All’s is still un schwich. Gewitterstimmung lich in de Lucht. Et is binaut. Sietto lück giällviolaraut
rullet Wulken üöwer’t Venn; se grummelt brummig för sick hen. Dat Moorhohn will so wat nich luoben, gespannt kick et män bloß nao buoben.
Dann röpp et met ne bange Stemm, de rullt un kullert wiet, wiethen. Dao fallet all de ersten Druopen, dat Birkhohn häff sick all verkruopen.
Nen grellen Blitz, met Mordsgewalt, lött et nu dönnern, dat et knallt. Un et schinnt, de wööste Riägen döt pläddernd ‚t heele (das ganze) Venn bewiägen.
As kreeg den Törf gar nen Schluckup, so nemmt dat Moor den Riägen up. Et palsket un et schwappket, et dönnert un et klattket –
bis dat de lessten Druoppens plumpst. Von wieden noch wat Dönner bumst… Dat Moorhohn kann sick nu wier frei’n, et balzt de Hahn – un noch so fein!
De Sommerdag füng an es ne löchtende Kieddenblome (Löwenzahn). Doch üm de Meddagstiet kippte he. Nu söhg et änners uut. Backend heet tröcken van ächten her swatte Wolken up. Dao sagg de Buer: „Dat giff glieks noch wat. Eher dat et grummelt, föhr ick noch gau in de Stadt. Ick mott dao noch hen un haalen wat.“ „Gaoh to“, sagg de Meerske (Bäuerin), „ick haoll hier wuohl Huusbest (ich passe schon auf) un doo tüünen (nähen, flicken).“
Kuort drup wör Ruhe in‘ Huuse.
Et wuord mehr un mehr bienaut (drückend-schwül), daobi ganz un gar dimstrig. De Hiemmel gries es Zinn, ächten her aower so iäben giäl met viola Striepens; heel bedrohlick. Un still wör et.
Sietaff van et Herdfüer brannde unner ’t Krüüz met dat drüüge Palmstrüüksken dat Üölgelämpken. De Frau woll dagesüöwer nich graut Lecht maaken. So was dat Huus all so guet es düüster. Nich dat dat Menske bi düt Wiär dao alleene in Huuse bange wör, dat nich, aower se harr sick män doch in’ Naihstuoben verkruopen. Tüünen dai se gerne. So nösselde de Frau nu met allerhand Flickwerks üm dat lütke Lämpken van de aolle Pfaff-Naihmaschin harüm. Wenn nich jüst de Naihmaschin suusede, wör et mucksmüüskenstill.
Godorrie, wat drückend! De Lucht stönn män so. De Fensterladens wören sperrangelwiet up.
Jungejunge, buuten wuord et wehriger. Nu grummelde et all aff un an. Blitzte et van wieden, krüüßede sick de Meerske. Se keek nich up. Dann aower krachte naihge bi heel boll’rig nen Dönner – un rullde wiethen weg. „Nu aower Sluss hier!“ reip se de keggenan. ’n Snipselken Gütermann-Nähseide in’ Mund, göng se met nen fasten Tratt up dat Fenster an. Se woll et tomaaken un bleef doch staohn… Ganz met sick eens, keek se in Gedanken nao buuten hen.
De Klämmerkes (rankende Kapuzinerkresse) hüngen düörstig un slaffmatt van’ Tuun. De aolle Tuun met dat graute Heck (Gattertor)… Siet Jaohr un Dag höölt he sick üm den schattigen Appelhof (Obstgarten) män immer noch guet. De Baime, et schinn, schachmatt van Hitze lööten se sick flau (kraftlos) hangen. Orre ducknackeden se sick vör Angst un Bange?
Bloß giennen, achter ’n Koben (Schweineauslauf), ganz alleen up de graute Wieske, reckte sick – piel hauch – de aolle Biärnbaom in de Höchte. „Jüst so es ’ne Flamm, de hiemmelwärts lodert“, sinneerde de Frau un wiskede sick naodenklick met de Schüött den Sweet aff. Et schinn, jüst nu woll he sick wuohl wirkrempen (wehren).
Wu wör dat? Harr nich erst in‘ Februar iähr Mann noch säggt: „Den aollen Kostgänger dao buuten, den hau ick üm; vull drägg he jä doch nich mehr.“ Män dat harr se em soiäben noch uutküeren konnt. Denn so lange se denken konn, stönn he dao, de aolle Baom, met de Bank dao drunner. De Bank… Genrassionen häbt dao truulick siätten. De Frau dachte: „Un de Biärnbaom, wat is de doch maol guet wier dörkuemmen.“ Schön so, de fiene Duft, de herrlick witte Blaite in‘ Fröhjaohr met all de summenden Immen, de sick munter in em tummelden… Un nu hüngen se de all wier dran, noch ganz lütt, de Biärnkes, mündkesmaote, hatt noch, doch wanner wier saftig-sööt. Se is baoll nich mehr to kriegen düsse Westfäölske Speckbiärn‘, ne Rarität. Geiht man dao so eenfach met Biel un Saage dran? Üöwerhaupt, spiellt bi so ’n Baom nich mehr noch mit äs bloß dat Holt?
Heel biestrig flammden nu de Blitze up. Jö! Un wat ne bollerige Dönnerie! Oh, oh, dat is nu kien Spiellwerk mehr dao buuten, dat löpp up ’n geföhrlick Unnerwiär ruut. Wehrig friskede de Wind up, huulend all glieks in de Baim to rüüsken. In‘ Nullkommanix klädderden dicke Druopens hatt up dat Affdack. Dao göng et loss. Palschkend fööl dat Waater män so van buoben daale. Un heel wild baigen sick de Baim keggen den Bruusewind an.
Eenzig de aolle Biärnbaom böhg sick ächten bloß so iäben hen un her, stadhaftig stolt, so as woll he sick nich giebben. Auk de Merske stönn in Gedanken noch an ’t Fenster. Wu schön frisk et up maol röök. Et is doch nix bloß schlecht. Hm…
Män dann: Ohne Gnade, grell un strankiel (hart, streng), göng de Blitz runner. In’ sölwigen Moment krachte et, dat et geföhrlicker nich göng. Splitternd hallde et nao…
Oh je. Knall up Fall harr et em troffen, den aollen Biärnbaom. Sien Stamm,. klaffend es ne Wunde nu. Sietto verstreut lag Krone un Ast-werks. Verwundet auk de Bank, geföhrlick schwatt anbrannt. Verwundet auk de Frau. Iähr Hiärt harr et troffen. Ratz slöhg se dat Fenster to. Iähr Schreien bleef buuten. De Wind weihde et weg – wiet weg. Verbaast laip se in Huuse harüm un namm den Rausenkranz.
As de Buer wier uut de Stadt kamm, verstönn he dat Klagen van siene Frau gar nich. „Stell di doch nich so an“, sagg he, „män guet, dat et bloß den aollen Baom dao giennen (da hinten) troffen hät. Ick haal glieks muorn Biel un Saage. Dann krigg he den Rest.“
De Frau sagg nix. Se dachte bloß: „Ach, ji Mannslüe. Wat us Frauen bis ant Hiärt geiht, dat geiht ju Kerls män bloß bis an de Knei’…“
Juli. Sommer. Sönne satt. Sommersönnendage. Gröön, üöwerall Gröön. Et schinnt, grööne Tööge nöhmen dat aolle Huus truulick in ’n Arm. Schattig un doch so warm. Dao ümto löchtet bunte Blaiten: Hortensien, Stockrausen, Ridderspaorn, Gloriolen (Gladiolen), Nelken un… Ach, kiek sömms. Kiek di satt nu hier an düsse hiemmelblaoen Sommersönnendage. Hier? Ja, hier. Et geiht nich schöner mehr, hier de Iemmse längs! Schade, jüst nu lött et vull Volk strieken, wech in ’n Urlaub. Ick denk, et geiht iähr es Adam un Eva – liekuut stüert se män so uut et Pardies haruut.
Medden in‘ Pardies steiht nen Liege-Klappstohl, üm langhen eenfach so up raut-witte Köperstriepen to ressen (auszuruhen). Unner de aolle Kastanje lött sick dao meddags wunnerbar ’n Aoge tokniepen. Giff et nen schönern Ünnerst (Mittagsschläfchen) äs bi Mutter Natur? Mehr äs wonnich, eenfach still de to liggen, so iäben sacht ümsuuset, met ’n samtweek duftend Lüftken. Wat? Klockenklang auk noch? So iäben van wiether bloß to hören, daoför aower ümso fierlicker. Dat et dat noch giff, den Angelus to Meddagstiet… Ja, so is et hier: Fierlick, nich bloß sunndags…
Et schinnt, de Miegampels (Ameisen) krieget de nix van mit. Se häbt et unner ’n Wuordelknubben drock. Män auk so heelmaol sönnendulle Bremsen (Pferdefliegen) brummet aff un an in‘ Hurrah vörbi. Un gar so wiet nich wech bruuset un suuset üöwer den spieggelblanken Wieskenkolk (Tümpel) ’n Müggenschwarm up. Erst hen, dann her, flüch de heele Pulk giennsiet (da hinten) up den aollen Schoppen hento. Dao, rechte Siete, sett sick dat heele Mietenvolk nu in eenen Schlag up den grauten, drüügen Messfahl (Misthaufen) daale. Nix nu mehr. Nix mehr van Müggen to seihn. Ruhe. Se haollet dao up den Mess nu wuohl so up iähre Art nen Ünnerst.
So sind se hier de Sommersönnendage, se stekket voller Wunner.
Dat schinnt auk den bunten Fasanenhahn to gefallen. He sitt up dat aolle Weidenheck un kick still un erhaben üm sick. Dao geiht sien Köppken met nen Ruck up de Siete. Lustert he up dat quierlige Roopen van de beiden Trießhöhnkes (Rebhühner)? De pättket dao ächten siälenruhig, Föötken för Föötken, up de Waldlichtung hento.
Dao ächten… Dao ächten löchtet sattet Raut. Sattet Raut van duusend un mehr Klapprausen (Klatschmohn). Wat för ’n Beld… Sommersönnendage. Nich mehr lange, dann geiht üm Jakobi (25. Juli) all de Roggenernte loss. Hauch staoht de Ähren un waiget sick sacht in de warme Sommerlucht. Dat Körn is riep. Ächten unner dat Affdack staoht all de Erntewagen. Män noch blaihet tüsken de Ähren wunnerbar blaoe Sprenkel van Triemmsen (Kornblumen). Et kann nich schöner.
Draim ick?
Ick ligge medden in‘ Pardies. Ick bruuk nich es mehr nen Appel. Tofriär un ruhig fallet mi de Aogen to. Wunnerbar so. Wunnerbar so Sommersönnendage…
