Vandage is Friedag

Bild: pixabay

Schlienkamps Erich konn nich ohne Rüern’s (Hunde). Ohne en Köter bi sick föhlde de Mann sick äs halwen Kerl. He göng de an leiwsten noch mit in de Kerke. Dat wäre för Erich an sick auk kien Problem, denn siene Hunde pareerden wuohl. Dao harr he immer guet Kommando üöwer. Erich sagg so: „De Mann mäck den Hund, nich de Hund den Mann.“ Jaja, so kanns met Diers noch wuohl laupen. Se mött‘ wietten, well de Baas is. Dann is de auk noch so wat es Anstand drintokriegen. Erich füng dao auk glieks bitieten mit an. Bi de Welpen all!

     Nu was et mit en nie’en Welpen maol wier sowiet. Erich wüss genau, wo he en guet Dier kriegen konn. Den Presbyter von Jemgum harre wiethen de besten Terrier. Daoför föhrde Erich gern maol nao Ostfriesland. Dao wüss he, wat he kreeg. Auk wenn Erich kathoolsk wör, kreeg he van den Presbyter wuohl en Welpen, denn van Grund up wör Erich jä nich minner ne gläubige Menskensiäl. So wuorden de beiden sick denn auk gau handelseenig. Un schon göng et met den jungen Welpen wier Richtung Heimat terügge.

     Hier in Nienkiärken füng för dat Dierken glieks de Grundausbildung an. Dao leit Erich nix up kommen. Oh ja, wat is de nich so alle an to doon, eher dat man sick met de Rüerns auk guet seihn laoten kann. Nich dat de Lüe naoher noch küert. Stramm an de Liene, göng he met dat Dierken nu auk all de erste Runde dört Düörp. Dao kamen se de Düörpschlachterie Evers längs. Godorri, wat göng et den Kläffert an! De Lüe sprüngen män so debi to Sieten. Dat Bellen woll kien Ende nemmen. Jesses, dat göng Erich to wiet. So nich! Se wören sließlick in Nienkiärken un nich in Ostfriesland!  

     He tröck den kiebigen Kläffert vör de Schlachterie energisk to sick, keek dat Dierken streng an, möök Dududu un sagg: „Nix, nix, nix! Ick gönn di jä alles, aower dat du dat weeß, vandage is Friedag!“

Immer schön mitdenken

Bild: pixabay

Dat is nu all wat her, aower man kann säggen, et wören schöne Tieten daomaols. Dao was es maol en beliebten Pastor, de harre en heel gewitzten Köster. Beide konnen et wuohl. Et göng denn auk alls guet van en Kanten dao in de Gemeinde bi iähr.

     Eens gueden Dages nu, dao kam de Köster met wat ruut, wat noch wuohl so äs Wunner dörgaohn könnde. He härre spitzkreegen, dat et in Köln an Rhin en heelmaol wiesen Magister gäff, de mehr könn äs änner Lüe. Den gelehrten Schoolmester könn Rüerns in Nullkommanix dat Küern bibrengen. Dree Dage män bloß un dat Bliecken göng heelmaol aufschlussreich in ne wörtlicke Rede üöwer.

     „Wat du nich sächs!“, wünnerde Pastor sick. Doch schinn em de Saak män wat wild. De Köster aower höölt dekeggen. Pastors Teckel (Dackel) könn doch sowso all met wat wunnerlicke Kunststück mehr äs Hübsch maaken. Wu dat nu wuohl in de Gemeinde inslöög, wenn dat Dier küeren könn?! Dat gaff en Ruck bi den Pastor. Wuvull dat denn kosten dai? Nu ja, so ganz billig wäre dat nich. Aower fiefhunnert Mark … „Et is et mi wert“, harr de Pastor Füer fangen. Göng aower nich ohne Spesen, so de Köster. He möss jä nu auk … „Du moss seihn, dat du met füfftig Mark de Dage uutkömms“, pöck de Pastor noch maol in de Taske un lööt et debi.  

     Gesächt, gedoon. Met fiefhunnertfüfftig Mark in de Taske un den Kläffert an de Liene, möök sick den Köster up de Reise nao Köln hen. Doch Fleitepiepen. He steeg met dat Dier in Mönster all uut un lööt dao bi Wein, Weib un Gesang es maol so richtig de Puppen danzen. Dann kam he wier bi den Pastor an. „Nu säch mi erst es, off mienen Teckel auk guet küeren kann“, gaff de Geistlicke sick heel nieschierig. Doch wo wör sienen Teckel? De wör doch wuohl nich glieks all Hahn in Kuorw bi den Frauennaomeddag in dat Pfarrheim? „Nänä“, üm Gott’s Willen nich, wünk den Köster aff. Et wäre nich eenfach wiäsen. Nao den Sprachunterricht härre he dat Dier in Anzug met Strunzdook gar nich wierkannt! Glieks härre den Teckel em auk all frocht: „Säch es Köster, slöpp usen Pastor eenlicks immer noch met sien Huushöllske dao bis in de Puppen?“ Jö! Dao härre he gar nich wusst, wat he hörde! Em schinn, dat göng to wiet met dat vörluute Dier. Dao stönn jä naoher de Gemeinde bi Kopp! Un so härre he dat Zugfenster stantepee runnertrocken un den vörluuten Stenz ratz in en Rhin smietten.

     Dao kloppte de Pastor sienen Köster up de Schullern un sää: „Dat häs guet maakt, Köster. Immer schön mitdenken. Daoför kriss van mi nu noch teihn Mark extra debi drup.“

So gau geiht dat gar nich in de Schnellresterants

Bild: pixabay

Woänners iätten, dat was fröher nich selten ne Ombrage. Auk well dr nich kuoken konn, was ohne Dosen, Frostkost, Fertigmenüs orre Päckskessuppen arm dran. Sücke mossen sick de in Pött un Pannen män wat bineenerüöhren. Vandage is dat met de Schnellresterants jä alle en Klacks. Doch jüst daobi kam Franz nu auk es in Ombrage. Moss wietten, Eggenkempers Franz was nich mehr den Jüngsten. Met all dat Moderne göng et em to harre. Auk missede he lange all düsse gastlicken Wertshüüser met ne „gutbürgerliche Küche“. Schön in Ruhe sitten gaohn, sick eenen kümmeln un lecker debi mümmeln, dao göng bi Franz nix üöwer. Stattdem hett et vandage „drock und flott“.

     Doch nu harre et Franz auk es maol drock. He harre debi gar Smacht bis unner beide Arms. Also woll he et nu auk es in en Schnellrestaurant probeeren. Un so böög he auk all up ne Drive-Inn-Rampeto. Ganz geheuer wör em dat nich, doch nu gaff et vör de Schranke kien Terügge mehr. Also, Taste drücken. Dao knackte et auk all uut de Sprechbox un ne Schräppelstimm quäkte em to: „Welcome to City-Burger! Ihre Bestellung, bitte.“ „Ja, hier Eggenkemper. Ich möchte wohl gerne was essen …“ „Kein Problem. Ihre Bestellung, bitte.“

     „Ich würd sagen Pommes. Oder?“ „Bitte etwas lauter sprechen! Groß oder klein?“ „Groß!!“ „Und mit was?“ „Mir egal. Hauptsache …“ „Bitte fassen Sie sich kurz! Rot, weiß oder beides? Mit Burger oder ohne Burger …“ Nu was Franz de glieks all bi verdaddert, drüm sagg he enfach: „Ich bin da gar nich kleinlich, machen Se mir män was fertig!“ „O.K. Pommes, rot oder weiß“ „Beides!“ „O.K. Und was für Burger? Fisch Mäck, Mäck Crispy, Chicken Burger, Cheese- oder Baconburger, Doppeldecker …“ „Jaja, den Doppeldecker; ich hab nämlich lange nichts gegessen …“ „Also Doppeldecker! Mit Extra-Käse oder Bonanza-Bacon?“ „Hö? Das mit Bonanza, ist das nicht was mit Schinken?“ „Schinkenspeck, kross gebraten.“ „Nicht zu fett?“ „Kross gebraten eben. Typischer Bonanzaschinken. Spezialität des Hau-ses.“ „Dann machen Se män!“ „Also mit Bacon?“

     Achter Franz huupet up maol en BMW-Coupé kuort up. Wat solle dat denn? Doch dao schräppelt et all wier uut dat Schrankenkästken: „Möchten Sie dazu noch einen Farmersalat?“ „Ja gerne! Ich bin an sich immer wohl für gesunde Ernährung.“ „Aha. Mit Dressing, ohne Dressing?“ „Was ham Se denn so?“ „Joghurt-Kräuter-Dipp oder die die etwas schärfere Ranchvariante?“ „Kräuterjoghurt!“ „Noch was zum Trinken? Cola, Fanta …“ „Lieber Wasser!“ „Spritzig, Medium oder Still?“ „Spritzig!“ „Mit Eis oder ohne Eis?“ „Mit!“ „Viel oder wenig?“ „Herrjeh, was reinpasst!!“ „Wäre das alles?“ „Alles!!“ „Das wäre nun unser XXL-Format. Dazu bekämen Sie dann noch gratis unseren Goofy als Tagesgeschenk! Möchten Sie den Soccer-Goofy oder die Goofy-Mami?“ „Das is mir piepegal!! Ich will jetzt nur endlich was essen!“ „O.K. Dann nehmen wir die Zufallsvariante. Fahren Sie nun langsam zur Foodausgabe. City-Burger wünscht Bon appetit!“

     O Mann! Dat wör endlicks guet schaffet. Wat en Gedoo! Wenn he eens nu weet, dann dat: So gau geiht dat gar nich in de Schnellresterants. Et is ne heele Ombrage demet! Aower weinßens harre Franz nu auk noch wat för Hilde. Maol wat änners, ne Goofy-Mami.

Man sall usen Herrgott
de nich bi drinküeren

Bild: pixabay

Bekanntlick is et jä nu all ewige Tieten her, as Gott de Welt maakt harre. As siene Geschöpfe nu auk demit bi wören, moss he sick bi de Liäbenstieten wat infallen laoten, denn süss trappten se sick wanner alle up de Fööte un dat göng nich guet. Graut Riäknerie woll he de auk nich üm maaken un so harr usen Hergoott för jedereen an guet deertig Jäöhrkes dacht. Wietsichtig un allwissend wu de Allmächtige wör, woll he nu daomals all wat för de Demokratie doon. Also fröög he se, wat se daoto meinden.

     Met den Iäsel göng et loss. Doch glieks wünk dat Langohr all debi aff. Allmänto de schwuoren Lasten up en Puckel un dat nu gar deertig Jaohr, nänä. Dat möss weiniger. Gott harre Erbarmen un tröck nao wat Hen un Her achteihn Jaohre devan aff. Guet so. Nu wör en Rüe (Hund) dran. Off denn nu wuohl de Rüerns met deertig Jaohrn inverstaan wären? Man van wiägen. Glieks blieckte dat Dier all loss. Deertig Jaohre de Tunge uut en Hals bi all dat Laupen un dann auk noch alltiets schön Hübsch un Platz maaken, dat göng to wiet. Drüm gaff Hasso sick all met twiälf Jaohr tofriär. Meinee, so wat harre Gott sick nu gar nich dacht! Män nu wör de Aap all dran. „Du könns doch wuohl bequem met deertig Jäöhrkes feddig werden“, meinde Gott. Oh, dao härres den Aapen es seihn mosst. Dat Dier göng et glieks heel unwies an. Solange wollen de Aapen nich in de Baim rümspringen orre in en Zoo achtern Tuun Männekes maaken. Nä. Dao daien et twintig Jaohre allemaol. Auk auk guet. Gott woll de nu auk wieders nix mehr van hören.

     Nu wör de Mensk an de Riege. Off de Mensken denn nu met deertig Jaohren inverstaan wären? Godorri, dao harre Gott aower wat sächt. Deertig Jaohr? Wat wären denn deertig Jaohr? Nu guet, so kreegen se glieks de achtteihn Jaohr van den Iäsel debi. Doch et schinn, dat was immer noch nich guet. Nä? Dann iäben buobendrup nochmaol de twiälf Jaohre van de Rüerns. Ohohoh, de Mensk gaff immer noch kiene Ruh. Üm Striet uut en Weg to gaohn, dai de gütige Gott den Mensken gar noch de teihn Jäöhrkes van de Aapen debi. Mehr göng nich. Schluss.

     Kick, so liäwet wi Mensken nu auk bis vandage in etwa demit: De ersten deertig Jaohre geiht et us rundüm guet. Dann folget nao den siemmden Hiemmel mehrst so wat an Iäselsjaohre. Daonao sind de Hundejaohrn nich mehr wiet. Dat Haor lichtet sick de Tiähn fallet uut – un nich weinige verkruupet sick in de Ecken un knurret herüm. Krieget auk de lessten Jaohre nich den rechten Dreih, kann et us es de Aapen gaohn. Kümp et heel harre, landet nich weinige, so es de Aapen int Gehege, gar noch in en Gitterbett. Fazit: Man sall usen Hergott de nich bi drinküeren.

Nich mehr äs dree Dage

Bild: pixabay

Kardinal Galen (1878 – 1946) wör ja bekanntlick vör de Nazis nich bange. Man säch em nao, dat he üm de Ostertiet to de Clemensschwester Laudaberta (sie hatte inoffizielle Informationen, die Anlass für die berühmten Galen-Predigten waren) up guet Platt maol sächt härre: „Angst? För Christen duurt up Ostern hento de Angst män bloß dree Dage.“ Wat ’n Satz.  

Nix keggen de schönen bunten Ostereier. Schön, wenn se Freud un Farwe brenget, besönners nu, wenn de Sönne wier höhger stich. Doch alleene doot et de bunten Eier auk nich. Ostern, dao sitt mehr in. Dat woll so auk wuohl den Lüöwen van Mönster säggen. Nu kann nich jedereen glieks so eenen es Galen sien. Un doch könnden wi Christenmensken to Ostern es maol düssen Satz sacken laoten. För Christen duurt siet Ostern de Angst män bloß dree Dage…

Nich dat de Angst demit uut de Welt is, aower et sitt ächter all dat Bangemaaken mehr noch, wat us nich heelmaol inknicken lött. Well sick an so wat uprichten kann, wäd wuohl nich glieks minnmöötsk (kleinmütig). So eenen es Hölderlin (1770 – 1843) sach: „Wo Gefahr ist, wächst das Rettende auch.“ So guet dat Rettende auk van buuten her is, so düch de Huopnung van binnen her nich minner wat. Papst Johannes XXIII göng met Kardinal Galen liek, as he bekannde: Well glöff, bibbert nich.

Guet so. So schmecket auk sicher de Ostereier noch maol so guet.