Ick laot et leiwer
sacht angaohn

Bild: pixabay

Ick möch nich laupen es ’n Dandy
un gaffeln bloß noch an mien Handy.
Ick will auk kienen Klick mit Nick;
ick will bloß dao sien, ohne Trick.

Mi ligg auk nich so graut Marakel
mit heelmaol upgedreiht Spektakel.
Dat mehrste is ja doch bloß alle
nix änners wat äs Gift un Galle.

Wat wüerklick tellt wiärd mehrst entstellt
in so ne Glitzerglämmerwelt.
Denn Fake News, Hohn un Laigerie
is Düwelswerk un mäck nich blij.

Wenn Rummel bloß un Mumpitz tellt,
is’t schlecht bestellt in use Welt.
Bi schier Tamtam un graut Geluut,
dao kümp vull Guets män nich bi ruut.

Ick laot et leiwer sacht angaohn
un blief so tüskendör es staohn.
Dann kiek ick üm mi un bin froh,
weil t’t mehr noch giff äs so ’n Gedoo.

Schick et in de Tiet

Bild: pixabay

Nach Zeilen von Theodor Fontane (1819 – 1898)

Schinnt di maol wier wat unerhört,
bis deep uut Hiärten du empört,
kröpp di nich up un laot den Striet,
schick et män leiwer in de Tiet.

An’ ersten Dag schimps met di sömms.
De twedde häff all wat Gewönnts.
An’ deerden Dag is ’t üöwerstaohn.
Nu kann et sachtwech wiedergaohn.

Von Belang is ’t bloß för Stunden;
kuort drup all is ’t üöwerwunden.
Mit Ärger geiht et bloß deniäben;
doch met de Tiet geiht’ guet in’ Liäben.

Wo is de Tiet bloß bliebben?

Bild: pixabay

Oh, wo is de Tiet bloß bliebben,
as ’t Dag för Dag noch Wunner gaff?
Nu steiht vöran all graut de Siebben,
dao find’t di nu erst es mit aff.

Doch is et wüerklich nu so schlimm,
met griese Haor nich jung mehr sien?
Well meint, he wör nen Iesegrimm,
mäck sömms sick aolt met Drächt un Pien.

Alltiets giff ’t Wunner auk för di.
maol so, maol so mott man se nöögen (suchen);
egaol de Tiet, et steiht di frie,
w u du et döss, dat Wäögen.

Heile, heile Hänsken

Bild: pixabay

Heile, heile Hänsken,
et wätt wuohl es wier guet.
Sind köppsk auk männig Mensken,
et schiert wier up, wenn ‘t schuert.
Heile, heile Heckemeck,
in hunnert Jaohrn is alles weg.

Könnt ick es bloß maol Herrgott sien,
so dirigierde ick
mit ne Latüchte, mild de Schien,
de Sängers guet in‘ Blick.

Mi göng et mehr üm Harmonie,
mehr weeke Töne, Mollgesang.
Auk Summen härr ick nix ümbi,
denn Brummen giff kien‘n schönen Klang.

Et is, as kehrden wi daobi
mit fiene Bessens püükfien uut;
et söhg es maol wier uut es nie –
vull Köppsket wör dao glieks mit druut.

Hattet tröck so uut de Welt,
möök Platz auk es för lichten Sinn –
ohn dat de Lichtsinn twiärs sick stellt,
wör locker glieks mehr Luune drin.

So wör villicht nich alles weg
in hunnert Jaohren hier.
Et klüng wat nao, wat wiederdröch
un frisk gar möök noch Mensk un Dier.

Heile, heile Hänsken,
laot‘ singen us in Moll,
ümdat wi dullen Mensken
mehr Freude häbt, statt Groll.
Heile, heile, ohne Schreck,
dann bliff vull Schöns, dann is ’t nich weg.

La Le Lu

Bild: pixabay

La Le Lu,
sacht ümfängt us Aobendruh,
wenn de Sandmann fröndlick winket,
dann wink auk du.

La Le Lu,
Nachtuhls roopt all: „Uhuhu …“
Wenn de Sternkes blenkend draimet,
dann draim auk du.

De Mann in‘ Maond kick daal up us
as winkte he us to;
as sagg he nu to Dagesschluss
us: „Angenehme Ruh.“.

Gar Engelkes doot sick nu waogen
to us, heel dichte bi.
Umfanget Hiärt un fuchte Aogen
mit Hiemmelglanz un Sympathie.

La Le Lu,
laot den Sandmann kuemmen nu,
weil he us mit Schlaop fien winket,
drüm wink auk du.

La Le Lu,
wunnerbar de Aobendruh,
wenn de Welt von Frieden draimet,
dann draim auk du.