O Gott, wu schön is Diene Welt

Bild: pixabay

Verhaalen (erholen) ohne betahlen, dat geiht. Und noch so schön, ohne glieks graut Urlaub to maaken. Ah wat. Geiht auk änners. För Gott’s schöne Welt bruukt et gar kein Geld. Daoför mott man sick bloß es maol up ’n Patt maaken. Eenfach loss. De Döör haruut, up dat naichste Pättken an und „wohlauf in Gottes schöne Welt“.

     Iäben noch dör de Siedlung, dann dat lesste Huus längs. In den grauten Gaoren, quiält sick koppüöwer nen aollen Kerl. Off em dat nich wuohl in‘ Puckel göng, roop ick em to. He böört sick up un kömmt lück krumm up mi to. Daobi sägg he mehr för sick: „Im Schweiße deines Angesichtes …“ Un dann: „Ohne Fleiß, kein Preis.“ Aower he dai et gerne. Et dreew em hier jä nich eenen. „Wochte“, ick soll doch iäben es staohn blieben. Meinee, dat hier eenen laip, de noch Plattdüütsch konn! Dat freut em. So staoh wi an dat Heck (Gartentor) un küert us nett wat to.

     He wieset up sienen Gaoren, up de Tomaten, Sorte Goldene Königin, in kienen Supermarkt to kriegen. Aower Geschmack! Dä, ick soll es eene probeeren. Hmm … Wunnerbar. Dat möök den Perdemess. Drüm daien et de Bauhnen un Brombeer’n auk iämso guet. Dat seih ick. Se kruupet mi dör de lütke Hiegge jä baoll bis an de Beene. All’s in all’s feihlde et aower an Riägen.

     För’t Erste härre ick et aower leiwer noch drüüge, sägg ick em. Ick woll wieder. Aower eenen leckern Appel för unnerweggens, so as Sonderangebot, den woll he mi noch doon. Appels wören immer guet. As he den Appel för mi an siene Manchesterbüx blank wienerde, sagg he mit Betonung: „Einen Apfel täglich, keine Krankheit quält dich.“ Gravensteiner. Dat wär wat. Kick an. Na dann: „Dank un Hendoon!“ „Auk so!“ Ick soll es wier tokieken.

     Ick tippel wieder. Up de Kööhe (Kühe) hento, de mackelig in Wieskengräss liegget un ruhig vör sick hen kaut. Nu biet ick in den Appel un schmatz nao Lust un Luun debi. Mi schinnt, üm mi herüm freuet sick all’s mit mi. Noc so schön de Füerrausen (Klatschmohn) tüsken Trimsen (Kornblumen), raut un blao, den Tuun längs. Ick gaoh de dran vörbi. Von wiet her tuckert, so iäben to hören, nen Schruuwenfleiger (Hubschrauber). Soll män fleigen. Ick laupe, blief dann aower nao ’n Tietken an ne Bööke staohn un sett mi dao up de Bank. Üöwer mi piepket ’n Vüögelken. Mi feihlt et an nix. Ick recke mi, haal deep Aom, kniep de Aogen to un denke: „O Gott, wu schön is Diene Welt …“

♣       ♣      ♣

Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster