Dat könnden wi gerne öfters maol doon: Nett tohaupe aolle Belder von fröher bekieken. Denn schöne Erinnerungen sind so wat es ne mollige Kruke (Wärmflasche) fört Hiärt. Un in‘ Kopp löchtet wat up, wat ansüss kien Funken mehr härre. Schade wäre et, wenn et dat nich mehr gäff. Liäbensbelder göngen verluorn, de us schön noch wat säggen könnden.
Bi mi klinget dao immer noch plattdüütske Säggewiesen (Redewendungen) bi dör, Sprüchskes, de vandage gar nich mehr to hören kriss. Kick Opa mi dao up en aolt Foto an, höre ick em noch säggen: „Junge, haoll di ant elfte Gebot: Laot di nich verbluffen.“ Dat sitt mi alltiets noch in en Kopp. Un dat ist Verkehrteste jä sicher nich. Also, leiwe Lüe, wu wäre et maol wier met en nettet Sippenstündken?
Bi aolle Belder bekieken duert et nich lange un eene weet mehr noch äs den ännern. Dao hett et: „Nu kiek doch bloß es hier! Meinee! Man sall gar nich meinen, dat den Mann Onkel Gustav is. Ick seih en noch vör mi. Mehrst sach he immer …“ Un dann kömmt de wier so ’n markanten Satz, wo dat Lachen de män so bi ruutschütt. Doch et bliff nich bi Onkel Gustav, denn dat Bladern in de Fotalben geiht hen un her, bis dat de eenen fröch: „Och, un hier! Well is dat nu noch?“ Alle willt kieken. Doch well könnt et sien? Jopp röpp: „Paula is dat!“ Jau, dat is se! Düsse Paula van Mamas Siete her, dao ächten uut Freren. Meinee, wu lange is nu all wuohl daut? Aower giff et dao in Freren nich noch wuohl wecke van us?“ Man könnde sick de villicht maol wier üm kümmern … Ännersiets: Wo nich wuohl so männig Deel van us vandage löpp? Van Paula wüssen se, dat et en guet Menske wör. Man süht et all up dat Foto.
Nu säch auk Heini wat. Heini säch: „Ick häb immer all sägget, met us Schulten könn wi us eenlicks guet seihn laoten. All’s achtbare Lüe, wat ick de so van weet.“ Hä, dat döt guet. Drüm doot se auk alle nickoppen. Bloß Lina grabbelt män so in all de Belder harüm. Se röpp up maol: „Nu kieket es hier! Klärchen, noch äs Blaage met Zöpfkes! Wu lange häb ick de doch all nich mehr seihn! Is de nich tüskentiets dao ächten in Köln all längst van iähren Kerl aff?“ Nickoppen, dann Stille. Jopp flistert kaduck, Klärchen wäre antlest dat Suupen anfangen. Daobi wör se doch so ’n fröndlick Wichtken. Ach, ach. Manchs is et alle nich eenfach. Dao draffs nich lange üöwer küeren.
Lina juchzet auk all wier: „Hier, nu kieket doch es hier.“ Un alle kieket stantepee wier änners drin.
