Maolerie

Bild: pixabay

Man sall gar nich meinen, wat se sick bi de Maolerie nich all’s so tesammenpinselt. Ick mott dao all bi knippäögeln. Kunstbanausen rullt gar met de Aogen. Well lück schwuor van Begriff is, slött den Kopp daobi in en Nacken. Giff jä auk nix, wat et nich giff. Et giff Üölgeschinken, Frescos, lück Affstraktet orre auk Gemälde naturnah samt naive Maolerie. Schminken könnde dao an sick wuohl auk all bi mitmaaken. Et sall mi wünnern, wo dat mehr noch wuohl alle so hengeiht met de Künsten. Nu ja, Hauptsaake, se sind de alle guet bi tofriär.

Dat lött sick van den Maoler Klecksorius wuohl so säggen. He kennt kien schöner Werks äs siene Pinselkünsten. Dao is he in so ’n Achterstüöfken alltiets met togange. Dat Krippken steiht heelmaol vull met siene Belder. Dao mäck et auk nix, wenn wat Belder maol koppüöwer hanget. Dat draff man alle so knapp nich nemmen. „Alles eine Frage der Perspektive“, so Klecksorius. Kick. So geiht all’s auk noch up Bildung heruut.

Bi sovull Kunstgedoo harre Klecksorius nu gar dat Glück, dat he sick sien eegen Atellje inrichten konn. Bi den Umzug keek he pingelig derup, dat et debi auk kunstgerecht togöng. He harre dao niämlicks noch en ganz frisk Beld up de Latten staohn. As en Müöbelpacker sick dran gaff, den heelen Kraom afftohaalen, wiesede Klecksorius up sien Beld un sach. „Vorsicht. Mit diesem Bild gehen Se bitte besonders sorgsam um, die Farbe ist noch nicht ganz trocken.“ Daorup wünk de Kerl in siene Latzbux schwank aff un brabbelde: „Kiene Bange, ick häb aolt Tüüch an.“ Oh, oh, oh. Härre he so wat doch bloß nich sächt. Glieks göng et hauch debi her.

Nu denn. Antlest göng et Klecksorius in sien nie Attelje biätter äs vörher. Et gaff all „Öffnungszeiten“ bi em. Up dat Matinee dao wören nich weinige nieschierig. Wecke putzten sick de Brillen, ännere dreihden sick vör de Belder hen un her un meinden: „Interessant, interessant.“

Auk Klespers Mia woll sick mit iähren Huusfrönd up en Sunndagnaomeddag es wat bi Klecksorios ankieken. Nu ja, maol wat änners. Se wiesede heel närrsk up en Beld, stott’e iähren Kerl an un spröök: „Nu kiek doch bloß so wat es! De Baime, de Appels an de Tööge, all dat noch so fien! Dao sitt guet Farwe in. Nä, dat mock säggen, Klecksorios kann de wuohl wat von, meins dat nich auk?“ Konrad, well aolldages an de Schüppe Vörarbeiter in en Tiefbau wör, nickoppede, doch wünk he dann aff un sach: „Jajaja. Aower so en Kerl häff jä nu auk nix änners to doon.“

 

Die plattdeutschen Bücher von Otto Pötter aus dem Aschendorff Verlag
sind immer wieder was Feines von hier