Guet Andenken vergeiht nich
Aolt, vergiätten, vörbi … Dat sitt hatt. Dat Aoltwiär’n is nich uptohaoll’n. Aower keegen dat Vergiätten könnet wi wat doon, denn: Guet Andenken vergeiht nich. Bi dat hät jedereen so siene Geschichte.
Mi is et faken gar nich bewusst, män statt dat et liekuut geiht, nemm ick dann doch wier den Dreih in de Stiege, üm dat lütke Kapellken harüm, de Thiekluse, dao wo eenst mien Öllernhuus stönn. Ick wör dao, An der Thieklue 8, vör Jaohren de lesste Gast. Eenmaol noch met Sinn un Verstand dedör, heelmaol schön drömmelig (ganz langsam) met Bedacht.
In’ Wuohnstuoben knarrde dat Parkett. De Wände kahl. An de Siete, dao wo dat hellböökene Schimmel-Klavier stönn, wat so vull un klar klüng, hüng bloß noch ’n Thermometer: 16 Graod. Ick schüddelde mi. Eenmaol noch tröck ick de Blendladens sachte hauch un keek sinnig up dat Thiekapellken, dao wo de Naobers eenst för Vaa un Moder den Schmerzhaften Rausenkranz biädt harren, bevör et in de Kuhle göng. Genoog sinneert. Glieks den Rolladen män wier runner. Huh, wu dat dört lierige Huus hallde. Könns Angst bi kriegen. Düöre to.
Nu in de Küök. Kien Herd, kien Disk, kien Stohl, kien gar nix mehr. Doch. Eene Fleige. Arme Fleige. Ick leit se dao alleen – un möök de Düöre to.
Dann dreef et mi, dör ’n Flur met de hell-giällen Solnhofer Fliesen, de Treppe hauch. Et kam mi vör, as wenn et dao buoben, wo ick mien Zimmer harre, ja, as wenn et dao buoben nu noch stiller wör äs unnen. Doch knarrede weinßens noch de Holttrepp so es immer. Immer? Dat gaff et hier nu nich mehr.
Buoben göng ick vörsichtig ’n Tratt up den Balkon un keek van dao uut noch maol in usen Gaoren. In’ den aollen Appelbaom, Dülmener Rose, satt ’n Gaitling un süng. Terügge noch maol en Blick in mien Jugendzimmer. Nix mehr drin. Un doch keek ick mi üm. Dabobi süng van buuten her de Gaitling so schön. Ick göng. Gar nich schön. Män ick moss nu gaohn. För immer. Düöre to. Treppe runner.
Unnen bleef ick noch maol staohn. Kien Mucks mehr to hören. Auk de Gaitling wör wuohl all wegfluogen. Ick keek un lusterde noch maol … Nix. Klingel und Strom wören affstellt. Aower, et röök noch immer so es fröher. Hmm … Deep haalde ick Aom. Oh, wat schön … Wat wör et schön hier. Un nu … Hölp nix. Nu män heruut. Bumm. Nu wör de Huusdüör to.
As ick göng, dacht ick: Du wörs hier nu de lesste Gast.
Ick gaoh nu een för allemaol
van hier äs lesste Gast.
Ick dreih mi nich mehr üm un haoll
den Kopp mi frie van Last.
Un doch wink ick äs lessten Gruß –
un gaoh in wunnerlicke Fier.
De Düör is to, mien Öllernhuus,
seih ick nu so nich wier.
Kien Wörtken un kien Lachen mehr,
nich eener, de hier noch wat will.
Dat Huus, et döt mi doch wat sähr –
waorüm bloß is et nu so still?
Nu denn, mien leiwe Öllernhuus:
Adjüs, ick laot di nich in’ Stich.
Un mott ick auk dör Sturmgebruus,
deep in mien Hiärt, deelt nix us nich.
De Tieten, ja, se wören schön,
nix häb ick hier verpasst.
Doch hett et nu: „Auf Wiederseh’n.“
Et fällt mi schwuor äs lessten Gast.
