Wenn twee sick eenmaol eenig sind, dann sind se, wenn se recht üöwereen wören, nao negen Maonde dree. Dat is an sick noch wuohl licht Riäken. So wat bruuks nich studeeren, dat moss kennen. Wat mehr?

     Nu satten Knut un Hannes es maol an de Theke un küerden so üöwer düt un dat. Wu dat so is. Hannes wör noch wuohl en gewitzt Männeken un meinde, dat et bi alle de Kompjuters vandage met dat Koppriäken noch wanner heel debi hergöng (ziemlich schlimm aussähe). „Hauptsaake, wi haollt dat Werks debi in Stüer“, wünk Knut aff (Hauptsache wir kommen da so einigermaßen mit klar) un drünk uut.

     „Na“, keek Hannes up, „dao sächs auk wat.“ He wünnerde sick, dat bi Knut doch nu all en Veerdeljaohr nao de Hochtiet wat Lütkes up de Welt was, offwuohl Knut un Bendine sick vör der Höchtiet män bloß dree Maonde kannden. He keek Knut von de Siete uut lück speh (zweifelnd, misstrauisch) an un fröög em dat nao.  

     För nen Momentken keek Knut nu lück piel liekuut. Dao schinn em wat bi to Koppe to gaohn. Düüwel nä, he wör stutzig wuorden. Also dat woll he met Bendine doch es genauer beküeren.

     Paar Dage drup satten de beiden wier an de Theke. „Na“, füng Hannes glieks an, „häs di dat naofrocht? Wat sach Bendine denn so?“ Se härre lachet, anterde Knut. Bi so ne Art Riäknerie kaim et up de „Zähler“ an! Man mösse dann bloß guet addieren können.

     „Bloß wat?“ „Na, addieren!“ Se härre em dat so vörriäknet – un Knut namm de Fingers debi: „Also, nich wahr, dree Maonde vör de Hochtiet kannde icke se, dree Maonde vörher kannde se mi aower auk – un dree Maonde laater kam den Lütken. Drei, sechs, neun!“ Pöss doch, orre?

     Heini sach nix mehr. Aower bi Geliägenheit woll he bi dat nu doch es en Kompjuter debi nemmen.