier friske Farbe kreeg? Orre ineens dann auk glieks noch den Wohnstuoben? Dat Truerjaohr wör jä nu all wat hen. Se konn dat an sick guet all in Angriff nemmen. Doch moss sick dat erst es en Anstrieker bekieken.
Rosa wüss dao auk all eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip äs Widdemann (Witwer) auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet, ohne dat et glieks debi allto harre int Geld göng.
As Karl nu fachgerecht met Pinsel un so bi Rosa an de Dööre stönn un fröög, wat so to doon wäre, sagg Rosa em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick nu all ne ganze Tiet alleene bin. Aower nu is et mi doch nao frisk Werk wier tomoote. An sick könnde et van mi uut glieks in‘ Schlaopstuoben demet lossgaohn. Komm an, ick sall et di wuohl wiesen.“ Mann! Karl bleew de Spütte debi weg. He wüss gar nich, wat he säggen soll. Dat härre he van Rosa so nich dacht. Also dat göng hier jä … Den Emmer Farbe wäre em de baoll bi uut de Hande fallen. Jö! Dat göng em nu doch alle en bettken to flott dao. He sagg: „Rosa, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“
Rosa wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us hier nich holpen. To, komm an.“ Dao göng de Frau all vöruut. Un eher Karl de noch wat up säggen konn, stönnen de beiden auk all vör de Bedden. Rosa harre et glieks wier met den swatten Placken üm Felix sien Nachttischlämpken un sagg: „Karl, daomit du auk weeß, wo du hier glieks all schön met anfangen könns, wies ick di erst es, wo mien Mann alltiets immer hinpöck, wenn he …“ „Roswitha“, wuorde Karl nu düütlick, „ick bin ja nu auk nich dumm, aower ick bin nu maol nich mehr den Jüngsten …“ Se gefööl em äs Frau jä auk ganz guet, mennde he galant, aower wenn et pattu upt Ganze gaohn soll, möss he in sien Öller män bescheiden blieben.
Lück beduerlick keek he Rosa an un sagg: „Rosa, ick will de gar nich ümto küeren, aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr van.“