Dat Liäben, schinnt, as woll’t nich mehr.
Dautmüö, schlaffmatt, ohn jede Kläör.
Doch schlägg wuohl nich von ungefähr
de Klock von‘ Taorn, as spröök se dör.

Blenkt auk dört Düüster noch de Sterne
un funkelt dör manch bangen Draum,
so schinnt, as kreeg dat Beld von Ferne
soiäben raut nen fienen Saum.

Et dringt gar dör dat Gries, ganz sacht,
un mengt et up, fien, pääskengiäll.
Noch is, as wehret sick de Nacht –
doch mehr un mehr wiärd et doch hell.

Nu löcht‘ et purpurn gar, füerraut.
So stigg feudal de Sönne up.
De Dag hölt Hoff, nix mehr mit Daut!
Dat Liäben krigg ’n nie’en Schub …