Aolt maaket nich män bloß de Jaohre,
auk alleen nich griese Haore.

Aolt is, well sick sömms beduert,
scheel üm sick kick un brummig luert.

Aolt mäck, bloß von Krankheit praoten
un wat guet is, grantig laoten.

Aolt mäck Nöölen, Jamken, Käbbeln;
wiesklook quatern, kiebig schnäbbeln.

Aolt, dat schinnt auk immer dör,
wenn fröher alles biätter wör.

Wu aolt du bis, tellt an sick nich,

wenn di ant Liäben noch wat lich.

He kömmt ganz sacht, de aolle Dag;
et wäd nich biätter, ach, ach ach …
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann
un lött an sick nich all’s mehr ran.

Un auk dat künstlicke Gebiss,
dat is män doch ’n Hindernis.
Haore wasset uut de Ohr’n
un de Geruchssinn geiht verluor’n.

De Ächtern, fröher prall un rund,
he föllt nu in dör Muskelschwund.
Un buoben up dat griese Köppken,
löpp uut de Niäs so männig Dröppken.

Dat Profil wätt langsam kläglick,
man nemmet to, nu baolle täglick.
Un auk dao drunner, unner’n Nabel,
is dat nich mehr so ganz passabel …

Stellt sick de Kopp auk noch so quer,
nutzen dött dat doch nix mehr.
Erst recht helpt nix, wenn wi bloß stüöhnt,
et hölp us mehr, wat wi noch küönnt!

Vull Aolle aower simmeleert:
Wat süss nich all’s wuohl noch passeert?!
Un statt to jamken: „Oh so ’n Schitt!“,
hölp männigmaol dann mehr en Tritt

int Ächterpand, herrjenochmaol!
Et is doch nich mehr alls egaol …
Un bloß breet up den Ääs noch kliäben,
wat sall man dao denn noch beliäben?

Man mott jä nich glieks rümtospringen,
doch schön es ruutgaohn, küeren, singen
orre liäsen in guet Böök‘,
verdriff met Luun so männig Spöök.

Drüm gaoh heruut off radel Rad,
un doo auk ruhig för änn’re wat.
Vull muntert up, drüm freu di mehr,
auk use Plattdüütsch helpet sehr.

Et mäck fideel, auk wenn’t maol schuert,
schön Plattdüütschpraoten, dat dött guet.
Auk daomit könnt wi us verwüöhnen,
et giff genoog, üm nich to stüöhnen!

Gaoht drollig Döönkes dör de Runde,
krönet dat glieks jede Stunde.
Met Jamkerie wäd dann nich fackelt,
wi lachet, dat de Heide wackelt.

Dat mäck alltiets mehr äs risk (frisch, munter),
met nette Lüe bineen an‘ Disk.
Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,
lött lecker sick gar eenen kümmeln.

Ja, dat giff Lecht in‘ griesen Dag,
ne arme Siäl, de dat nich mag.

Wi Menskenkinner hier up Erden
willt aolt – un doch nich öller werden.
Ja nich so gau debi vöran!
Doch hölt nich eenen dao wat an …

Off wi et kuort willt orre lang,
de Natur geiht iähren Gang.
De Tiet, se dreiht sick nich nao us –
un eenes Dages is gar Schluss.

Dao nutzet auk kien Hassebassen.
Stattdem in Ruhe sick befassen
van Hiärten met lück schöne Saaken
is better, äs sick unwies maaken.

Knipp auk Verschleiß maol hier un dao,
loot‘ auk de Kräfte wuohl wat nao,
so steckt de Siäl doch vull Verlangen –
jüst daorüm laot wi us nich hangen.

Helpt us auk nich bi’n besten Willen
nich alltiets mehr de besten Pillen,
so fleit wi doch up Kniff un Pfiff,
wenn bloß de Kopp män munter bliff.

Drüm is denn auk dat Öllerwerden
nich Quiälerie bloß met Beschwerden.
Off froh wi sind orre bloß snaaket,
et kömmt drup an, wat wi druut maaket!

Ach, laot den Kopp doch nich so hangen.
Weeß denn nix Rechtes antofangen?
Nu treck nich glieks auk noch ne Schnuut.
Gaoh leiwer es maol schön wier ruut!

Laot di daobi män gar nich driewen,
man sall jä bloß schön munter bliewen.
Daoför bruuks bloß ’n bettken doon,
genoog för so wat giff ’t jä schon.

För de Gesundheit radel Rad,
schwemm, spazeer, ja, maak doch wat!
Doch auk de Kunst will pfleget sien,
drüm gaoh es uut, so richtig fien!

Pousseer auk mopsfideel es wier,
dat hölt de Glückhormon in Stüer.
Schütt di ’n Löchten uut de Aogen,
kanns dat auk giän maol öfters waogen.

Vull muntert up, drüm freu di mehr.
Auk use Plattdüütsk helpet sehr!
Wi nemmt nich glieks wat krumm debi –
dat muntert up, mäck licht un frie.

De Dokters sächt, et wär en Siägen,
so vull es ’t geiht wat dran to doon,
sick buuten flietig to bewiägen –
Gesundheit wär daoför de Lohn.

Mi kosset dat nich graut noch Geld
un doch kann ick mi guet trainieren,
ohn dat ick spiellen mott den Held
orre mi gar könnt‘ blamieren.

Frohgemoot fiets ick, ganz still,
staoh nimmer nich in’ Stau –
un tank daobi, sovull ick will,
gesunde Luft för lau.

Dank de moderne Radfahrtechnik
bruuk ick denn auk nich öfters Rast;
un stieg ick doch es aff, so häb ick
mit Parkprobleme kiene Last.

Mott ick auk manges wuohl es puußen,
so döt mi dat an sick noch stählen.
Dann aower laot ick et wier suusen,
je naodem kann ick ‘t ja wählen.

Ick bruuke nich es en Trikoo,
denn jagen doo ick nich so sehr;
süss quiält mi naoher noch de Poo
un dat mäck jüst nich guet tofriär!

Fört Radeln gellet generell:
Schön munter, dann is et gesund,
süss stieg forts aff män up de Stell,
süss häs dien Ääsken wanner wund.

Söwwst wenn ick dann to Foot es laupe,
giff mi de Fietse guet noch Stütz.
Un wenn ick gau noch wat inkaupe,
is ’t Körfken mi gar auk noch nütz.

För mi giff’t nix to üöwerleggen,
mit‘ Rad doo ick nich eenen stör’n;
Ick will et reinheruut gern säggen:
Laot mi fideel män Rädken föhr’n.

 

Ja, aower well föhrt vandage noch Rad, so es icke? Mien Rad is keggen de modernen High-Tech-Flitzepees ja de reinste Nuckelpinne. Met Buxenklammern denket se, man kaim de jüst uut et Neandertal to trampeln. Modernske Raders bruuket all studeerde Rad-Berater. De kömmt de glieks auk noch met dat sogenannte Outfit samt Funktionsunnerwäöske. Dann geiht et iäben noch nao Köln hen, üm sick dao an de Sporthochschule dörchecken to laoten. Düt Gesundheitszeugnis van den Professor Sununso wäd an den Lenker dann in den Bordcumputer speichert, also dat, wat fröher van Sachs es maol den Kilometerzähler wör, de wieset niämlicks bi de Jagerie glieks auk all de Hiärtfrequenz samt Schweetporssente un so …

Alls guet un schön, aower well gau föhrt, kann sick auk gau verföhren. Un doch kann auk dat es passeern, wenn de Navi-Batterie’n maol alle sind. Dann steiht auk den besten Renner dumm dao. Hier göng dat es so demet:

     Et wör nen schönen Hiärwstdag. De weltenwiede Hiemmel wiesede sick noch fien in Blao. Wuohl van Schiphol her tröck sick buoben en witten Fleigerstriepen wiet hen. Man härre denken konnt: „Dat Firmament giff frie’e Bahn“. Doch auk dat is vörbi. Wo et wuohl hengöng met den Fleiger?

     Dat schööt usen Benning-Buer dör ’n Kopp, as he dao met sienen Ploog achter den Deutz-Trecker siene Bahnen üöwer’n Acker tröck. Doch lange nao buoben kieken konn he nich, denn de Ackerfuoren mossen guet liek sien.   

     Bi eene Kehre kreeg he up den Sandpatt nu nen Radler gewahr, de affsteeg un em towünk. Jö, de Mann könn jä äs Bernd Rosemeyer dörgaohn (einer der ehedem erfolgreichsten deutschen Rennfahrer aus Lingen, 1936 Grand-Prix-Europameister)! Mehr noch söhg de Mann in siene Mountainbike-Montur all baoll uut es nen Fleigerpiloten. Benning höölt an un reip, wat et gäff? Den Mountainbiker fröög terügge, wu wiet et nu noch wuohl bis Detten (Emsdetten) wäre; sien Navi dai et nich mehr. Batterien härren schlapp maaket.

     „Detten?“, meinde Benning, „dat is von hier dör de Walachai (durch Wald und Feld) sicher noch ne knappe Stunde.“ „Eine Stunde doch nicht!“, muckte de Radler kiebig up, „das müssten Luftlinie doch nur gut zehn Kilometer sein.“ „Auk guet“, dai Benning-Buer nen Gang wier drin, „dann föhrt se män de Luftlinie …“