Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich an mein Fensterlein

Up Plattdüütsch von Otto Pötter

Staoh oft ick an mien Fensterken,
kiek in de wiede Welt so hen,
so möcht bekieken ick den Herrn,
de nu wiet weg is in de Fern …

Eenst woll he willig met mi gaohn,
doch dann up maol lööt he mi staohn;
göng met en änner Mensk dedör
un ick alleen bleef ächtenvör.

Mien Hiärt döt weh bes up en en Dag,
weil ick em immer noch gern mag.
Met mien Verlangen, ohn‘ Tabu,
is erst wohl in de Graffkuhl Ruh.

Wiss mi nich doch noch eenmaol seihn?
Ick leip för di un dai mi dreihn;
sprüng üöwer Stock un Steen un Paohl –
so söhgen wi us gar noch maol.

Wiss du mi aower nich mehr seihn,
könnt kriesken ick, in Wehmoot schrei’n.
Gäff dat int Hiärt mi auk en Stich,
gern häb’k di noch, vergett dat nich.

Suuset di maol wier de Kopp,
is’t höchste Tiet, to säggen: „Stopp.“
Komm heruut uut‘ Hamsterrad
un laup es met en ännern Tratt.

Kurv üm di söwwes nich bloß rüm,
dat mäck beswaoget un licht krümm.
Kiek leiwer hiemmelan, ganz still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Et giff noch mehr äs Geld un Gut;
söök öfters Inkehr, statt Geluut,
So merks, wi liäwet, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Dao glämmet noch in graut Mallör
dat Österlicke fien bi dör.
Et nemmet van us Angst un Bange
un hölt us guet wier bi de Stange.

So männigeene ärgert sick,
kick kruus un häff up all’s en Pick.
Well könnt daobi noch fröndlick kieken?
So geiht dat Guede glieks all strieken.

Doch kümp dat mehrste, so beschimpt,
rein uut den eegen Kopp, dat stimmt!
Drüm kiek nich knurrig in de Welt,
dann schinnt de Welt auk nich verstellt.

Et giff nu maol van all’s so wat –
un is man daobi auk es platt,
so is män doch nix ohne Mängel.
Nich Engel giff et bloß, auk Bengel.

Könnt Bengel us nich daale kriegen,
könnden Engel wuohl obsiegen.
Kiek wi män öfters munter drin,
dann is’t för alle glieks Gewinn!

Well kick all steddig in de Welt
met Aogenglanz un Plimaneer?
Well dreiht sick alltiets unverstellt,
as leip för em nich auk wat quer?

Wi alltohaup sind Menskenkinner,
kineene ohne Fehl un Tadel.
Wi un wo un wat auk immer,
et giff nich wecke bloß met Adel.

Engel giff et, doch auk Bengel;
hier maol köppsk un dao maol kraol.
To Blaiten, dao gehört auk Stengel,
so ist‘ in de Natur nu maol.

En Speigelblick maol öfters waogen,
de klärde guet wat, ohne Schmu;
üm sick met Knippaog es to fraogen:
„To wecke Sorte gehörs du?“

Marie-Theres, ganz jung nich mehr,
keek oft in‘ Speigel met Plaseer.
Se sagg sick dao van Hiärten gern:
„Wicht, wat bis ne nette Deern!“

So keek se denn auk unverstellt
recht nett un fröndlick in de Welt.
Et wör ne Wonne, dat to seihn,
dcrüm dai’n sick auk de Lüe glieks freu’n.

Wenn du in‘ Speigel kicks, wat dann?
Wu kicks di söwwst dao dann so an?
Wu du auk kicks, eens is nich nie:
Et speigelt trügge sick up di!

Bis du dann daobi auk wuohl platt,
de Speigel lügg nich, gleiw mi dat.
He wiest di, wahrlick unverstellt,
wu du so drinkicks in de Welt.