De Lüde sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Doch nä:
De Tieten bliewet immer.
Bloß de Mensken, de werd’ schlimmer.

Vör lange Tiet, dao söhg ick di.
Du keeks mi an, dat wör’t för mi.
Den Aogenschlag göng bi mi deep,
as wenn he mi ant Hiärt sacht greep.

Et wör män bloß ’n Aogenslag,
de möök up maol den griesen Dag
bi mi so löchtend hell un klaor,
as fööl von Aogen mi nen Flor.

Du leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Doch werd et mit us nix upt Nie.
De schöne Tiet, se is vörbi.

Et deelde sick dao usen Patt.
Ick kam daobi ganz uut ’n Tratt.
Ick sochte di un fünd di nich.
Dat gaff int Hiärte mi nen Stich.

Doch, leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Auk wenn ick von di nix mehr weet,
so is mien Hiärt män doch noch heet.

Ick verstaoh de Welt nich mehr:
Tellt bloß denn noch nen Millardär?
Waorüm hät vull Volk nix in‘ Ranzen
un ann’re laot‘ den Düwel danzen?

Dat Geld an sick is jä nich schlimm,
auk freu ick mi bi wat Gewinn.
Doch dreiht sick all’s bloß üm et Geld,
so is ‚t nich guet üm us bestellt.

Lött grautweg Geld sick denn bloß maaken
mit Spekeleer’n un krumme Saaken?
Rabaukig geiht et denn auk her,
bi düsse Art van Geldverkehr!

Erst recht int Kittken gar gehört,
well all met Etten spekeleert,
Wo ganze Völker nich werd‘ satt,
sollt sücke bar sick schiämen wat!

Wi könnt un dröfft de nich bi schwiegen,
denn Guets kann sick daobi nich riegen.
Bi unverschiämte Egoisten
dao bliewet us nich lange Fristen.

Wenn nix mehr tellt äs bloß noch Geld,
dann Gnade Gott met use Welt!
Nix kömmt nu maol van ungefähr –
un Geld helpt us dann auk nich mehr.

Franz, nen allmaol flotten Mann,
leip lessens hier, liekuut, liekan
– he leit von nix sick letten –
von Rheine dör in eens nao Detten.

Dat wör mit em villicht ’n Dings;
he keek nich rechts, he keek nich links –
un wuord doch uut de Tour nich schlau.
Drüm fröög he dao nu es ne Frau:

„Ick laup, dat mi de Fööte dampt;
wann kömmt denn Detten nu, verdammt?!“
Dao sach de Frau: „Oh, so ’n Mallör,
in Detten büs jä längst all dör!

Hier is jä baoll‘ all Greiwen!“
Wör dat denn nu to gleiwen?
Franz meinde bloß, all lück schachmatt:
„Dann mott ick trüggelaupen jä nu glatt!“

Off dat denn sien möss, fröög de Frau.
Dat göng doch lichter, sach se gau.
Trüggelaupen wör doch nix;
Franz söll ümdreih’n sick män fix…

Se dai em dat van Hiärten rao’n,
so könn he wier liekuut schön gaohn,
Franz keek daobi lück verfeert –
doch wör de Raot wuohl nich verkehrt…

Liekuut, liekan, wat biätter noch?
So bleef schön wacker he antoch.
He dacht denn auk, gar nich verschrecket:
Den rechten Dreih, de mäck et!

De Wind strieket noch jüsteso
mi – es vör Jaohren – üöwer’t Haor.
As jung ick daomaols göng, heel froh,
dao streek dört Haor mi auk mien Muor.

Nich Vaa, nich Moder bünd de mehr,
auk Bello kläfft nich mehr harüm.
Doch singt dat aolle Iemsewehr
noch immer met de lieke Stimm.

Un auk van’ Kerktaon lutt se noch
genau es fröher, use Klock.
Auk nu is se jüst wier antoch,
met Wucht de Schlag – un gar nich drock.

Et is, as reip se mi: komm… komm…
mit iähren ruhigen Klockenschlag.
Bedächtig kiek ick hauch, baoll’ fromm,
un hör mi säggen: „Ach, ach, ach…“

Ganz still is’t üm mien Öllernhuus.
Nich es mehr dampen döt de Uo’m.
Ick staoh daoför un doo nen Gruß
in Richtung Kerkhoff – un nao buob’n…

Wo fröher miene Weige stönn,
gaoht anner Lüe nu in un uut.
Off ick es schell? Nen Blick mi gönn?
Ick laot’ un denk, dat is nich gut.

Man kann de Tiet nich trügge dreihn.
Un doch föhl ick mi guet wier hier.
Wat doo ’k van binnen mi doch freun:
„Ick sin de wier! – Ick sin de wier!“