Bild: pixabay

De olle Pütt giff siet Gedenken
Dag för Dag sien smacklick Waater.
Well süss wuohl kann so prieslick schenken –
ohn‘ Puchen, Stüöhnen un Gequater…

Wi könnt an em us Biespiell nemmen:
Gern wat gewen, ohne murren,
Doch, döt us dat nich üöwernemmen,
för ann’re dao sien, ohne Knurren?

Dao düch et mi, as sagg he froh:
„Ick sin jä Pütt män bloß, nich mehr.
Mi löpp et uut de Quell‘ jä to,
drüm sin ick denn auk guet tofriär.“

Nu liäw auk ick so es den Pütt:
Ick gewe gern, ohn‘ graut Tamtam.
So geiht dat Guede nich verschütt –
un ick dank Gott, dat ick dat kann.

Aus: Liekuut, liekan, S. 165 – Aschendorff Verlag Münster

Marie-Theres, ganz jung nich mehr,
keek oft in‘ Speigel met Plaseer.
Se sagg sick dao van Hiärten gern:
„Wicht, wat bis ne nette Deern!“

So keek se denn auk unverstellt
recht nett un fröndlick in de Welt.
Et wör ne Wonne, dat to seihn,
dcrüm dai’n sick auk de Lüe glieks freu’n.

Wenn du in‘ Speigel kicks, wat dann?
Wu kicks di söwwst dao dann so an?
Wu du auk kicks, eens is nich nie:
Et speigelt trügge sick up di!

Bis du dann daobi auk wuohl platt,
de Speigel lügg nich, gleiw mi dat.
He wiest di, wahrlick unverstellt,
wu du so drinkicks in de Welt.

Bild: pixabay

Wat giff et wuohl up use Welt,
wat schier nix kost‘ un doch vull tellt?
Et mäck nich boss (arm) un nich malatt (krank) –
un auk noch eenfach is di dat.

Den kruusen Sinn bloß öfters lieken
un dann män lück wat netter kieken!
Nich bollerig, so es nen Dwinger –
un Vörsicht met den Wiesefinger.

Nich simmelantig all’s so dreih’n,
büs dat nix Guet’s mehr is to seihn.
Well bloß Probleme söch un blärrt,
süht nu maol glieks auk dat, wat stört.

Doch auk de Muul nich hangen laoten
stattdem met Luune munter praoten.
Un iämso lustern met Intress‘ –
dat glättet fien de kruuse Bless (Stirn).

Üm prick (ordentlich, schön) to sien bruukt et nich vull,
män bloß wat fröndlicker, statt dull.
Met Hiärt un Siäl mehr doon un säggen –
doch auk de Arms es schön beweggen.

Well weet et nich, dat Arm in Arm
et biätter löpp äs … Gott erbarm!
Up Schullern kloppen, sachte strieken,
lött us met Wonn‘ de Hande rieken.

Ümarmen sick maol, eenfach so,
dat mäck us gar noch mehr äs froh.
Klooke Worde, Simmeleer’n,
dat döt bi so wat nix äs stör’n.

Ümarmt tellt nich dat klooke Denken.
Ümarmt lött Glück sick eenfach schenken.
An sick ganz eenfach, doch gar’ntiert
maakt wi auk so wat kompleziert…

Moses wör nen Wundermann.
He kloppt an’ Berg – un Waater rann.
Noch grötter Wunner gifft et hier:
Man kloppt ant Fatt – un ruut löpp … Bier!

Dann is et vull hier in de Pinten.
Man küert un lachet üöwer Quinten.
Un singt, so dat et alle freit:
„Ein Prosit der Gemütlichkeit!“

Bi us wüss’t all de Aolle Fritz:
’n guet Glas Beer, samt Korn mit Stritz,
dat is nich bloß to Fierdag‘ wat,
dat is ansüss auk nich verkatt.

Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,
lött lecker sick so eenen kümmeln.
Lecht giff dat in ’n griesen Dag,
Nen armen Jan, de dat nich mag!

Van ‚t Jaohr vörnwech mit von et Best‘,
dat is un bliff dat Schützenfest.
Aolt un jung, ja, graut un kleen,
vull Volk is daobi up de Been.

Uutgeschuotten wätt de Könnig;
de kick nu auk nich up ’n Pennig –
un, leiwe Lüe, wat kost‘ de Welt,
smitt Runden he fört ganze Zelt.

Bi Blaoskapell un Könnigschuss,
dao löpp dat Beer in eenen Guss.
Un munter meint gar Möhn un Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Met Schwung dreiht sick de Polonaisen
un hüüpenvull is et an‘ Tresen.
Man sitt bineene, küert un lacht –
un singt un danzt bis in de Nacht.

Drüm:
Sitt nich herüm, betuppt (betrübt), alleene,
komm schützenfestlick up de Beene!
Gau, nich dat noch wat versoimms;
de griese Dag, de kömmt van sömms.