En Besöök in Zoo –
oh, oh, oh –

Bild: pixabay

Lange vördem et in Rheine den schönen Naturzoo an de Saline in Bentlage gaff, süngen de Kölner all: „Eene Besoch im Zoo – oh, oh, oh, oh …“ Et giff in de Zoogeheges jä auk so allerhand to bekieken, wat man ansüss so in natura nich to seihn krich. Drüm singet se in Köln auk debi: „Nä wat is dat schön, oh wat wunderschön!“

Kerstings Oma un Opa uut Kattenvenne wollen sick met iähren lütken Enkel Jens auk es en schönen Dag hier in‘ Rheinsken Zoo maaken. Jens, jüst in de Schoole, konn dao auk sicher all guet wat bi liärnen. Mehr äs fröher sind de Blagen vandage ja all wiet demet hen. Dao kann man in en Zoo nix verkehrt bi maaken. Giff vull to seihn, wat in Naturo ansüss män selten is. Man denke bloß an de undöchten Aapen. Jensken wör auk glieks heel neeschierig. De Aollen daien em gar immer vörliäsen, wat dao up de Schildkes an de Gehege stönn.

„Was steht da?“, fröög he un wiesede up de Taofel an dat Gitter. Oma gaffelde met de Brill harüm un liäsede, Kopp in en Nacken: Lemuren. Soso. Opa sagg niäbenbi: „Kick es eene an, wat et doch nich alle so giff.“ Doch van de Lemuren wör nix to seihn. Nu ja, villicht wollen sick de Diers nich so gern wiesen. Doch Zoo is Zoo. Üm se recht bekieken to können, göng et in dat Lemurenhuus. Dao söhgen se, wat se söhgen wollen. „Interessant, interessant“, mennde Opa, „dat süht man nich alle Dage.“

Dann göngt wieder. „Was steht da denn?“, fröög Jens glieks ümt Eck all wier. Oma kreeg de Brill gar nich van en Kopp: „Emu“, bookstabeerde se. „Kick es eene an“, nickoppede Opa. „Was is denn en Emu?“, fröög dat Kerlken. „Ein Tier“, sagg Oma. So Bünsels könnt aower auk fraogen! „Was für ein Tier denn?“ „Nu ja, ein Zootier eben“, woll Opa en End devon maaken un dai de all en Tratt mehr bi. Oma aower meinde, auk so Emus könnden se sick in dat Emuhuus gerne maol naihger bekieken. Opa auk wier mit. Jens belehrde em auk glieks: „Das is ja ein ganz großer Vogel!“ Opa nickoppede un sää: „Jaja, nu seh ichs auch.“ Dann wier druut dao.

As se buuten wiedergöngen, bleef Jens sietto (abseits) all wier staohn un wiesede up en Schildken. He fröög. „Was steht da denn?“ „Damen“, sagg Opa. „Oh“, keek Jens all wier sehr interessiert, „da möchte ich auch mal reingehen und mir die näher begucken.“

Dreemaol Null bliff Null

Bild: pixabay

Wu et fröher in de Düörpschool so göng, dao weet‘ de Kölners vandage noch en Leed van to singen. Bi iähr stönn daomaols, „in de Kayass Nummer null …“, ne steenaolt School un dao härren se drin studeert. Dao den Liähre was en Welsch, de spröök eenzig män bloß Kölsch un bi em härren se studeert. Dao is nu wuohl wat bi brick gaohn (daneben- bzw. verlorengegangen). Doch well kann ännersiets schon all’s wietten? Drüm singet se in Köln up klooke Fraogen unscheniert: „Nänä, dat wissen we nit mehr, janz bestimmt nich mehr!“ Denn se wören jä bi den Liähre Welsch in de Klass! Un, nu ja, den Rest kanns di denken. Nu aower män nich glieks affwinken, eens dat wüssen se immer noch sicher: „Dreemaol Null is Null“ – un dat bleef auk Null! Daomet aff. Se wollen de denn auk wieders nix mehr van hören. Bloß singen wollen se de noch wuohl gerne van. Tschä, dann will wi se män singen laoten.

     In männig Düörpschool wör dat hier fröher met de Schoolmesters un dat Plattdüütsch nich vull änners. Bi mi in Rheine wör et daomaols in de Sprickmannstraote de Michaelschoole met den Liähre Wilmer. De guede Mann dai wat he konn un göng immer up un daal in de Klass, ümdat wi Bünsels auk liekermaoten Verstand debi in en Kopp kreegen. Daobi dai he et met de Studeererie noch wuohl schön volkstümlick.

     As nu maol, so es bi den Liähre Welsch in Köln, auk hier in Rheine bi den Liähre Wilmer, Riäken dran wör, sach Wilmer: „Passt mal alle gut auf. Also. Der Vater hat eine Kuh, die den Tag so, saan wer mal, zehn Liter Milch gibt. Klemens, was meinst du, wieviel Milch gibt die Kuh nu wohl in zehn Tage?“ Kleemken keek em lück dutt (verwundert) an un sach: „Hö? Mein Vater hat gar keine Kuh, Herr Lehrer.“ Wilmer bleef ganz ruhig. He keek üm sick un fröög: „Anton, was meinst du?“ Tönne druckste lück rüm un anterde: „Ich hab ja gar keinen Vater mehr, der is ja im Krieg gefallen.“ Oh. Dao harre den Schoolmester nu jüst gar nich an dacht. He wuselde en bettken dör Tönnes Meckyhaore un meinde: „Ach, mein lieben Jungen, ja, wi Leid mir das auch tut. Dao wollen wir doch lieber gleich mal hören, ob Konrad es weiß?“ He wiesede up Konrad un reip: „Konrad, so sag du es uns jetze mal!“ Hö? Konrad wüss gar nich, wat he hörde. Dat Kerlken moss de gar bi lachen, as he verwünnert spröök: „Kann ich nix zu sagen. Wir haben ja bloß Bullen, Herr Lehrer, die geben doch gar keine Milch!“ Aower dao klingelde et auk all.

     Ick säch es so: Män guet, dat nu Pause wör.

De Plattdüütschbööker von Otto Pötter uut den Aschendorff-Verlag Mönster
sind alltiets wat Fiens von hier – as Geschenke sind se jüst so recht wat van us!

Bitte

Bild: pixabay

Kodderig Wiär, dat is nix för de Gesundheit. Jüst aolle Lüe laupet dann gau mit ne Verköhlung un häbet et wahn an‘ hooßen. Mit de Bronchien is nu maol nicht spassen. Dat wüss Anton auk. So woll he de glieks wat keggen doon. Un so stönn he in de Stadt dao nu vör de Afftheek, sienen Struppi an de Liene debi. Doch Struppi droff de nicht mit in. „Hunde müssen draußen bleiben“, stönn graut an de Afftheekendöör. Ick säch di, dat dat alle so städtske Marotten sind. Egaol. De Rüe harre jä auk nix. Aower wohen demit? Anton keek üm sick, üm dat Dier wo antobinnen. Aower nix. Nix to maaken. An allen Mumpitz harren se dacht, aower Diere mossen män seihn, wo se bleewen.   

     Gott Dank kam dao nu ne Frau up em to un Anton göng dat Menske auk forts an: „Stopp! Könns mi wuohl iäben den Hund haollen. Ick mott dao gau in un haalen wat.“

     De Frau bleew staohn, keek em an un sach bloß: „Bitte …“

     Oh, göng et Anton dör ’n Kopp, glieks häs et hier all mit so ne fiene Dame to doon. Se harre em wuohl nich recht verstaohn. Also dai et de Mann nu vörnehmer: „Ich meinte, ob gnää Frau, nich wahr, also ob Se vielleicht so gut sein möchten, mir nen Moment den Hund zu halten, derweil ich nur kurz mal eben, von wegen alle die Verkühlung mit de Huusterei, in die Apptheke rein muss, ich meine, wenn’s nich zu viel verlangt is.“

     De Frau keek em verwünnert an un sach: „Dao bruukt Se ja gar nich so gewöllig Worde üm maaken, ick sin de wuohl ächter kuemmen, üm wat et geiht.“ Doch nu wiesede se up den Rüern un sach: „Ick häb bloß frocht, off he bitt?“


Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter
aus dem Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos ansprechenden Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“

Bitte nich noch Siälomaten

Bild: pixabay

Et giff Kerken, dao brennet kiene Kiäßkes mehr, dao geiht dat nu so: „Nach Einwurf von 50 Cent 1 Stunde elektrische Leuchtdauer“. Stell di sowat, nu in en Advent, es maol tohuuse vör … Wenn auk villicht „pflegeleicht“, geiht dao alle Andacht bi fleiten. Mi döt ne mollig flickskernde Kiäße mehr guet, de, so iäben sööt, nao Wachs rück un dör iähren milden warmen Schien auk miene Siäl Wäörmte un Lecht giff.  

     Aower wat säch ick dao? De nie’ste Clou is BlessU-2. Wat dat is? Dat is en frommen Roboter, 1,80 graut gar. Söwwst bi düsse Grött’e alltiets schön „pflegeleicht“. He sabbert un stüöttert nich, denn sien Mund is en Bildschirm; so is dat bi de Roboters. Doch kann dat Ding för ’n Moment gar met de Aogen klimpern, wenn wi em lück fröndlick antippet. Un tweemaol up em tippet, kann he Arms un Hande gar so bewiägen, dat he siägnen döt! Wenn mi fröchs, ick göng debi laupen. Nä. Ick haal mi Siägen un Andacht leiwer ännerswo her, dao wo miene Siäle debi upgeiht. In stille Kerken orre, so es nu in en Advent, wenn wi singet: „ … Sehet, die zweite Kerze brennt.“  

     Bi so wat will ick kiene „Siälomaten“ noch! Drüm gaoh mi wech met so en „Robotersiägen“. Mientwiägen könnt Roboters ja Gräss maihen orre mi süss wat an Arbeit uut de Hande nemmen. Waorüm nich. So ne Art Automatisierung könnde jä wuohl wat an Hölpe sien. Aower techniske Hölpe för de Siäl? Dann feihlt bloß noch en „Taufomat“ orre bi ne Hochtiet, „ganz entspannt“, en „Trauomat“. Dat lutt all glieks nao „Trauma“. Stell di dat es vör: Geldschien drin, Dag un Naomens intippen, Üörgelspiells uutwählen, Priägt uutsööken, Siägen met orre ohne Glockenklang, Urkunde up Bütten orre Pergament, Tietduuer instellen, dann OKdrücken – un schon geiht et vollautomatisch loss dao in de Kerke. An Wiehnachen erst gar nich mehr to denken … Haupt-saake et giff bi so ne Art Vollautomaten immer auk noch ne graute Taste, wo „Stopp“ drup steiht.

     Stopp met so allerlei modernen Humbug! Stopp met de mensklicke Isolierung dör immer mehr Automatensierung. Stopp met gestanzte Anwiesungen, wo för eegene Belange kien Platz mehr is. Mensken sind nich daoto geboren, üm vollautomatischk glücklich to sien. Erst recht will us dat auk wanner wier Wiehnachen wiesen! Wi bruuket sinnige Momente för Hiärt un Siäl; Natur, wo Liäben insitt; Dinge, de in us wat Schöns anrüöhrt; wi bruuket wat, wat us in Stille wat flistert. To en glücklick Liäben gehört mehr äs bloß Bequemlichkeit. Daoto gehört, sick ’n warmet Hiärt to bewahr’n, üm met Wonne Gott’s Wunner in sick uptonemmen; et gehört Lachen daoto un Grienen un, ach, vull mehr noch! Daoto gehört Momente, de vull Wonne in us bliewet.

     Gott Dank, dat et daoför noch kiene Siälomaten giff. Gott Dank, dat et aower weinßens noch Wiehnachen giff – Wiehnachen met löchtende Aogen, warm löchtende Kiäßen un en mollig löchtend Krippken. All dat aower bitte ohne Computergetüütke. Un wenn wi us auk noch in de Arms nemmen könnt, is et ne heelmaol menslick frohe Wiehnacht, de us vull Wonne dör un dör geiht!

Bubikopp

Bild: pixabay

Recht nommen, kreeg dat met de Emanzenpassion erst so in de 1930-er Jaohren den rechten Dreih. Fraulüü, de et wuohl wietten wollen, leiten sick in de Frisiersalons en Bubikopp maaken un keeken up maol heel änners debi drin. Nix mehr dao met lange Haore, Knoten, Zöpfe orre Dutt. Naodeln, Spangen, Brennschiärn flögen uut de Kamern. Stattdem dai et en Kamm. Knapp üöwer de Ohren, dat wör de moderne Frau nu an Haore genoog.

De Mannslüe keeken heel verstellt debi. Gott Dank gaff et weinßens noch wat Rüschen an de Röcke. Doch nao en Krieg, twintig Jaohren laater, wör dat so mit Ende van de 1950-er Jaohren auk vörbi. Dao leipen de ersten Fraulüe nu auk all in Buxen. „Beinkleider“, nu ja, dao satt weinßens noch so wat an Leidenschaft bi drin. Ansüss höölden de Kerls nu biätter iähr‘n Schnüss.

Söwwsst Oma woll daomaols all gern met de Tiet gaohn. Immerto dat Knotenbinden wör Änne leed. Also lööt se sick en Bubikopp schnie’en. As iähren lütken Enkel dat söhg, sach dat Kerlken: „Oma, du siehs nu gar nich mehr aus wie ne alte Frau.“

„Kind, wenn du dat män weeß“, freide Änne sick, „wie seh ich denn nu aus?“ „Wie en alten Mann.“