Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!

Well ritt dao up’t Perd bi Nacht un Wind?
Et is Bennings Jopp met sien öllste Kind!
He jägg dör’n Busk – un hölt in’ Arm
den bibbernden Jungen, he hölt en warm.

„Waorüm kicks mi nich an, du bange Bengel?“
röpp Jopp dao up ’t Perd, es nen wilden Engel.
Doch schinnt et, de Junge is nich mehr ganz klook
un hät Aogen bloß noch för änneren Spook!

De Bengel kriesket: „Oh je, kiek es dao!
„De Erlkönnig spööket un jägg us nao!“
„Ick hör wuohl nich recht! Du undöchte Kind,
du bis doch wuohl nu nich heelmaol in‘ Wind?“

Sie leiwer ruhig“, röpp upt Perd de Vader,
„dat bünd von de Erlen bloß Tööge un Blaader!“
„Dao verkicks di!“, döt unwies de Junge schreien,
„he will mi dao all siene Döchter andreihen,

Erlkönnigs Döchter, stell di dat vör!“
Jopp jampket bloß noch: „Oh, wat ’n Mallör!“
He haut mit de Gerte heel dull nu dat Perd –
un de Jung’ in sien‘ Arm kick verbaast drin un wehrt.

„Ach, Vader, nu kiek doch! Sie bidde es klook!
Erlkönnings Wichter, se danzt dao in’ Hook!“
Verbaast röpp de Vaa, so guet he noch kann:
„Kind, bis du denn unwies?! Mi wird‘ üm di bang!

Mine Junge, nu hör doch, ick weet et genau,
de Erle dao weiht bloß, dat is kiene Frau!“
Doch kümmert dat nich sienen Jungen in‘ Arm,
de giff sick heel wild, as gäff et Alarm.

Em wünke von‘ Baom her ne sööte Deern.
Se meinde to em gar, se härre em gern!
Un wenn he nich woll, dann stööw se uut‘ Holt;
ja se reip em all to: „Dann bruuk ick Gewolt!!“

„Dat doo ick glieks auk nao düssen Galopp!
dann driew ick di Erlkönnig Deerns uut ’n Kopp!“
So bölket sick Jopp dao nu wahne in Wut.
To’n Deibel demit, mit de dulldrieste Bruut!

„Ick sall di wuohl helpen“, schnuuft he heel verdreiht,
„dat di de Kopp glieks woanners wuohl steiht!“
Un he dömpet den Jungen mit groffe Hand;
de Vaa schinnt nu heelmaol uut Rand un Band.

De Jung‘ aower, iäben noch vull Hollodrie,
kick mit glasige Aogen an sien Vaa so vörbie.
Nu is nix mehr up maol, nu is he ganz still.
Kien Spöök un kien Wief mehr, dat noch wat will.

De Träönen kullert; de Vaa bloß noch grinnt;
he hölt in sien Arm sien arme Kind.
He bibbert un wimmert in Angst un Naut;
he kann nix mehr doon, denn sien Kind is all daut.

In‘ Fröhjaohr föllt nao Schnee un Frost
lück warm den ersten Riägen.
Dann, Sommerdag, föllt Sunnenschien
un döt de Blaiten hiägen.

In‘ Hiärwst, dat Laow föllt daale sacht,
in‘ Winter föllt wier Schnee.
Sternschnüppkes fallet in de Nacht –
wat auk dao föllt, et döt nich weh.

Alltiets föllt immer maol wier wat,
un auk de Lack föllt van us aff…
Doch föllt us auk wat to – un dat
mäck männigmaol us baff.

Wenn dann de lesste Vörhang föllt,
föllt nix hier mehr so för us aff.
Bloß noch ’n Schüppken Erde wuohl
föllt up de Kist‘ an‘ End in‘ Graff …

De olle Pütt giff siet Gedenken
Dag för Dag sien smacklick Waater.
Well süss wuohl kann so prieslick schenken –
ohn‘ Puchen, Stüöhnen un Gequater…

Wi könnt an em us Biespiell nemmen:
Gern wat gewen, ohne murren,
Doch, döt us dat nich üöwernemmen,
för ann’re dao sien, ohne Knurren?

Dao düch et mi, as sagg he froh:
„Ick sin jä Pütt män bloß, nich mehr.
Mi löpp et uut de Quell‘ jä to,
drüm sin ick denn auk guet tofriär.“

Nu liäw auk ick so es den Pütt:
Ick gewe gern, ohn‘ graut Tamtam.
So geiht dat Guede nich verschütt –
un ick dank Gott, dat ick dat kann.

Aus: Liekuut, liekan, S. 165 – Aschendorff Verlag Münster

Oh, wu is de Tiet bloß bliebben,
as ’t Dag för Dag noch Blöömkes gaff?
Nu steiht vöran all graut de Siebben.
dao is de Lack nu wanner aff.

Doch ehrlick es, is dat so schlimm,
auk gries so in de Welt to kieken?
Well meint, he wör nen Iesegrimm,
draff sick met Iäsels nich verglieken.

Auk olle Immen gerne liäwet,
de sick noch wuohl nao Blöömkes strecket –
un daobi Honnig van sick gewet
de Dörne aower in sick trecket.

Alltiets giff ’t Blöömkes auk för di.
Se wasset üm de Iäsels rüm.
Wat du auk sühs, et steiht di frie,
off liek du steihts orre lück krümm.

Womet wi dooet us verbinden,
dat lich an us, wi häbt de Wahl;
doch so doot wi us auk empfinden,
drüm is jüst dat nie nich egal.

Wu aolt wi auk sind,
wenn dat Hiärt män gewinnt.

 

Plattdüütske Böökskes von Otto Pötter,
dao gewinnet alltiets dat Hiärtken bi!