Bild: pixabay
Saharahitze hier, ganz schlimm!
Pass up, süss fölls de noch bi üm.
Drüm gönn an Ruhe di nu wat
un sett di breethen män upt Gatt.
Ja nu nich gar noch graut Gequater,
daoför de Fööt män still int Waater
un dann dao nich mehr lange fackeln,
bloß mit den grauten Onkel (Zeh) wackeln.
An Fitness is dat all genoog
bi so’n barbarsk Saharahoch.
Ansüss nix mehr. Mehr wär egaol.
Drüm könnt se di nu alle maol.
Also dann, heet un innig:
Hendoon
Bär doch steddig nich so rüm;
pass leiwer up, süss fölls noch üm.
Gönn di an Muß‘ doch auk es wat –
un sett di breethen löi upt Gatt.
Laot doch de ännern tribeleern,
dat sall di dann nich wieders stör’n.
Laot suusen all dat Simmeleern,
so könnde sick es guet wat klär’n.
Kiek in de Wulken un schwieg still,
dann kriss gar Wind, wat Gott wuohl will …
Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.
Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!
Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich an mein Fensterlein
Up Plattdüütsch von Otto Pötter
Staoh oft ick an mien Fensterken,
kiek in de wiede Welt so hen,
so möcht bekieken ick den Herrn,
de nu wiet weg is in de Fern …
Eenst woll he willig met mi gaohn,
doch dann up maol lööt he mi staohn;
göng met en änner Mensk dedör
un ick alleen bleef ächtenvör.
Mien Hiärt döt weh bes up en en Dag,
weil ick em immer noch gern mag.
Met mien Verlangen, ohn‘ Tabu,
is erst wohl in de Graffkuhl Ruh.
Wiss mi nich doch noch eenmaol seihn?
Ick leip för di un dai mi dreihn;
sprüng üöwer Stock un Steen un Paohl –
so söhgen wi us gar noch maol.
Wiss du mi aower nich mehr seihn,
könnt kriesken ick, in Wehmoot schrei’n.
Gäff dat int Hiärt mi auk en Stich,
gern häb’k di noch, vergett dat nich.
Oh Gott, du häs in düsse Nacht
met diene Leew us trüü bewacht.
Ick luow un danke di daoför
un bitt‘, bewahr us vör Mallör.
Kreiht nu auk all de Hahn hellwack,
so röpp he mi to mien Gerack;
et wocht‘ up mi all vull Gedoo,
drüm: Frisk ant Werk, denn dat mäck froh!
Wat ick nu kann, dat will ick doon,
doch dienen Siägen bruuk ick schon.
Süss kann ick werken noch so fix,
süss is mien Doon antleste nix.
Laot diene Hölpe bi mi sien,
dann wäd et gar noch maol so fien!
Un kömmt et hatt villicht den Dag,
maak, dat bi Schweet ick gern noch lach.
Denn dann is Kopp un Hiärt debi,
dann sin ‚k nich Knecht, dann föhl ‚k mi frie.
So bitt ick nu üm dienen Siägen,
dann will ick mi auk gern bewiägen.
