„Tick, tick, tick…“, ja, de Tiet, de Tiet. Stunden, Dage un Jaohre, man kann de nix an dreihen. De Tiet vergeiht. So sach fröher all de Buer an de Taofel (Tisch): „Ick gönn ju ja gerne wat to iätten, aower de Tiet, de Tiet!“

     Et schinnt, wi harren et immer all met de Tiet in en Knüpp. Vandage erst recht. Kiek män, wu se alle laupet. Eene baselt noch mehr äs den annern. Aower wu wi auk laupet, wi laupet mit de Tiet. Kieneene kann debi uutscheren. Et geiht egaol vöran, et giff kien Terügge. Wat wör, dat wör. Wi mött de von Stund an mit liäben. All’s annere mäck bloß rammdösig. Wi könnt se nich packen, de Tiet. Un doch packt wi de us into. Wi willt egaol tovull. Un glieks all wier is et een Hassebassen. Wi laupet de alle mit un roopet: „De Tiet, de Tiet!“ Et is de gar kien Doon mehr an.

     In Klausters gaoht se met de Tiet änners üm. Wu dat? Se haollet Ordnung. Orden, alleene dat Wort all, kümp jä von Ordnung. Wat de Tiet anlangt, häbt se daoför ’n guet Maot: Ora et labora. Nu kann nich jedereene glieks so fromm dör de Welt laupen. Doch off fromm orre nich, de Uhren gaoht för alle liek. Wi aower ticket all nich mehr richtig, wenn us de Sekundenzeigers fimmelig maaket. Daokeggen gaoht in de Klausters de Pendels in de Uhrenkastens sachte he nun her. Bloß aff un an gongt et. All dat is gar guet för de Nerven. Tschä, mäck us de Tiet faken verrückt, sind se in de Klausters demit alle guet bi tofriär.  

     Wu kann dat? Bi so wat es „Zeitmanagement“ moss ne Mutter Oberin gar maol luuthals lachen. Üm mehr Tietgewinn villicht gar fixer noch schlaopen? Se wünk aff bi so unwiese Ticktacktaktik. Un dann? Je mehr Tiet se insparden, ümso weiniger härren se doch devon! Hiärt un Siäl kaimen de gar nich mehr mit. Daoför wollen wi bloß immer noch mehr. Doch bi alle use Willen un Wollen feihlde et an  Besinnung, weil daoför kien Tiet mehr wör. Daobi wäre et an sick ganz eenfach: Eenfach de Tiet Tiet sien laoten un dat doon, wat jüste naidig wäre. Dann göng et.

     Wat? Dat göng nich? Oh, dao moss de Mutter Oberin aower wier lachen! De Tiet bleef, wat se wäre. Sach aower de Mensk: „de Tiet vergeiht“, so sach de Tiet: „de Mensk vergeiht.“ Dä. Nu kiek es ruhig wier up de Uhr.