He kömmt ganz sacht, de aolle Dag; et wäd nich biätter, ach, ach ach … Man merkt, dat man nich all’s mehr kann un lött an sick nich all’s mehr ran.
Un auk dat künstlicke Gebiss, dat is män doch ’n Hindernis. Haore wasset uut de Ohr’n un de Geruchssinn geiht verluor’n.
De Ächtern, fröher prall un rund, he föllt nu in dör Muskelschwund. Un buoben up dat griese Köppken, löpp uut de Niäs so männig Dröppken.
Dat Profil wätt langsam kläglick, man nemmet to, nu baolle täglick. Un auk dao drunner, unner’n Nabel, is dat nich mehr so ganz passabel …
Stellt sick de Kopp auk noch so quer, nutzen dött dat doch nix mehr. Erst recht helpt nix, wenn wi bloß stüöhnt, et hölp us mehr, wat wi noch küönnt!
Vull Aolle aower simmeleert: Wat süss nich all’s wuohl noch passeert?! Un statt to jamken: „Oh so ’n Schitt!“, hölp männigmaol dann mehr en Tritt
int Ächterpand, herrjenochmaol! Et is doch nich mehr alls egaol … Un bloß breet up den Ääs noch kliäben, wat sall man dao denn noch beliäben?
Man mott jä nich glieks rümtospringen, doch schön es ruutgaohn, küeren, singen orre liäsen in guet Böök‘, verdriff met Luun so männig Spöök.
Drüm gaoh heruut off radel Rad, un doo auk ruhig för änn’re wat. Vull muntert up, drüm freu di mehr, auk use Plattdüütsch helpet sehr.
Et mäck fideel, auk wenn’t maol schuert, schön Plattdüütschpraoten, dat dött guet. Auk daomit könnt wi us verwüöhnen, et giff genoog, üm nich to stüöhnen!
Gaoht drollig Döönkes dör de Runde, krönet dat glieks jede Stunde. Met Jamkerie wäd dann nich fackelt, wi lachet, dat de Heide wackelt.
Dat mäck alltiets mehr äs risk (frisch, munter), met nette Lüe bineen an‘ Disk. Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln, lött lecker sick gar eenen kümmeln.
Ja, dat giff Lecht in‘ griesen Dag, ne arme Siäl, de dat nich mag.
