Glooven möch ick dao,
wo Klooket is so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen werd to schwuor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier allet nienich seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, met guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat hier wi nich tostanne krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck (Kraft) statt Spöök un Spiet (Verdruss).
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan –
ick komm wohl an.“

Marie-Theres, ganz jung nich mehr,
keek oft in‘ Speigel met Plaseer.
Se sagg sick dao van Hiärten gern:
„Wicht, wat bis ne nette Deern!“

So keek se denn auk unverstellt
recht nett un fröndlick in de Welt.
Et wör ne Wonne, dat to seihn,
dcrüm dai’n sick auk de Lüe glieks freu’n.

Wenn du in‘ Speigel kicks, wat dann?
Wu kicks di söwwst dao dann so an?
Wu du auk kicks, eens is nich nie:
Et speigelt trügge sick up di!

Bis du dann daobi auk wuohl platt,
de Speigel lügg nich, gleiw mi dat.
He wiest di, wahrlick unverstellt,
wu du so drinkicks in de Welt.

Bild: pixabay

Wat giff et wuohl up use Welt,
wat schier nix kost‘ un doch vull tellt?
Et mäck nich boss (arm) un nich malatt (krank) –
un auk noch eenfach is di dat.

Den kruusen Sinn bloß öfters lieken
un dann män lück wat netter kieken!
Nich bollerig, so es nen Dwinger –
un Vörsicht met den Wiesefinger.

Nich simmelantig all’s so dreih’n,
büs dat nix Guet’s mehr is to seihn.
Well bloß Probleme söch un blärrt,
süht nu maol glieks auk dat, wat stört.

Doch auk de Muul nich hangen laoten
stattdem met Luune munter praoten.
Un iämso lustern met Intress‘ –
dat glättet fien de kruuse Bless (Stirn).

Üm prick (ordentlich, schön) to sien bruukt et nich vull,
män bloß wat fröndlicker, statt dull.
Met Hiärt un Siäl mehr doon un säggen –
doch auk de Arms es schön beweggen.

Well weet et nich, dat Arm in Arm
et biätter löpp äs … Gott erbarm!
Up Schullern kloppen, sachte strieken,
lött us met Wonn‘ de Hande rieken.

Ümarmen sick maol, eenfach so,
dat mäck us gar noch mehr äs froh.
Klooke Worde, Simmeleer’n,
dat döt bi so wat nix äs stör’n.

Ümarmt tellt nich dat klooke Denken.
Ümarmt lött Glück sick eenfach schenken.
An sick ganz eenfach, doch gar’ntiert
maakt wi auk so wat kompleziert…

Moses wör nen Wundermann.
He kloppt an’ Berg – un Waater rann.
Noch grötter Wunner gifft et hier:
Man kloppt ant Fatt – un ruut löpp … Bier!

Dann is et vull hier in de Pinten.
Man küert un lachet üöwer Quinten.
Un singt, so dat et alle freit:
„Ein Prosit der Gemütlichkeit!“

Bi us wüss’t all de Aolle Fritz:
’n guet Glas Beer, samt Korn mit Stritz,
dat is nich bloß to Fierdag‘ wat,
dat is ansüss auk nich verkatt.

Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,
lött lecker sick so eenen kümmeln.
Lecht giff dat in ’n griesen Dag,
Nen armen Jan, de dat nich mag!