Geiht et üm den „guten Ton“,
sall man dao auk wat an doon.
Doch nich to harre, nich to fix,
süss is dat Ganze auk wier nix.

Süss hett et noch: „O Goddegott!“
Dann biätter noch: „Wat mott, dat mott.“
Steiht stäödig he so up de Been,
mäck et dat auk nich ganz alleen.

De Speigel lüch nich, weet de Frau,
drüm dreiht se sick un kick genau!
Doch mott man auk in Stimmung sien,
süss bliff guet Tüüch bloß nix äs Schien.

Denn mehr äs all dat Drüm un Dran
kümp‘t up de rechte Stimmung an!
Is noch so propper Zier un Putz,
de Atmosphäre is mehr nutz;

denn erst de fiene Emotion
sichert auk den gueden Ton!