In‘ Fröhjaohr föllt nao Schnee un Frost
lück warm den ersten Riägen.
Dann, Sommerdag, föllt Sunnenschien
un döt de Blaiten hiägen.

In‘ Hiärwst, dat Laow föllt daale sacht,
in‘ Winter föllt wier Schnee.
Sternschnüppkes fallet in de Nacht –
wat auk dao föllt, et döt nich weh.

Alltiets föllt immer maol wier wat,
un auk de Lack föllt von us aff…
Doch föllt us auk wat to – un dat
mäck männigmaol us baff.

Wenn dann de lesste Vörhang föllt,
föllt nix hier mehr so för us aff.
Bloß noch ’n Schüppken Erde wuohl
föllt up de Kist‘ an‘ End in‘ Graff…

Dat Öller treck di nich bloß runner, dat Öller steck auk voller Wunner.
Man draff sick bloß nich hangen laoten un guet wat doon, män dat mit Maoten.

Noch schinnt dat Liäben schön un prall. Man tellt dat Öller nich äs Tall.
Doch eenes Dages is ’t sowiet, dann wiärd et för wat anners Tiet…

Et wiärd so langsam ’n Mallör, so es ’t maol wör, so geiht’ nich mehr.
Wi fraoget üm so manch Gefallen un willt män doch nich lästig fallen.

Wi willt den Kopp nich hangen laoten, willt denken guet un auk guet praoten.
De Welt, se is jä noch wuohl schön, wör man nich bloß so oft alleen.

He kümp ganz sacht, de aolle Dag; et werd nich biätter, ach, ach ach…
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.

Man kömmt nich ruut, nich van de Been un sitt harüm, is oft alleen.
Man is bedrüöwt un simmeleert: Wat noch wuohl alles so passeert?

Üm us werd ’t ruhiger nu män doch – debi sien will wi giäne noch.
So eenfach is dat aower nich, wenn man alleen is un all’s schwigg.

Auk krich man all’s nich recht mehr mit. Man säch sick sömms nu oft: „So ’n Schitt.“
De Düörn’s, se bliewet öfters to; jüst dat mäck us nu auk nich froh.

Längst bünd de Kinner uut ’n Huus. Besöök is rar, rar auk nen Gruß.
De leiw man hät, se sind män wiet – nich eener häff mehr richtig Tiet.

Worüöwer sall man sick noch freu’n? Nu sitt man gar in’ Altenheim.
Doch hät mehr Kraft äs all’s Gesöör, jüst hier dat Guede, wat maol wör…

Mensch, laot dien Köppken doch nich kranken
dör kruus verdreitlicke Gedanken!
Simmleer nich üöwer Ärger nao,
süss wiärd dat Liäben di to schwuor.

Un dann bis bloß noch so an Wanken.
Denn Denken üöwer schwatt Gedanken
is vermaledeitet Denken.
So nich. Du moss et änners lenken:

Statt köppske Simmelanterie,
kiek up Guets, dann denk upt Nie.
Et giff auk Moji’s (Schönes) noog, wat luert –
dao freu di an, dat döt di guet.

So männigeene schimpt harüm,
dat Muul steiht all heel scheef un krümm.
Alltiets is wat von bar Verdrott,
worüöwer he sick ärgern mott.

Immer wier is Driete funnen.
Alltiets giff et nie’e Kunnen,
worüöwer he sick ärgern kann,
so heelmaol dull mit Schimp un Schann.

Weil nimmer he is guet terecht,
meint he, de ganze Welt wör schlecht.
Et göng dedaal, samt schönst’ Geraih,
wenn he de Welt nich retten dai …

Denn all’s hölt he för ’n Missgeschick.
De Adern schwillt em dummendick
vör Ärger an de griese Schläf;
un gar de Aogen staoht em scheef!

So kick he in de Welt, verwirrt,
verärgert, dull un irretiert.
Sien Kopp is vull van Spinnerie,
all’s is män bloß noch Ärgerie!

He muult harüm, wat he so kann.
Nix schinnt em guet, nicht Jan noch Mann.
Doch wat he auk so all’s beschimpt,
sitt in em sömms! Jaja, dat stimmt.

Mit de Dage wasset dat Körn in de Wiäken,
un mit de Wiäken to Ähren för de Seise;
aower erst dör de Seise
wätt daoruut Braut un Speise.

Geiht dat den Kopp oft auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Mit de Dage riepet wi in de Jaohre,
un mit de Jaohren to Erntegaben för den Daut.
Aower erst dör den Daut
werdet wi richtig graut.

Geiht usen Kopp dat auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.