Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“

Hier up Erden, oft verkannt,
sind alle wi in Gottes Hand,
So is gewiss us auk äs Christen:
Wi sind up Erden nich Solisten.

Nich eener löpp met flotte Been
för sick män bloß heelmaol alleen.
Auk is nich all’s bloß för de Katt,
dao is wiet mehr noch, gleiw mi dat.

Hier kieket wi män „unvollkommen“,
de „rechte Sicht“ is us noch nommen.
Dann aower kenn wi ’t ganz un gar –
so mäck de Bibel us dat klar (1. Kor 13, 9-12).

Quiält wi us hier auk noch so sehr,
bloß well dr glöff, vertruut up mehr.
Statt Verdrott giff us dat Kraft.
Daomet is oft all guet wat schafft.

Kommt groff wi auk maol van de Been,
föhlt liekers wi us nich alleen.
Söwwst wenn wi meint, wi wär’n k.o
kömmt gloovensfast wat up us to.

Biätter äs bloß wat fört Mündken,
bruukt dat apatt en stillet Stündken,
üm auk es ännersrum to denken.
So lött de Sinn up Gott sick lenken.

Ja, waorüm nich? Dat richtet up
un giff glieks wier en nie’en Schub.
Daokeggen schinnt et schwuor, statt licht,
ohne düsse Toversicht.

To föhlen, man is nich alleen,
wat könnt et änners sien, äs … schön.

Laot bitte dienen Kopp nich kranken
dör dull verdreitlicke Gedanken!
Drüm laot et wiesklook nich so krachen,
mehrst häs antlest nix mehr to lachen.

Kiek nich egaol bloß up dat Schlechte
un simmeleer di nich van dat wat terechte.
Dat mäck bloß grantig, füünsk un taoh*.
Drüm denk auk üöwer Guets wat nao.

So vergeiht dör düsse Schranken,
männig wat an Spöökgedanken;
denn statt kruus Simmlanterie,
föhlt man sick faken heelmaol nie!

Et giff jä sovull Schöns wat luert,
dao dött een Blick all mehr äs guet!

* taoh – zäh, widerspenstig

Dreih üm di sömms di nich bloß rüm,
dat giff licht Swindel un mäck krümm.
Komm to Verstand, besinn di mehr,
statt alltiets Drift met graut Bewehr.

Nich liäben bloß nao Lust un Luun.
Wu wär et met mehr Gottvertruen?
Kiek in de Wulken un schwieg still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Vertruu up mehr as Geld un Gut,
söök öfters Inkehr, statt Geluut.
Wi liäwet nu maol, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Kloppt wi dao an, vertruensvull,
kriegt wi gewahr, war mehr noch soll …
Met sinnig Andacht sacht debi
krempt us dat üm – et mäck us nie.

Et wiest sick us, met Garantie,
Gott is alltiets bi us bi.

Aus dem Plattdüütsch Gebedebook, S. 14, Aschendorff Verlag Münster, 2022

Manchs praotet wi so wat deher,
dat versteiht kien Mensch nich mehr.
De Kopp denkt sick Gott weet wat uut,
üm Nix gifft glieks ’n graut Geluut.

Du simmeleers un denks: Wat nu?
Met so wat kuemm ick nich up Du.
Un lutt et noch so klook, apatt
de Kopp, de dreiht sick bloß bi dat.

Wu schön daogieggen is et dann,
wenn man in Ruh sick setten kann –
alleene mit ’n schönet Book.
Dat mäck tofriär un nich bloß klook.

Dann hät dat Hiärtken auk es wat –
un dat erst recht so mit us‘ Platt!
Denn Plattdüütsk liäsen, dat döt guet,
wenn et auk wuohl wat länger duert.

Drüm nemm di Tiet, nich Schwupdiwup –
dann gaoht dao Hiärt un Siäl bi up.
Et mäck di froh, wat ick di säch,
drüm lech dat Bööksken nich glieks wech.

Ja, sitts du erst es guet daobi,
so mäck dat Book glieks mehr uut di.
Villicht kömmt di dann gar in ’n Sinn:
Düt Book, dat is för mi ’n Gewinn!