Uut ’n Huuse röpp et mi to: „Herin met di, dat Tweeuhrsköppken (Mittagskaffee) is glieks sowiet!“ Forts derup de Fraoge: „Is dat för dat Buutensitten nich wuohl noch wat frisk?“ Ick roop terügge: „Nää! Män langsam an met den Koffie. Hier, Südsiet, lött et sick guet duer’n (hier kann man es gut aushalten)!“ Jaja, denn: Fröhjaohr lich in de Lucht.
Wat schön nu wier hier buuten. Ick sitt up de Huusbank un aal mi in de erste mollige Meddagssönn. Un doch schütt up maol noch de Wind met ne Böe üm de Ecke un lött för nen Moment de Waaterfützen bibbern. Glieksdrup dreiht he aower giennsiet wier aff. Dat is nich mehr vull met em. De Sönne lött em nich mehr gewähren, se kann et nu all ümso biätter. Löchtend speigelt se sick in de Waaterfützen, so dat in Nullkommanix dat Lecht dao män so ruutglitzert. Dat will sick en Kiewitt es genauer bekieken. He is nieschierig an den Waaterpool daale gaohn. Dao steiht he nu, wüppket lück he nun her, kick üm sick, bekick sick geck in den Waaterspeigel un röpp sien eegen Namen, so as woll he säggen: „Ja is dat denn de Müöglichkeit? Dat sin ick jä!!“ Meinee, wat häff den Vuogel en Spass. He dreiht sick, he hopset un kiewittket et uut. Kien Wunner, denn: Fröhjaohr lich in de Lucht.
Nich minner munter gaoht et de Fiäken in’ Swienekoben an. Se rengstert (rennen und springen) hen un her, slaot’ Haken un quieket met Juchhee. Met bloß een Aoge kick sick Bello dat Gejüchter an. De Rüer lich ganz still in de Meddagssönn niäben sien Schott un döset still för sick hen, den Kopp platt up de Vörnepooten. Bloß bi dat undöchtig Swienegequietske bequemt he sick, een Aoge es an dat Spitakel to waogen. Doch dao föllt et auk all sacht wier to. He weidet sick leiwer an de warme Sönn, statt an de unwiese Schwienerie. Män nu lött auk he män so iäben so ’n eentrötig Gnuoren von sick hören. Mi schinnt, as woll he säggen: „Schwieget still. Et is doch so schön wier hier.“ Dao bünd beide Aogen all wier to – un he draimt vör sick hen. Fröhjaohr lich in de Lucht.
Auk ick kiek met halwe Döppen so iäben hauch in de Weltgeschichte un draime mi hiemmelan. Daobi plink ick aff un an so iäben in den weltenwieden Hiemmel, noch ohne Kläör (Farbe), blank baolle es Waater noch un doch all met so ’n iäben fien Blao dedör. So luurt de Lenz. Lecht un Sönne kieket all änners. Et is nich to verkennen: Fröhjaohr lich in de Lucht.
Deep haal ick Aom. Et rück gesund, lück kruutig-bitter. Dat mäck hier vörn den Hollerbusk (Holunderbusch). De Meddagssönn geiht all derbe an em ran, so, as woll se siene dummendicken Knoppen knappen. Dat giff den kruutigen Ruuk. Wat ’n Aroma! Treck dat de Vüögelkes an? Se piepket un singet un wüpket un springet munter üm den kluckskernden Grabenrand. Dat plätts-kernde Waater funkelt vörne jüst unner de Biärk. Et is, as woll de Baom met siene fienen Pietskentööge noch vörsichtig wat an Wind infangen. Män dao is nich mehr vull to fangen; denn: Fröhjaohr lich in de Lucht.
Uut ’n Huuse röpp et mi wier to: „Wo bliffs?! De Koffie wochtet!“ Ick reck mi piel dör un staoh up, up de Biärk hento. Uut ne Borkenwunde quillt en Druoppen, en Dröppken baomeegen Fröhaohrssaft. De Sönne glitzert derin. Ick tippe vörsichtig met ’n Finger dran un nippe wat devon. Hmm … Et lött mi den Koffie vergiätten. Schier Fröhjaohrsgeschmack. Schmeckleckend kiek ick üm mi. Et is nich to verkennen: Fröhjaohr lich in de Lucht.
♣ ♣ ♣
Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster
