To nen schönet Grillpläseer gehört nu maol auk frisket Beer. Un wu dat so is, so auk bi ‚t Beer: All’s met Maoten. Nich dat du glieks bi’n Grill all so wunnerlick fröggs: „Wie gärt es dir? Ich hopfe, maischt gut.“ Oh, oh, dat is jä, as wenn et bi’t Grillen all alle anbrennt.

To nen schönet Grillplaseer gehört nu auk noch mehr äs Beer. Jüst de Grillgetränke, also de verlangt all wat an Verstand. Jaja, ick weet, met Waater geiht dat auk. Doch dann döt et auk iämso guet drüüg Braut. Grillen aower, dat verlangt mehr. Un wenn wüerklick Waater, dann ja nich van‘ Kran. Üm et nich äs Arme-Lüe-Geplörr antobeiern (anzubieten), haal glieks män so Gott uut Frankriek debi. Denn de Waaterkroon kömmt uut de Rhône! Also: Volvic, Perrier orre Evian. Wu sick dat all anhört! Dao klingelt glieks män so de Ohren.

Bi’n Wien is dat nich änners. Üm Gott’s Willen dao aower nich den Kröver Nacktarsch kredenzen! Nich dat dao eener nao ’n paar Glasers gar meint, he möss sick de in de laue Sommernacht noch bi uuttrecken. Jüst met Wien sall man de Lüe erst gar nich up dumme Gedanken kuemmen laoten. Drüm: Schön adrett, dat Etikett. Auk hier könnt us de Franzosen guet helpen. Ick häb es hört, met ’n Chaiselounge van so ’n Château Sounso, könn ‚m an sick nix verkehrt maaken. Et is aower män doch ne Wissenschaft för sick, met all de Wiene samt Etiketten un so.

Gott Dank is dat bi us Beerdrinkersmannslüe eenfacher, offwuohl wi et met dat Beer nu auk wier nich eenfach so slören laot‘. Oh nein. Dat geiht met dat Beerkaoltstellen all los. Drüm binnet wi us an den Grilldag auk all an‘ fröhen Naomeddag ne schöne Schüötte üm un verkruupet us in‘ Keller. För us Mannslüe is dat so es kuoken, so, as wenn Fraulüe den Herd anstellt. Ganz gediegen, aower Fraulüe verstaoht so wat nich. Nu ja, dat bruukt se jä auk nich. Aower waorüm willt Fraulüe eenlicks immer all’s verstaohn? Un dat nu auk noch bi de Grillgetränke! Dat heele Hen un Her dao so bi, dat mäck us Mannslüe nich selten ganz rammdösig. Nix es Irritationen! Un doch geiht et an‘ End jä doch bloß wier so üm de Gesundheit met all dat „stille Waater“ orre den „drüügen Wien“; beidet ja nu auk in Zimmertempratur. Nich dat se sick de gar noch bi verschrecket, bi düsse Art „Schluckimpfung“. Nu ja, wi gönnt iähr dat.

Doch auk wi Mannslüe bünd längst nich dumm, wenn et bi de Grillgetränke üm use Gesundheit geiht. Doch statt vörsichtig an drüügen Wien to nippen, doo wi leiwer kippen. Tschä, usereens weet et wuohl: „Hopfen un Malz is guet för ’n Hals.“ Un et mäck glieks auk noch schön. Drüm bruuket wi Mannslüe us auk nich schminken.

Kick, so is dat alle met de Grillgetränke. Gewusst wie!

Von’t Jaohr ganz vörn mit von et Best‘,
is hier bi us dat Schützenfest.
Aolt un jung, off graut, off kleen,
vull Volk is daobi up de Been.

Uutgeschuotten werd de Könnig,
de kick nu auk nich up ’n Pennig –
un, leiwe Lüe, wat kost‘ de Welt,
smitt Runden he fört ganze Zelt.

Bi Blaoskapell un Könnigschuss,
dao löpp dat Beer in eenen Guss.
Un munter meint gar Möhn un Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Met Schwung dreiht sick de Polonaisen
un hüüpenvull is et an‘ Tresen.
Man sitt bineene, küert un lacht –
un singt un danzt bis in de Nacht.

Drüm: Sitt nich rüm, so ganz alleene;
maak nu auk du di up de Beene!
Gau an, nich dat noch wat versoimms,
de griese Dag, de kömmt van sömms.

Nen Ossen leip to Pingsten es
alleene rüm met Singelstress.
Dat nu glieks auk lück ungepflegt,
he wör, et schinn, nich guet ümhegt.

Un doch reip em ne nette Koh
gar fröndlick ,Frohe Pingsten!“ to.
Dao tröck de Osse bloß ne Schnuut
un söhg dao gar nich guet bi uut.

„Wat kicks du Kerl bloß so verstellt,
so gar nich pingstlick in de Welt?“,
fröög püük de Koh – un keek em an,
as härr se Mitleid met den Mann.

Se dachte et sick wuohl all so:
Em feihlt et an de Libido.
Drüm stöck se em, et gäff doch Saaken,
üm auk an so wat wat to maaken.

Se meinde denn auk frank un frie:
„Du Osse, maak doch wat uut di!
Gönn schön di wat un spar nich rüm,
dann dreiht se auk nao di sick üm.“

Dao reip de Oss: „Ach, leiwe Kooh,
söwwst wenn ick dat to Pingsten doo,
so kann ick noch so schön wat kaupen,
se laot‘ mi doch äs Pingstoss‘ laupen…

All’s is still un schwich.
Gewitterstimmung lich
in de Lucht. Et is binaut.
Sietto lück giällviolaraut

rullet Wulken üöwer’t Venn;
se grummelt brummig för sick hen.
Dat Moorhohn will so wat nich luoben,
gespannt kick et män bloß nao buoben.

Dann röpp et met ne bange Stemm,
de rullt un kullert wiet, wiethen.
Dao fallet all de ersten Druopen,
dat Birkhohn häff sick all verkruopen.

Nen grellen Blitz, met Mordsgewalt,
lött et nu dönnern, dat et knallt.
Un et schinnt, de wööste Riägen
döt pläddernd ‚t heele (das ganze) Venn bewiägen.

As kreeg den Törf gar nen Schluckup,
so nemmt dat Moor den Riägen up.
Et palsket un et schwappket,
et dönnert un et klattket –

bis dat de lessten Druoppens plumpst.
Von wieden noch wat Dönner bumst…
Dat Moorhohn kann sick nu wier frei’n,
et balzt de Hahn – un noch so fein!

De Sommerdag füng an es ne löchtende Kieddenblome (Löwenzahn). Doch üm de Meddagstiet kippte he. Nu söhg et änners uut. Backend heet tröcken van ächten her swatte Wolken up. Dao sagg de Buer: „Dat giff glieks noch wat. Eher dat et grummelt, föhr ick noch gau in de Stadt. Ick mott dao noch hen un haalen wat.“ „Gaoh to“, sagg de Meerske (Bäuerin), „ick haoll hier wuohl Huusbest (ich passe schon auf) un doo tüünen (nähen, flicken).“

Kuort drup wör Ruhe in‘ Huuse.

Et wuord mehr un mehr bienaut (drückend-schwül), daobi ganz un gar dimstrig. De Hiemmel gries es Zinn, ächten her aower so iäben giäl met viola Striepens; heel bedrohlick. Un still wör et.

Sietaff van et Herdfüer brannde unner ’t Krüüz met dat drüüge Palmstrüüksken dat Üölgelämpken. De Frau woll dagesüöwer nich graut Lecht maaken. So was dat Huus all so guet es düüster. Nich dat dat Menske bi düt Wiär dao alleene in Huuse bange wör, dat nich, aower se harr sick män doch in’ Naihstuoben verkruopen. Tüünen dai se gerne. So nösselde de Frau nu met allerhand Flickwerks üm dat lütke Lämpken van de aolle Pfaff-Naihmaschin harüm. Wenn nich jüst de Naihmaschin suusede, wör et mucksmüüskenstill.

Godorrie, wat drückend! De Lucht stönn män so. De Fensterladens wören sperrangelwiet up.

Jungejunge, buuten wuord et wehriger. Nu grummelde et all aff un an. Blitzte et van wieden, krüüßede sick de Meerske. Se keek nich up. Dann aower krachte naihge bi heel boll’rig nen Dönner – un rullde wiethen weg. „Nu aower Sluss hier!“ reip se de keggenan. ’n Snipselken Gütermann-Nähseide in’ Mund, göng se met nen fasten Tratt up dat Fenster an. Se woll et tomaaken un bleef doch staohn… Ganz met sick eens, keek se in Gedanken nao buuten hen.

De Klämmerkes (rankende Kapuzinerkresse) hüngen düörstig un slaffmatt van’ Tuun. De aolle Tuun met dat graute Heck (Gattertor)… Siet Jaohr un Dag höölt he sick üm den schattigen Appelhof (Obstgarten) män immer noch guet. De Baime, et schinn, schachmatt van Hitze lööten se sick flau (kraftlos) hangen. Orre ducknackeden se sick vör Angst un Bange?

Bloß giennen, achter ’n Koben (Schweineauslauf), ganz alleen up de graute Wieske, reckte sick – piel hauch – de aolle Biärnbaom in de Höchte. „Jüst so es ’ne Flamm, de hiemmelwärts lodert“, sinneerde de Frau un wiskede sick naodenklick met de Schüött den Sweet aff. Et schinn, jüst nu woll he sick wuohl wirkrempen (wehren).

Wu wör dat? Harr nich erst in‘ Februar iähr Mann noch säggt: „Den aollen Kostgänger dao buuten, den hau ick üm; vull drägg he jä doch nich mehr.“ Män dat harr se em soiäben noch uutküeren konnt. Denn so lange se denken konn, stönn he dao, de aolle Baom, met de Bank dao drunner. De Bank… Genrassionen häbt dao truulick siätten. De Frau dachte: „Un de Biärnbaom, wat is de doch maol guet wier dörkuemmen.“ Schön so, de fiene Duft, de herrlick witte Blaite in‘ Fröhjaohr met all de summenden Immen, de sick munter in em tummelden… Un nu hüngen se de all wier dran, noch ganz lütt, de Biärnkes, mündkesmaote, hatt noch, doch wanner wier saftig-sööt. Se is baoll nich mehr to kriegen düsse Westfäölske Speckbiärn‘, ne Rarität. Geiht man dao so eenfach met Biel un Saage dran? Üöwerhaupt, spiellt bi so ’n Baom nich mehr noch mit äs bloß dat Holt?

Heel biestrig flammden nu de Blitze up. Jö! Un wat ne bollerige Dönnerie! Oh, oh, dat is nu kien Spiellwerk mehr dao buuten, dat löpp up ’n geföhrlick Unnerwiär ruut. Wehrig friskede de Wind  up, huulend all glieks in de Baim to rüüsken. In‘ Nullkommanix klädderden dicke Druopens hatt up dat Affdack. Dao göng et loss. Palschkend fööl dat Waater män so van buoben daale. Un heel wild baigen sick de Baim keggen den Bruusewind an.

Eenzig de aolle Biärnbaom böhg sick ächten bloß so iäben hen un her, stadhaftig stolt, so as woll he sick nich giebben. Auk de Merske stönn in Gedanken noch an ’t Fenster. Wu schön frisk et up maol röök. Et is doch nix bloß schlecht. Hm…

Män dann: Ohne Gnade, grell un strankiel (hart, streng), göng de Blitz runner. In’ sölwigen Moment krachte et, dat et geföhrlicker nich göng. Splitternd hallde et nao…

Oh je. Knall up Fall harr et em troffen, den aollen Biärnbaom. Sien Stamm,. klaffend es ne Wunde nu. Sietto verstreut lag Krone un Ast-werks. Verwundet auk de Bank, geföhrlick schwatt anbrannt. Verwundet auk de Frau. Iähr Hiärt harr et troffen. Ratz slöhg se dat Fenster to. Iähr Schreien bleef buuten. De Wind weihde et weg – wiet weg. Verbaast laip se in Huuse harüm un namm den Rausenkranz.

As de Buer wier uut de Stadt kamm, verstönn he dat Klagen van siene Frau gar nich. „Stell di doch nich so an“, sagg he, „män guet, dat et bloß den aollen Baom dao giennen (da hinten) troffen hät. Ick haal glieks muorn Biel un Saage. Dann krigg he den Rest.“

De Frau sagg nix. Se dachte bloß: „Ach, ji Mannslüe. Wat us Frauen bis ant Hiärt geiht, dat geiht ju Kerls män bloß bis an de Knei’…“