Oh, wat en Lachen! Jöh, wat mossen wi lachen … Wi konnen de nix mehr an stüern un harren et up maol gottweetwu antoch. Et gaff kien Haollen mehr. Män so is dat, wenn man et eenmaol so demet togange häff, dann is et män guet, dat de Lüe et nich alle mitkrieget. Doch waorüm eenlicks nich? De härren sicher noch mitlachet.

     Meins dat? Wat häff ju denn to so ’n Scheeflachen ästimeert (gereizt)?

     Nix. Fört erste söhg et de nich nao uut (zunächst sah es nicht danach aus). Wi kamen tohaup an en Disk un lööten us daal (setzten uns). Wieders nix. Wu dat so is. Doch dann keek de een den ännern an – un dann göng et auk all loss. De Schelm stack debi dör (der Schlem brach durch). Bloß noch Lachen un nochmaol Lachen. Et wör rein den End debi weg.

     Heinz pruußede et up de Stell män so uut. He greep all nao sien Gebiss. All dat möök em en heel rauden Kopp. Ludger wüss gar nich mehr, wo he henkieken soll. De Mann kneep de Aogen to, as woll he säggen: „Lüe, je mehr ick ju ankieke, ümso mehr kann ick för nix mehr garentieern!“ Un so smeet he bi de Lacherie den Kopp män so in en Nacken. Daobi stönn em de Muule wagenwiet up. Auk mi harre et packet. Un fraog nich wie. Im Nu göng ick et gewöllig an un wäre debi gar baoll van en Stohl fallen. Et was de gar kien Doon mehr an. Unner us: De Fazun (Fasson) wör us allesamt ratz vergiätten.

     Oh ja, wat en Lachen. Doch is et nich schön, dat et so wat noch giff?