Wat is bloß los in use Welt,
wo Fröndlickkeit so weinig tellt?
’n guedet Waort is doch nich schwuor,
waorüm bloß is et dann so raor?

Wat is bloß los in use Welt,
wat kiekt de Lüe so kruus verstellt?
Sie wi doch nett, jawoll, dat geiht!
Wi erntet dat, wat sömms wi saiht…

Ach, Puppi-Püppken, komm doch trügge –
un maak mi bitte doch wier flügge.
Denn allto oft bin ’k luunenföhlig.
Un Angst un Bange mäck mi nöelig.

Puppi-Püppken, ja, du feihls mi;
denn met mi, ick weet, du freis di.
Ick nemm so giän di noch in’ Arm,
noch immer werd mien Hiärt dann warm.

Puppi-Püppken, kuemm upt Laken
un laot di van mi Eia maaken.
Statt butt un groff harümtoringen,
laot’ waigen us un draimend singen.

Puppi-Püppken, gleiw et mi,
ick bin so giän noch Kind bi di.
Du lichs egaol mi so in’ Sinn –
erst recht nu, wu ick aolt all bin.

Drüm, Puppi-Püppken, maak mi frie,
lach un dreih un danz mit mi.
Maak jung mien Hiärt un froh mien’ Sinn,
ja, wies mi, dat ick Kind noch bin…

Wo is de schöne Tiet bloß hen?
De Uhr, de weet et auk nich, denn:
Dreiht auk de Zeigers sick vull rund,
dien Hiärtken wiärd dao nich bi wund.

Doch mienet, Püppken, gleiw et mi,
mien Hiärtken döt mi weh daobi.
Ick weet, dat et mi von di driff,
weil us nich vull an Tiet mehr bliff…

Vör lange Tiet, dao söhg ick di.
Du keeks mi an, dat wör’t för mi.
Den Aogenschlag göng bi mi deep,
as wenn he mi ant Hiärt sacht greep.

Et wör män bloß ’n Aogenslag,
de möök up maol den griesen Dag
bi mi so löchtend hell un klaor,
as fööl von Aogen mi nen Flor.

Du leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Doch werd et mit us nix upt Nie.
De schöne Tiet, se is vörbi.

Et deelde sick dao usen Patt.
Ick kam daobi ganz uut ’n Tratt.
Ick sochte di un fünd di nich.
Dat gaff int Hiärte mi nen Stich.

Doch, leiw’ Kind Gottes, denk an mi.
Mien Hiärt, dat krümmt sick wiet nao di.
Auk wenn ick von di nix mehr weet,
so is mien Hiärt män doch noch heet.

Ick verstaoh de Welt nich mehr:
Tellt bloß denn noch nen Millardär?
Waorüm hät vull Volk nix in‘ Ranzen
un ann’re laot‘ den Düwel danzen?

Dat Geld an sick is jä nich schlimm,
auk freu ick mi bi wat Gewinn.
Doch dreiht sick all’s bloß üm et Geld,
so is ‚t nich guet üm us bestellt.

Lött grautweg Geld sick denn bloß maaken
mit Spekeleer’n un krumme Saaken?
Rabaukig geiht et denn auk her,
bi düsse Art van Geldverkehr!

Erst recht int Kittken gar gehört,
well all met Etten spekeleert,
Wo ganze Völker nich werd‘ satt,
sollt sücke bar sick schiämen wat!

Wi könnt un dröfft de nich bi schwiegen,
denn Guets kann sick daobi nich riegen.
Bi unverschiämte Egoisten
dao bliewet us nich lange Fristen.

Wenn nix mehr tellt äs bloß noch Geld,
dann Gnade Gott met use Welt!
Nix kömmt nu maol van ungefähr –
un Geld helpt us dann auk nich mehr.

Franz, nen allmaol flotten Mann,
leip lessens hier, liekuut, liekan
– he leit von nix sick letten –
von Rheine dör in eens nao Detten.

Dat wör mit em villicht ’n Dings;
he keek nich rechts, he keek nich links –
un wuord doch uut de Tour nich schlau.
Drüm fröög he dao nu es ne Frau:

„Ick laup, dat mi de Fööte dampt;
wann kömmt denn Detten nu, verdammt?!“
Dao sach de Frau: „Oh, so ’n Mallör,
in Detten büs jä längst all dör!

Hier is jä baoll‘ all Greiwen!“
Wör dat denn nu to gleiwen?
Franz meinde bloß, all lück schachmatt:
„Dann mott ick trüggelaupen jä nu glatt!“

Off dat denn sien möss, fröög de Frau.
Dat göng doch lichter, sach se gau.
Trüggelaupen wör doch nix;
Franz söll ümdreih’n sick män fix…

Se dai em dat van Hiärten rao’n,
so könn he wier liekuut schön gaohn,
Franz keek daobi lück verfeert –
doch wör de Raot wuohl nich verkehrt…

Liekuut, liekan, wat biätter noch?
So bleef schön wacker he antoch.
He dacht denn auk, gar nich verschrecket:
Den rechten Dreih, de mäck et!