Et giff Worde, de kriss nich uut ’n Kopp. Mehrst wören se all in use Kinnerköppken. Un dann noch so Gesänge. Se singet immerto in us. To Ostern is dat bi mi: „Nun woll’n wir alle fröhlich sein, in dieser österlichen Zeit.“ Mi geiht glieks dat Hiärt debi up, wenn ick dat singe. Off schöne Worde orre schöne Leeder, wi kieket de glieks änners bi in de Welt.

Wat dat Wörtken anlangt, so is dat bi mi „Kiekuck“. Auk dao sin ick glieks fröhlick bi, söwwst wenn et daobi nix to singen giff. Egaol. Kiekuck kömmt uut et Plattdüütschke. Un dao is alltuvull Singerie ohnehen nich bi in Mode. Mott auk nich. Alleen dat Wörtken döt all guet: „Kiekuck“. Et sägg us: Kiek es hier, hier bin ick! Un glieks – wat schön! – willt de Hande wuohl debi in de Höchte. Annermaol frögg dat Wörtken villicht so ächten rüm: „Häs mi noch giän?“ Wu auk immer, immer geiht dat Hiärt debi up, bi „Kiekuck“. Un man kann nich anners, äs fröhlick sien.

Nu pass es up.

De Japaner häbt et met „kokoro ni tomaru kotoba“. Tschä, dat moss hier nu maol ruut. Drüm könn wi bloß froh sien, met use Platt. För de Japaners aower is dat so wat es iähr japaanske Platt! Dat härres wuohl nich dacht, wat? Is aower so; denn et bünd Worde, de uut de Volkssiäle her kuemmet. „Hiärtenworde“, de met Mode- un Allerweltswaorde üöewerhaupt nich to verglieken sind. Ümso mehr aower will de japaanske Kultur se hauchhaollen. Drüm häbt Dichter dao in Japan kuorte Riemsels van maaket, de immer wier so van Mund to Mund gaoht, weil dao Schöns wat bi druutlöchtet. Kick, so is dat ännerswo. Nu denn, in wat för ne Spraoke auk immer, Hauptsaake sücke froh maakenden Worde verdriewet „Sorgen, Angst und Schmerz“.

Doch et geiht auk änners rüm.

Daobi denk ick oft noch an Jossep, den guetmötigen Frisör uut Mütterken Russland, wu he hier in sien Gaorenhüüsken met siene ewige Knofflokfahne nao nen Schnippschnapp-Scherenschwung maol sagg: „Ich weiß noch wie gestern. Ich noch nich mal richtig passte in Uniform, da stand Offizier vor Haustür bei uns, zeigte auf mich un rief Dawai! Papa war auf Feld. In Tür stand Mamuschka mit klein Schwesterlein. Sie winkten und weinten. Und ich, ich hab sie alle nie wieder gesehen. Nach Krieg kam ich für Arbeit nach hier un bin geblieben. So war das. Aber bis heute is schlimmstes Wort für mich: Dawai!“ Oh ja, dat sitt em bis vandage hatt. Auk so ’n Wort kann’t ganze Liäben ümkrempeln.

So giff et alltiets Hiemmels- un Höllenworde. Wat is denn för di so ’n schön Hiemmelwort? För mi is un bliff et Kiekuck. Dao seih ick miene Moder noch, wu se moje lacht, mi munter towinket un lück schelmsk to mi sägg: „Kiekuck.“ Drüm danke ick Gott, dat mi so wat es Dawai spart bliewwen is. Ümso mehr will ick nu to Ostern wier singen: „Nun woll’n wir alle fröhlich sein …“

Ne Henne fratt, man glöff et kaum,
sick satt maol an nen Gummibaum.
Dann leip et in den Höhnerstall
un leggte, schwupps, nen Gummiball.

Ei, Ei, Ei, wat is denn dat?
So ’n Osterei, dat is ja wat!
Dat schinnt ja von nen annern Stern,
nen Ping-Pong-Eiken, toppmodern!

Doch so ne Gummieiermakerie,
de wör nu doch män mehr äs nie.
Erst recht de Hahn keek ganz verstellt,
so ’n Ei pöss nich in siene Welt.

Un doch is ‘t nu de lesste Schrei,
so ’n Wüpke-Ping-Pong-Osterei.
Verbaast fröch man, maol klook, maol geck,
off denn so ’n Osterei wuohl schmeck?

Krich man nich auk wuohl, schwuppdiwupp,
von sücke Eier nen Schluckupp?
Un, well härre so wat dacht,
dao geewe man män auk up Acht:

Et wackelt bi de Pingpongbällkes,
heel dull nu all wat Höhnerställkes!

Ostern is män jüst vörbi,
dao is nu Hiemmelfahrt all wier.
Wi häbet düssen Dach gar frie –
un Mannslüe maaket sick ne Fier.

De Papas spannt de Kutsken an,
üm met Gesang sick sömms to ehr’n.
„Ein dreimal Hoch dem lieben Mann!“
Dat sall es eenen iähr verweh’rn!

Daobi bünd vielle gar nich Vater –
un fiert den Vatertag doch mit.
Drüm is dat mehrste auk Gequater,
bi all dat Beer un all den Sprit.

Sinn un Verstand bünd so gau rietten.
De rechte Sinn is debie wech.
Waorüm et geiht? Well will ‚t noch wietten,
wat düssen Dach us wüerklick säch?

To nen schönet Grillpläseer gehört nu maol auk frisket Beer. Un wu dat so is, so auk bi ‚t Beer: All’s met Maoten. Nich dat du glieks bi’n Grill all so wunnerlick fröggs: „Wie gärt es dir? Ich hopfe, maischt gut.“ Oh, oh, dat is jä, as wenn et bi’t Grillen all alle anbrennt.

To nen schönet Grillplaseer gehört nu auk noch mehr äs Beer. Jüst de Grillgetränke, also de verlangt all wat an Verstand. Jaja, ick weet, met Waater geiht dat auk. Doch dann döt et auk iämso guet drüüg Braut. Grillen aower, dat verlangt mehr. Un wenn wüerklick Waater, dann ja nich van‘ Kran. Üm et nich äs Arme-Lüe-Geplörr antobeiern (anzubieten), haal glieks män so Gott uut Frankriek debi. Denn de Waaterkroon kömmt uut de Rhône! Also: Volvic, Perrier orre Evian. Wu sick dat all anhört! Dao klingelt glieks män so de Ohren.

Bi’n Wien is dat nich änners. Üm Gott’s Willen dao aower nich den Kröver Nacktarsch kredenzen! Nich dat dao eener nao ’n paar Glasers gar meint, he möss sick de in de laue Sommernacht noch bi uuttrecken. Jüst met Wien sall man de Lüe erst gar nich up dumme Gedanken kuemmen laoten. Drüm: Schön adrett, dat Etikett. Auk hier könnt us de Franzosen guet helpen. Ick häb es hört, met ’n Chaiselounge van so ’n Château Sounso, könn ‚m an sick nix verkehrt maaken. Et is aower män doch ne Wissenschaft för sick, met all de Wiene samt Etiketten un so.

Gott Dank is dat bi us Beerdrinkersmannslüe eenfacher, offwuohl wi et met dat Beer nu auk wier nich eenfach so slören laot‘. Oh nein. Dat geiht met dat Beerkaoltstellen all los. Drüm binnet wi us an den Grilldag auk all an‘ fröhen Naomeddag ne schöne Schüötte üm un verkruupet us in‘ Keller. För us Mannslüe is dat so es kuoken, so, as wenn Fraulüe den Herd anstellt. Ganz gediegen, aower Fraulüe verstaoht so wat nich. Nu ja, dat bruukt se jä auk nich. Aower waorüm willt Fraulüe eenlicks immer all’s verstaohn? Un dat nu auk noch bi de Grillgetränke! Dat heele Hen un Her dao so bi, dat mäck us Mannslüe nich selten ganz rammdösig. Nix es Irritationen! Un doch geiht et an‘ End jä doch bloß wier so üm de Gesundheit met all dat „stille Waater“ orre den „drüügen Wien“; beidet ja nu auk in Zimmertempratur. Nich dat se sick de gar noch bi verschrecket, bi düsse Art „Schluckimpfung“. Nu ja, wi gönnt iähr dat.

Doch auk wi Mannslüe bünd längst nich dumm, wenn et bi de Grillgetränke üm use Gesundheit geiht. Doch statt vörsichtig an drüügen Wien to nippen, doo wi leiwer kippen. Tschä, usereens weet et wuohl: „Hopfen un Malz is guet för ’n Hals.“ Un et mäck glieks auk noch schön. Drüm bruuket wi Mannslüe us auk nich schminken.

Kick, so is dat alle met de Grillgetränke. Gewusst wie!

Von’t Jaohr ganz vörn mit von et Best‘,
is hier bi us dat Schützenfest.
Aolt un jung, off graut, off kleen,
vull Volk is daobi up de Been.

Uutgeschuotten werd de Könnig,
de kick nu auk nich up ’n Pennig –
un, leiwe Lüe, wat kost‘ de Welt,
smitt Runden he fört ganze Zelt.

Bi Blaoskapell un Könnigschuss,
dao löpp dat Beer in eenen Guss.
Un munter meint gar Möhn un Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Met Schwung dreiht sick de Polonaisen
un hüüpenvull is et an‘ Tresen.
Man sitt bineene, küert un lacht –
un singt un danzt bis in de Nacht.

Drüm: Sitt nich rüm, so ganz alleene;
maak nu auk du di up de Beene!
Gau an, nich dat noch wat versoimms,
de griese Dag, de kömmt van sömms.