„Tick, tick, tick…“, ja, de Tiet, de Tiet. Stunden, Dage un Jaohre, man kann de nix an dreihen. De Tiet vergeiht. So sach fröher all de Buer an de Taofel (Tisch): „Ick gönn ju ja gerne wat to iätten, aower de Tiet, de Tiet!“

Et schinnt, wi harren et met de Tiet immer all in en Knüpp. Et baselt den eenen noch mehr äs den annern. Aower wu wi et uk angaoht, wi laupet de Tiet nich devon. Kieneene kann debi uutscheren. Et geiht vöran un et giff kien Terügge. Wi könnt se nich packen, de Tiet. Un doch packt wi de us into. Wi willt egaol tovull. Un glieks is et all wier een Hassebassen.

In Klausters gaoht se de änners mit üm. Wu dat? Se haollet Ordnung. Orden, dat Wort kümp jä von Ordnung. Wat de Tiet anlangt, häbt se daoför ’n guet Maot: Ora et labora. Nu kann nich jedereene glieks so fromm dör de Welt laupen. Doch off fromm orre nich, de Uhren gaoht för alle liek. Wu wi de aower bi ticket, dat lich nich an de Uhren, dat lich an us. In de Klausters geiht et mehr so nao de Uhrenkastenpendel. Immer sachte an. Bloß aff un an gongt et. Dat is nich bloß guet för de Nerven, in de Klausters sind se dao allemaol guet bi tofriär.  

Un usereen? Bi so wat es „Zeitmanagement“ moss ne Mutter Oberin gar maol luuthals lachen. Üm mehr Tietgewinn villicht gar fixer noch schlaopen? Se wünk aff bi so unwiese Ticktacktaktik. So möök man sick doch bloß sömms wat vörwies. Je mehr Tiet se insparden, ümso weiniger härren se doch devon! Hiärt un Siäl kaimen de gar nich mehr mit. Ümso mehr wollen nu gar de Mensken. Doch jüst dat dömpte de Besinnung. Daobi wäre et an sick ganz eenfach: Eenfach de Tiet Tiet sien laoten un dat doon, wat jüste naidig wäre. Dann göng et.

Wat? Dat göng nich? Oh, dao moss de Mutter Oberin aower wier lachen! De Tiet bleef, wat se wäre. Sach aower de Mensk: „de Tiet vergeiht“, so sach de Tiet: „de Mensk vergeiht.“ Oh, dao göng nu jüst gar de Gong bi.