Dat könnden wi gerne öfters doon: Nett tohaupe aolle Belder von fröher bekieken. Dao löchtet glieks schön wat bi up. Wu gau göngen ansüss aolle Erinnerungen verloren. Bi mi klinget dao auk immer noch so figilante (eigenartige) plattdüütske Säggewiesen (Redewendungen) bi dör, Sprüchskes, de man so vandage nich mehr to hören krich. Kick Opa mi dao up en aolt Beld an, höre ick em noch säggen: „Junge, haoll di ant elfte Gebot: Laot di nich verbluffen.“ Orre: „Jedereen kann wat passeern, de Unwiesen aower sind de ersten“. Oh ja, nao so en Sippenstündken kicks wier änners in de Welt.  

     Et duert gar niich lange, dao weet bi dat Aolle-Belder-bekieken eenen noch mehr äs den ännern. Dao hett et: „Nu kiek doch bloß es hier! Meinee! Man sall gar nich meinen, dat den Mann Onkel Gustav is. Ick seih en noch vör mi. Mehrst sagg he immer …“ Un schon is de wier so ne Satzaussage. Mehrst schütt dao dat Lachen män so bi ruut. Bi dat Bladern in de Fotoalben geiht et he nun her, bis dat dao eenen frögg: „Och, un hier! Well is dat nu noch?“ Alle willt kieken. Doch well könnde et sien? Jopp röpp: „Paula is dat!“ Jau, dat is se! Paula in Person! Düsse Paula van Mamas Siete her, dao ächten uut Freren weg. „Meinee, wu lange is de doch nu wuohl all daut?“ simmleert Cilly, „giff et dao in Freren nich süss noch wuohl wecke van us?“ Man könnde sick de villicht es maol wier lück üm kümmern …  Ännersiets: Wo nich wuohl so männig Deel van us vandage löpp? Van Paula wüssen se, dat et en guet Menske wör. Man süht et an dat Foto noch.  En eenmaol fien Menske. Nu sägg auk Heini wat. Heini sägg: „Ick häb immer all säggt, met us Schulten könn wi us eenlicks ganz guet seihn laoten. Un wat ick de so van weet, sin wi an sick auk all’s achtbare Lüe.“ Hä, dat döt guet. Drüm doot se auk alle nickoppen.

     Bloß Lina grabbelt män so in all de Belder harüm. Se röpp up maol: „Nu kieket es hier! Susi noch äs Blaage met Zöpfkes! Wu lange häb ick de doch all nich mehr seihn! Is de nich tüskentiets dao ächten in Köln all längst van iähren Kerl aff?“ Nickoppen, dann Stille. Jopp flistert kaduck, Susi wäre antlest dat Suupen anfangen. „Daobi wör se doch so ’n fröndlick Wichtken.“ Ach, ach. Gott bewahre, manchs is et alle nich eenfach. Doch dao juchzet Lina all wier: „Hier, nu kieket doch es hier! Nich to glöwen …“ Un alle kieket de glieks wier änners drin.

     Nu kieket auk ji doch es, wat et nich noch alle so to bekieken giff. Geiht nix üöwer en schön Sippenstündken.  

„Wenn einer eine Reise tut, so kann er was erzählen“, dat wüss vör Jaohren all Matthias Claudius (1730 – 1815); drüm nöhm he gern auk „Stock und Hut“ un göng lück uut. Nu ja, aower met Stock un Hoot kömms vandage jüst noch so dör en Stadtpark. Geiht et aower wüerklick up Reisen, dann kiek dao es bloß de Kuffers alle bi!

     Georg keek dao nich änners bi drin. Dat Reisen, dao harre he Praxis in. Moss denken, för Krone in Spelle verkoffte he Treckers bis wiet ächtern Ural. Dao bis all wat bi up en Patt. Drüm liäwede Georg mehrst uut en Kuffer. Kam he tüskendör  nao Huuse, göng et ruckzuck met siene Kuffers. Aolle Wäöske druut, friske drin. En paar Griffe män bloß un sienen Trolley wör wier reisefeddig. Heel änners, wenn et esl met siene Frau lossgöng. He konn bi de Russen biätter fief Treckers dör en Zoll kriegen, äs eenen Kuffer bi Hilde.

     Doch dütmaol soll et bloß för ne Wiäke maol wier nao Norderney. För Georg tellde so wat an sick gar nich. Off he sowiet all’s terechte härre, woll Hilde van em wietten. „Frau“, reip Georg iähr uut en Schlaopstuoben to, „ick söök bloß noch de Sunnenbrill, et kann forts lossgaohn!“ Herrje, de Sunnenbrill … Woför bruukte he auk in de Tundra ne Sunnenbrill? Män nu … Dao stönn Hilde auk all bi em an Bedde, vör den upgeklappten Kuffer. Also …

     Wat dat denn wäre? Se greep lück unlustig in de Wäöske. Hö? För ne Wiäke bloß de dree Unnerbuxen? Hä? Off he bi siene „Außentermine“ auk so smuddelig leip? Georg wünk stump aff. „Frau“, sagg he, he wüss wuohl, wat he dai. He dai sick unnerweggens doch nich in Unnerbuxen wiesen! Doch dao greep Hilde uut et Wäöskeschapp all ne Riege friske Unnerbuxen, veer Paar Söcke glieks demet bi. He slöög de Arms in de Höchte. Söcke härre man erst recht nich genoog, so Hilde. Georg brabbelde wat van guet Wiär un dat friske Luft de Fööte auk es guet dai … Doch dao harre Hilde auk noch siene griesen Flip-Flops in de Hande. Oh, se lachede gefäöhrlick grell up. Dao woll he doch wuohl nich met laupen, orre? Georg woll iähr schonend wat van „Pilzschutz“ för de Mauken (große Füße) begrieplick maaken, doch Hilde schüddelde sick de män so bi. Jesses! Man stelle sick vör, he stönn met so wat an de Fööte niäben iähr up den Hotelbalkon! Dao möss se sick ja schiämen bi! Oh je. Nu flöög de ineens auk noch so wat an Kosaken-Shirts met Striepen uut den Kuffer. Nein ach nein! So könn et doch nich lossgaohn! Se söhg et wuohl, se mössen erst es noch naidig inkaupen.

     Dat häbt se auk. Daobi häbt se sick glieks auk noch en nie Auto kofft.

Immer wier wat Schöns von hier:
De plattdüütsken Bööker von Otto Pötter

Wat de Frauenrunde in de Gemeinde wör, de daien nich bloß Koffiedrinken un süss so wat, nä, de wören in all’m so fix debi. Lestertiet dreihde sick bi iähr all’s so üm de Kultur. Göng et maol up Tour, so nannden se iähren Uutflug glieks all: „Kultuour“.

     De Mannslüe wünken de all bi aff. Se göngen et praktisker an bi so wat. Un dao wollen se sick nu nich auk noch van de Fraulüe wat säggedn laoten. Män wu dat so is, konnen de Fraulüü dat Sticheln nich laoten. Man könn doch jüst bi so nette Gemeinschaftsfahrten de Kultur nich eenfach slören laoten, meinden se. Wu et denn met ne gemeinsame Erlebnisfahrt es wör? Nä, wünken de Kerls debi aff, guet meint, aower as Kegelbrüörs leipen se nich ümsüss es de „Lustigen Buben“. Dao wollen se giän aff un an unner sick sien.

     Nu denn. Sollen de Damen sick doch in de Museen de Fööte platt laupen, de „Lustigen Buben“ föhrden leiwer met en Sambazug nao Nnorderney. Un so kümmerde sick Franz, well den Kegelvaa gaff, auk glieks maol wier üm de Platzkarten. De Fraulüü tröck et nao Bremen, in dat Völkerkundemuseum. Un so schinn et, jedereene wör de guet bi tofriär. Wat mehr?

     Wenn einer eine Reise tut, dann kann er ja nu auch was erzählen. De Fraulüe mööken mehrst ne Fraogestunde deruut. Wu et in Norderney denn wiäsen wör? Nu ja, wu Norderney iäben so wär, vull Sand un Wind. An sick immer ganz gesund dao. Wat mehr? Nu ja, dat Meer. Aower dat wör dao jä immer… Oh, dao mossen sick de „Lustigen Buben“ aower wat bi uutlachen laoten! Nein, ach nein. Dao härren de Fraulüe bi iähre Kultur aower wiet mehr beliäwt!. Se härren ja all vull seihn, aower in dat Völkerkundemuseum in Bremen wäre gar ne ägyptische Mumie wiäsen, so aolt, dat gar Moses de noch wuohl härre seihn konnt!

     Hö? Dat könn doch gar nich, wünken de Lustigen Buben aff. Franz mennde gar: „Dao laot ju män nich wat vörwies maaken. Ick wüss nich, dat Moses nu auk all in Bremen wiäsen wör.“

Oh, wat en Lachen! Jöh, wat mossen wi lachen … Wi konnen de nix mehr an stüern un harren et up maol gottweetwu antoch. Et gaff kien Haollen mehr. Män so is dat, wenn man et eenmaol so demet togange häff, dann is et män guet, dat de Lüe et nich alle mitkrieget. Doch waorüm eenlicks nich? De härren sicher noch mitlachet.

     Meins dat? Wat häff ju denn to so ’n Scheeflachen ästimeert (gereizt)?

     Nix. Fört erste söhg et de nich nao uut (zunächst sah es nicht danach aus). Wi kamen tohaup an en Disk un lööten us daal (setzten uns). Wieders nix. Wu dat so is. Doch dann keek de een den ännern an – un dann göng et auk all loss. De Schelm stack debi dör (der Schlem brach durch). Bloß noch Lachen un nochmaol Lachen. Et wör rein den End debi weg.

     Heinz pruußede et up de Stell män so uut. He greep all nao sien Gebiss. All dat möök em en heel rauden Kopp. Ludger wüss gar nich mehr, wo he henkieken soll. De Mann kneep de Aogen to, as woll he säggen: „Lüe, je mehr ick ju ankieke, ümso mehr kann ick för nix mehr garentieern!“ Un so smeet he bi de Lacherie den Kopp män so in en Nacken. Daobi stönn em de Muule wagenwiet up. Auk mi harre et packet. Un fraog nich wie. Im Nu göng ick et gewöllig an un wäre debi gar baoll van en Stohl fallen. Et was de gar kien Doon mehr an. Unner us: De Fazun (Fasson) wör us allesamt ratz vergiätten.

     Oh ja, wat en Lachen. Doch is et nich schön, dat et so wat noch giff?

Also dat is jä starken Tobak! Nich dat ick dat Smööken fienküeren will, aower de rabellsken Nichtrauchers gaoht apatt män doch wat wiet. Nu häbt se gar den Stutenkerl mit siene Piep upt Körn nommen. Also et giff doch  vandage baolle nix mehr, wo se nich wat in finnet. Üm nu nich auk noch Stutenkerlpiepkes antolaupen, häbet sick de „innovativen Stutenkerlpfeifenfreunde“ nett wat infallen laoten. Düsse gewitzten Erfinders fimmeleerden sick Fleitepiepkes deruut. Ja, dat is waohr! In de Volkshochschule laupet all de ersten Kurse: Die neue Flötentechnik im Umgang mit der modernen Stutenkerlpfeife.

     Unner us: Villichte wör et gar nich so verkehrt, mit so nen Stutenkerlpiepenkopp es nao ’n Pyschater to laupen, nich dat man bi dat Trällern noch dördreiht. Guet müöglick, dat dao all iäbenso den een off ännern Stutenkerlbäcker sitt. De Kopp hät so jä all genoog mit immer düsse Backstuobenhitze to doon. Un nu auk noch den leidigen Stutenkerltamtam. Dao kann licht wat bi uut de Spuor laupen. Nänä, dat is män alle gar nich so eenfach.      

     So kam bi den Bäcker Blanke hier vör Jaohren auk es so üm den 6. Dezember harüm nen stäödigen Hengst in den grauten Backstuoben harin geklappert un wieherde: „Kick, Blanke, auk flietig?“ Un glieks fröög em dat Dier: „Ach, wat ick säggen woll, krieg ick hier wuohl schöne Stuten?“

     Mann, stell di so wat es vör! Den Bäcker Blanke keek auk heel unwies von sienen Backtrog up, greep sick verbaast an‘ Kopp, wiskede sick den Sweet von de Plääte un spröök: „Also nä! Du büs mi jä villicht ’n Kerl…!“ „Dat machs wuohl säggen“, nickoppede den Hengst, „ick sin auk män eenmaol gerne nen Stutenkerl…!“

     Kick, auk wier so wat, wo bloß noch säggen kanns: „Kerl, Kerl, Kerl, dat de Lüde et nich hört.“ Un dao blief nu auk noch etepetete bi. Ick sägg ja, alle gar nich so eenfach. Hauptsaake man kömmt de nich ganz bi in‘ Knüpp. Ansüss mott man sick de män alle dumm mit hendoon. Süss steihs erst recht unner Damp – un eher di ümkicks is all Wiehnachen. Nänä, jüst nu män schön langsam an. Is alle all unwies genoog in de Welt.