Well ritt dao up’t Perd bi Nacht un Wind?
Et is Bennings Jopp met sien öllste Kind!
He jägg dör’n Busk – un hölt in’ Arm
den bibbernden Jungen, he hölt en warm.
„Waorüm kicks mi nich an, du bange Bengel?“
röpp Jopp dao up ’t Perd, es nen wilden Engel.
Doch schinnt et, de Junge is nich mehr ganz klook
un hät Aogen bloß noch för änneren Spook!
De Bengel kriesket: „Oh je, kiek es dao!
„De Erlkönnig spööket un jägg us nao!“
„Ick hör wuohl nich recht! Du undöchte Kind,
du bis doch wuohl nu nich heelmaol in‘ Wind?“
Sie leiwer ruhig“, röpp upt Perd de Vader,
„dat bünd von de Erlen bloß Tööge un Blaader!“
„Dao verkicks di!“, döt unwies de Junge schreien,
„he will mi dao all siene Döchter andreihen,
Erlkönnigs Döchter, stell di dat vör!“
Jopp jampket bloß noch: „Oh, wat ’n Mallör!“
He haut mit de Gerte heel dull nu dat Perd –
un de Jung’ in sien‘ Arm kick verbaast drin un wehrt.
„Ach, Vader, nu kiek doch! Sie bidde es klook!
Erlkönnings Wichter, se danzt dao in’ Hook!“
Verbaast röpp de Vaa, so guet he noch kann:
„Kind, bis du denn unwies?! Mi wird‘ üm di bang!
Mine Junge, nu hör doch, ick weet et genau,
de Erle dao weiht bloß, dat is kiene Frau!“
Doch kümmert dat nich sienen Jungen in‘ Arm,
de giff sick heel wild, as gäff et Alarm.
Em wünke von‘ Baom her ne sööte Deern.
Se meinde to em gar, se härre em gern!
Un wenn he nich woll, dann stööw se uut‘ Holt;
ja se reip em all to: „Dann bruuk ick Gewolt!!“
„Dat doo ick glieks auk nao düssen Galopp!
dann driew ick di Erlkönnig Deerns uut ’n Kopp!“
So bölket sick Jopp dao nu wahne in Wut.
To’n Deibel demit, mit de dulldrieste Bruut!
„Ick sall di wuohl helpen“, schnuuft he heel verdreiht,
„dat di de Kopp glieks woanners wuohl steiht!“
Un he dömpet den Jungen mit groffe Hand;
de Vaa schinnt nu heelmaol uut Rand un Band.
De Jung‘ aower, iäben noch vull Hollodrie,
kick mit glasige Aogen an sien Vaa so vörbie.
Nu is nix mehr up maol, nu is he ganz still.
Kien Spöök un kien Wief mehr, dat noch wat will.
De Träönen kullert; de Vaa bloß noch grinnt;
he hölt in sien Arm sien arme Kind.
He bibbert un wimmert in Angst un Naut;
he kann nix mehr doon, denn sien Kind is all daut.
