Nordsee

Bild: pixabay

Fahrplanstress und Kreisverkehr,
so was gibt es hier nicht mehr;
schauen wie die Wellen rollen,
Robben robbend streun und tollen.

Schlendern auf der Promenade,
wandern, fernab im Gestade;
in warmer Sonne heiß auch träumen,
indes die Wellenkämme schäumen.

Weite weiße Strände,
Dünen ohne Ende;
auf dem Wind die Wolken reiten,
prächtig, bis in ferne Weiten.

Selber locker auch mal trimmen,
radeln, laufen oder schwimmen;
um die Nas‘ gesunde Luft,
in der Nase Bratfischduft.

Den Helgoländer Hummer knacken
und beim Jever Kopp in‘ Nacken.
Doch brauset auch mal der Nordwest,
geht’s kuschelig ins Katennest.

Genießen, träumen, stillvergnügt,
Nordsee, Nordsee, das genügt.

Aus: Ein bisschen kühl, ein bisschen cool – Aschendorff Verlag Münster, 2021

Wo is de Tiet bloß bliebben?

Bild: pixabay

Oh, wo is de Tiet bloß bliebben,
as ’t Dag för Dag noch Wunner gaff?
Nu steiht vöran all graut de Siebben,
dao find’t di nu erst es mit aff.

Doch is et wüerklich nu so schlimm,
met griese Haor nich jung mehr sien?
Well meint, he wör nen Iesegrimm,
mäck sömms sick aolt met Drächt un Pien.

Alltiets giff ’t Wunner auk för di.
maol so, maol so mott man se nöögen (suchen);
egaol de Tiet, et steiht di frie,
w u du et döss, dat Wäögen.

Wat us nich all’s so toföllt

Bild: pixabay

In‘ Fröhjaohr föllt nao Schnee un Frost
lück warm den ersten Riägen.
Dann, Sommerdag, föllt Sunnenschien
un döt de Blaiten hiägen.

In‘ Hiärwst, dat Laow föllt daale sacht,
in‘ Winter föllt wier Schnee.
Sternschnüppkes fallet in de Nacht –
wat auk dao föllt, et döt nich weh.

Alltiets föllt immer maol wier wat,
un auk de Lack föllt von us aff…
Doch föllt us auk wat to – un dat
mäck männigmaol us baff.

Wenn dann de lesste Vörhang föllt,
föllt nix hier mehr so för us aff.
Bloß noch ’n Schüppken Erde wuohl
föllt up de Kist‘ an‘ End in‘ Graff…

Oft alleen

Bild: pixabay

Dat Öller treck di nich bloß runner, dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten un guet wat doon, män dat mit Maoten.

Noch schinnt dat Liäben schön un prall. Man tellt dat Öller nich äs Tall.
Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet…

Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.
Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.

Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten.
De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.

He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et werd nich biätter, ach, ach ach…
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.

Man kömmt nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen.
Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?

Üm us werd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch.
So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.

Auk krich man all’s nich recht mehr mit. Man säch sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“
De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.

Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk nen Gruß.
De leiw man hät, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.

Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim.
Doch hät mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör…

Kiek up Guets

Bild: pixabay

Mensch, laot dien Köppken doch nich kranken
dör kruus verdreitlicke Gedanken!
Simmleer nich üöwer Ärger nao,
süss wiärd dat Liäben di to schwuor.

Un dann bis bloß noch so an Wanken.
Denn Denken üöwer schwatt Gedanken
is vermaledeitet Denken.
So nich. Du moss et änners lenken:

Statt köppske Simmelanterie,
kiek up Guets, dann denk upt Nie.
Et giff auk Moji’s (Schönes) noog, wat luert –
dao freu di an, dat döt di guet.