Dat is nu all wat her, aower man kann säggen, et wören schöne Tieten daomaols. Dao was es maol en beliebten Pastor, de harre en heel gewitzten Köster. Beide konnen et wuohl. Et göng denn auk alls guet van en Kanten dao in de Gemeinde bi iähr.

     Eens gueden Dages nu, dao kam de Köster met wat ruut, wat noch wuohl so äs Wunner dörgaohn könnde. He härre spitzkreegen, dat et in Köln an Rhin en heelmaol wiesen Magister gäff, de mehr könn äs änner Lüe. Den gelehrten Schoolmester könn Rüerns in Nullkommanix dat Küern bibrengen. Dree Dage män bloß un dat Bliecken göng heelmaol aufschlussreich in ne wörtlicke Rede üöwer.

     „Wat du nich sächs!“, wünnerde Pastor sick. Doch schinn em de Saak män wat wild. De Köster aower höölt dekeggen. Pastors Teckel (Dackel) könn doch sowso all met wat wunnerlicke Kunststück mehr äs Hübsch maaken. Wu dat nu wuohl in de Gemeinde inslöög, wenn dat Dier küeren könn?! Dat gaff en Ruck bi den Pastor. Wuvull dat denn kosten dai? Nu ja, so ganz billig wäre dat nich. Aower fiefhunnert Mark … „Et is et mi wert“, harr de Pastor Füer fangen. Göng aower nich ohne Spesen, so de Köster. He möss jä nu auk … „Du moss seihn, dat du met füfftig Mark de Dage uutkömms“, pöck de Pastor noch maol in de Taske un lööt et debi.  

     Gesächt, gedoon. Met fiefhunnertfüfftig Mark in de Taske un den Kläffert an de Liene, möök sick den Köster up de Reise nao Köln hen. Doch Fleitepiepen. He steeg met dat Dier in Mönster all uut un lööt dao bi Wein, Weib un Gesang es maol so richtig de Puppen danzen. Dann kam he wier bi den Pastor an. „Nu säch mi erst es, off mienen Teckel auk guet küeren kann“, gaff de Geistlicke sick heel nieschierig. Doch wo wör sienen Teckel? De wör doch wuohl nich glieks all Hahn in Kuorw bi den Frauennaomeddag in dat Pfarrheim? „Nänä“, üm Gott’s Willen nich, wünk den Köster aff. Et wäre nich eenfach wiäsen. Nao den Sprachunterricht härre he dat Dier in Anzug met Strunzdook gar nich wierkannt! Glieks härre den Teckel em auk all frocht: „Säch es Köster, slöpp usen Pastor eenlicks immer noch met sien Huushöllske dao bis in de Puppen?“ Jö! Dao härre he gar nich wusst, wat he hörde! Em schinn, dat göng to wiet met dat vörluute Dier. Dao stönn jä naoher de Gemeinde bi Kopp! Un so härre he dat Zugfenster stantepee runnertrocken un den vörluuten Stenz ratz in en Rhin smietten.

     Dao kloppte de Pastor sienen Köster up de Schullern un sää: „Dat häs guet maakt, Köster. Immer schön mitdenken. Daoför kriss van mi nu noch teihn Mark extra debi drup.“