All’s is still un schwich.
Gewitterstimmung lich
in de Lucht. Et is binaut.
Sietto lück giällviolaraut
rullet Wulken üöwer’t Venn;
se grummelt brummig för sick hen.
Dat Moorhohn will so wat nich luoben,
gespannt kick et män bloß nao buoben.
Dann röpp et met ne bange Stemm,
de rullt un kullert wiet, wiethen.
Dao fallet all de ersten Druopen,
dat Birkhohn häff sick all verkruopen.
Nen grellen Blitz, met Mordsgewalt,
lött et nu dönnern, dat et knallt.
Un et schinnt, de wööste Riägen
döt pläddernd ‚t heele (das ganze) Venn bewiägen.
As kreeg den Törf gar nen Schluckup,
so nemmt dat Moor den Riägen up.
Et palsket un et schwappket,
et dönnert un et klattket –
bis dat de lessten Druoppens plumpst.
Von wieden noch wat Dönner bumst…
Dat Moorhohn kann sick nu wier frei’n,
et balzt de Hahn – un noch so fein!