Wenn een den annern hiäget
un beide sick verdriäget,
geiht et in‘ Liäben so to tween
vull biätter as män bloß alleen.

Maol geiht‘ bergan, dann wier bergaff,
mehrst aower so in‘ Schüngeldraff*.
Wu de Patt et so verlangt,
geiht et – Verlaot drup – Hand in Hand.

Nu steiht vöran all graut de Siebben.
Man fröch: „Wo is de Tiet bloß bliebben?“
Un doch is man, nich maol alleen,
män immer guet noch up de Been.

So is et us bis nuhen gönnt,
dat wi tesammen et noch könnt,
to twee’n Hand in Hand to gaohn,
bliewt puußend wi auk manchs wuohl staohn.

Knickt eener in maol, Gott erbarm,
griept wi us keggensietig unner’n Arm.
Hauptsaak, wi krieget guet wier Stand
un nemmet us wier an de Hand.

Dann geiht et sacht an wier vöran.
Wu schön, dat man et so noch kann.
Denn man sitt, ohn Liekeschritt,
met lierig Hand alleen demit.

* Langsame Gangart eines alten Pferdes

De Dokters sächt, et wär en Siägen,
so vull es ’t geiht wat dran to doon,
sick buuten flietig to bewiägen –
Gesundheit wär daoför de Lohn.

Mi kosset dat nich graut noch Geld
un doch kann ick mi guet trainieren,
ohn dat ick spiellen mott den Held
orre mi gar könnt‘ blamieren.

Frohgemoot fiets ick, ganz still,
staoh nimmer nich in’ Stau –
un tank daobi, sovull ick will,
gesunde Luft för lau.

Dank de moderne Radfahrtechnik
bruuk ick denn auk nich öfters Rast;
un stieg ick doch es aff, so häb ick
mit Parkprobleme kiene Last.

Mott ick auk manges wuohl es puußen,
so döt mi dat an sick noch stählen.
Dann aower laot ick et wier suusen,
je naodem kann ick ‘t ja wählen.

Ick bruuke nich es en Trikoo,
denn jagen doo ick nich so sehr;
süss quiält mi naoher noch de Poo
un dat mäck jüst nich guet tofriär!

Fört Radeln gellet generell:
Schön munter, dann is et gesund,
süss stieg forts aff män up de Stell,
süss häs dien Ääsken wanner wund.

Söwwst wenn ick dann to Foot es laupe,
giff mi de Fietse guet noch Stütz.
Un wenn ick gau noch wat inkaupe,
is ’t Körfken mi gar auk noch nütz.

För mi giff’t nix to üöwerleggen,
mit‘ Rad doo ick nich eenen stör’n;
Ick will et reinheruut gern säggen:
Laot mi fideel män Rädken föhr’n.

Marie-Theres, ganz jung nich mehr,
keek oft in‘ Speigel mit Plaseer.
Se sach sick dao van Hiärten gern:
„Wicht, wat bis ne nette Deern!“

So keek se denn auk unverstellt,
recht froh un munter in de Welt.
Et wör ne Wonne, dat to seihn,
so dai’n sick auk de Lüe glieks freu’n.

Wenn du in‘ Speigel kicks, wat dann?
Wu kicks denn du di dao so an?
Wu du auk kicks, eens is nich nie:
Et speigelt trügge sick up di!

Bis auk bi so wat noch so platt,
de Speigel lüch nich, gleiw mi dat.
Wahrlick wiest he, unverstellt,
wu du so drinkicks in de Welt.

Geiht et üm den „guten Ton“,
sall man dao auk wat an doon.
Doch nich to harre, nich to fix,
süss is dat Ganze auk wier nix.

Süss hett et noch: „O Goddegott!“
Dann biätter noch: „Wat mott, dat mott.“
Steiht stäödig he so up de Been,
mäck et dat auk nich ganz alleen.

De Speigel lüch nich, weet de Frau,
drüm dreiht se sick un kick genau!
Doch mott man auk in Stimmung sien,
süss bliff guet Tüüch bloß nix äs Schien.

Denn mehr äs all dat Drüm un Dran
kümp‘t up de rechte Stimmung an!
Is noch so propper Zier un Putz,
de Atmosphäre is mehr nutz;

denn erst de fiene Emotion
sichert auk den gueden Ton!

Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“