Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich an mein Fensterlein

Up Plattdüütsch von Otto Pötter

Staoh oft ick an mien Fensterken,
kiek in de wiede Welt so hen,
so möcht bekieken ick den Herrn,
de nu wiet weg is in de Fern …

Eenst woll he willig met mi gaohn,
doch dann up maol lööt he mi staohn;
göng met en änner Mensk dedör
un ick alleen bleef ächtenvör.

Mien Hiärt döt weh bes up en en Dag,
weil ick em immer noch gern mag.
Met mien Verlangen, ohn‘ Tabu,
is erst wohl in de Graffkuhl Ruh.

Wiss mi nich doch noch eenmaol seihn?
Ick leip för di un dai mi dreihn;
sprüng üöwer Stock un Steen un Paohl –
so söhgen wi us gar noch maol.

Wiss du mi aower nich mehr seihn,
könnt kriesken ick, in Wehmoot schrei’n.
Gäff dat int Hiärt mi auk en Stich,
gern häb’k di noch, vergett dat nich.

Suuset di maol wier de Kopp,
is’t höchste Tiet, to säggen: „Stopp.“
Komm heruut uut‘ Hamsterrad
un laup es met en ännern Tratt.

Kurv üm di söwwes nich bloß rüm,
dat mäck beswaoget un licht krümm.
Kiek leiwer hiemmelan, ganz still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Et giff noch mehr äs Geld un Gut;
söök öfters Inkehr, statt Geluut,
So merks, wi liäwet, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Dao glämmet noch in graut Mallör
dat Österlicke fien bi dör.
Et nemmet van us Angst un Bange
un hölt us guet wier bi de Stange.

Bild: pixabay

Wat giff et wuohl up use Welt,
wat schier nix kost‘ un doch vull tellt?
Et mäck nich boss (arm) un nich malatt (krank) –
un auk noch eenfach is di dat.

Den kruusen Sinn bloß öfters lieken
un dann män lück wat netter kieken!
Nich bollerig, so es nen Dwinger –
un Vörsicht met den Wiesefinger.

Nich simmelantig all’s so dreih’n,
büs dat nix Guet’s mehr is to seihn.
Well bloß Probleme söch un blärrt,
süht nu maol glieks auk dat, wat stört.

Doch auk de Muul nich hangen laoten
stattdem met Luune munter praoten.
Un iämso lustern met Intress‘ –
dat glättet fien de kruuse Bless (Stirn).

Üm prick (ordentlich, schön) to sien bruukt et nich vull,
män bloß wat fröndlicker, statt dull.
Met Hiärt un Siäl mehr doon un säggen –
doch auk de Arms es schön beweggen.

Well weet et nich, dat Arm in Arm
et biätter löpp äs … Gott erbarm!
Up Schullern kloppen, sachte strieken,
lött us met Wonn‘ de Hande rieken.

Ümarmen sick maol, eenfach so,
dat mäck us gar noch mehr äs froh.
Klooke Worde, Simmeleer’n,
dat döt bi so wat nix äs stör’n.

Ümarmt tellt nich dat klooke Denken.
Ümarmt lött Glück sick eenfach schenken.
An sick ganz eenfach, doch gar’ntiert
maakt wi auk so wat kompleziert…

Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!

Gott, schicke es et Di geföllt,
wu dat auk immer is för us.
Et kümp all’s wuohl wier guet in Schuss,
wenn Diene Gnad us daobi hölt.

Bliewt in de Waoge Nacht un Dage,
blifft auk för us nich düüster bloß.
Un schinnt et noch so dubios,
in de Waog sind Moot un Klage.