De Fastentiet met Magerquark,
mäck nich bloß slank, se mäck auk stark.
Van Ballast geiht dao guet wat quiet –
Kopp, Hiärt un Siäl wiärd frie un wiet.

Et is weet Gott nich to verkennen,
heel best de Fastentiet to nennen.

Laot dien Lämpken löchten.
Stell et up de Höchten,
so dat de milde Schien,
wiethen straohlen kann, stillfien.

Ümdat et glämmen kann hienieden,
putz propper aff un an de Schiewen.
Dat giff nen fienen Glanz
met warm schimmernden Straohlenkranz.

Laot dien Lämpken löchten,
Verirrte villicht möchten
et äs Fünksken
för en stabilet Pünksken.

Ja ehrlick, ick sin gern gesund!
Doch waorüm glieks wier kerngesund?
Dann feihlt et sicher wier an wat
un Glück un Glut sind för de Katt.

Satt is man, wenn man is satt.
Doch nä, et göng noch immer wat!
Guet könnt et noch ne Krönung geben;
auk leit sick gar noch eenen heben.

So göng et immer biätter noch,
doch so is nimmer vull de Trog.
Nix nich is guet off guet genoog,
wi kieket bloß noch analog.

Doch ehrlick: Wu leit guet et sick so liäben,
woll man dat Fell egaol noch glätter gerben?
Wi merket daobi gar nich mehr,
wo ‘t reinste Glück noch wohl kümp her?

Woher? Dat is kien Losgewinn,
längst sitt et deep all in us drin!
Dann sin wi nich bloß gern gesund,
dann sin wi gar noch kerngesund!

Wu de Welt sick us stellt, fängt bi Worde an,
wein’ger bi dat, wat man alle so kann.
Use Ümgang mäck et, mit dat, wat wi sächt;
off et helpet us alle, off guet orre slecht.

Worde maakt lustig orre auk butt.
Hier giff et Lachen, dao bar Verdrott.
Maakt munter se hier, maakt dao se schachmatt;
hier blaiht Gelingen, dao süht man schwatt.

Worde maakt kregel, nich minner auk mall.
Hier maakt se sinnig, dao gifft nen Knall.
Eener döt luoben, de annere blafft;
hier geiht’ to Werke, dao feihlt’ an Kraft.

Worde sind Gaben, riewe off minn.
Hier giff et Ernte, dao kien Gewinn.
Eener mäck’t schön, de ann’re kaputt;
hier wiest sick Freude, dao geiht se futt.

Worde schafft Welten, orre beengt.
Hier gifft Visionen, dao bloß wat kränkt.
Een’ge brengt Luune, annere muult;
hier schinnt de Sönne, dao plärr‘t un huult‘.

Drüm wööge de Worde – orre schwieg still
un kiek auk up dat, wat de annere will!
Et geiht bloß tesammen, wu man’t dreiht orre stellt,
bloß in Einheit geiht et us guet up de Welt.

Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.

Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.

Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.

Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!