Franz, nen allmaol flotten Mann,
leip lessens hier, liekuut, liekan
– he leit von nix sick letten –
von Rheine dör in eens nao Detten.

Dat wör mit em villicht ’n Dings;
he keek nich rechts, he keek nich links –
un wuord doch uut de Tour nich schlau.
Drüm fröög he dao nu es ne Frau:

„Ick laup, dat mi de Fööte dampt;
wann kömmt denn Detten nu, verdammt?!“
Dao sach de Frau: „Oh, so ’n Mallör,
in Detten büs jä längst all dör!

Hier is jä baoll‘ all Greiwen!“
Wör dat denn nu to gleiwen?
Franz meinde bloß, all lück schachmatt:
„Dann mott ick trüggelaupen jä nu glatt!“

Off dat denn sien möss, fröög de Frau.
Dat göng doch lichter, sach se gau.
Trüggelaupen wör doch nix;
Franz söll ümdreih’n sick män fix…

Se dai em dat van Hiärten rao’n,
so könn he wier liekuut schön gaohn,
Franz keek daobi lück verfeert –
doch wör de Raot wuohl nich verkehrt…

Liekuut, liekan, wat biätter noch?
So bleef schön wacker he antoch.
He dacht denn auk, gar nich verschrecket:
Den rechten Dreih, de mäck et!

De Wind strieket noch jüsteso
mi – es vör Jaohren – üöwer’t Haor.
As jung ick daomaols göng, heel froh,
dao streek dört Haor mi auk mien Muor.

Nich Vaa, nich Moder bünd de mehr,
auk Bello kläfft nich mehr harüm.
Doch singt dat aolle Iemsewehr
noch immer met de lieke Stimm.

Un auk van’ Kerktaon lutt se noch
genau es fröher, use Klock.
Auk nu is se jüst wier antoch,
met Wucht de Schlag – un gar nich drock.

Et is, as reip se mi: komm… komm…
mit iähren ruhigen Klockenschlag.
Bedächtig kiek ick hauch, baoll’ fromm,
un hör mi säggen: „Ach, ach, ach…“

Ganz still is’t üm mien Öllernhuus.
Nich es mehr dampen döt de Uo’m.
Ick staoh daoför un doo nen Gruß
in Richtung Kerkhoff – un nao buob’n…

Wo fröher miene Weige stönn,
gaoht anner Lüe nu in un uut.
Off ick es schell? Nen Blick mi gönn?
Ick laot’ un denk, dat is nich gut.

Man kann de Tiet nich trügge dreihn.
Un doch föhl ick mi guet wier hier.
Wat doo ’k van binnen mi doch freun:
„Ick sin de wier! – Ick sin de wier!“

Doo wat’e kanns

Wat guet du kanns, dat maak –
dat ann’re doch, dat laot gewähren.
Sie, wat du döss, ganz bi de Saak;
ansüss kömms knötterig noch an‘ Stiärwen
un häs nix nich to veriärwen.

Wunnertuten

„Wunner ligget nich up de Straoten.
Wunner sall man Gott üöwerlaoten.“
Dat mennde de Olle to sien Kind;
denn in Wunnertuten wär nix as Wind.

Verkehrsordnung

Geiht flink et manchs so hen un her,
säch man daoto wuohl auk Verkehr.
Doch giff et iämso Regionen,
dat sind verkehrsberuhigte Zonen!

Könnig un Buer

„Adel is auk nich mehr dat, wat‘e maol wör!“,
lööt wahn de Buer sien Organ erschallen.
Dao is em tüsken twee Buern, so ’n Mallör,
de Könnig uut de Karten ruutfallen.

Abenteuer

En Abenteuer lich us nich,
dat is us nich so ganz geheuer.
Wenn man auk wat to belewen krich,
so is de Abend doch män teuer.

Minnesänger

Wenn Fraulüe sacht de Laute hört,
kommt se von Hiärten wuohl in Schwung.
Dann giff et weinig, wat noch stört –
nich gar maol mehr en Sietensprung …

Verduftet

„Ewig düssen Messgestank,
Heini, ick säch di, de mäck mi noch krank!“
Dao pafümierde sick de Frau upt Kloo –
un verduftede dann män eenfach so.

Reinlick

Wat Fraulüe de sind mehr äs reinlick!
Dat is nich selten oft all peinlick.
Se haalt den Bessen gar in de Nacht,
wenn he blooß es maol dreckig lacht.

Et geiht nix üöwer de Gesundheit

Gesund wär dat Suure un nich dat Sööte,
meinde Natz nao derben Schluckup.
Et göng auk nix üöwer warme Fööte,
dao sett‘e he den Hoot sick up …

Ne Bloome för Vegetarier’s

Jüst Vegetarier’s sind de ächterher,
ächter en schönet, frisket Glas Beer;
weil dao niämlicks in duftend Witt
ne eenmaol fiene Bloome up sitt!

Iätterie

Well tellt un mett, wat he so ett,
de kick mehrst kruus, lück streng un hager.
Well gerne ett, de kick auk nett –
un schitt sick dann wier mager.

Komisch

Wat man so mitkrich, is manchs komisch.
Wenn eener praohlt, he wör katholisch
un buobendrup neuapostolisch,
so is he wuohl auk alkoholisch.

Dat Teeken van Klookheit

Nen Klüngeljan spröök es düt Wort:
„En Teeken von Klookheit is de Baort.“
Drup reip den Herdenjan: „Wat ’n Spook,
dann is de Zeegenbuck jä auk all klook!“

Viell Wind üm Nix

Et wäd mi manges heel binaut,
bi männig Lüe, so stolt un graut.
Se glänzet es nen Wiehnachtsbaom,
doch iähre Wuordeln häbt se lao´’n.