So männigeene ärgert sick
un kick so kruus, es Franz auk kick –
bis he wat häff, van bar Verdrott,
worüöwer he sick ärgern mott.

Immer wier is glieks wat funden.
Alltiets giff et nie’e Kunden,
worüöwer Franz wier muulen kann
un dat recht gern met Schimp un Schann.

Weil nimmer he is guet terecht,
meint he, de heele Welt wär schlecht.
Nix mehr könn man de noch an maaken!
Egaol wat wär, et härr en Haken.

Em schwellt de Aodern dummendick
bi all dat arge Missgeschick.
Haut he sick auk noch an de Schläf,
staoht em de Aogen debi scheef.

So kick he in de Welt, verwirrt,
alltiets rein dull un irretiert.
Sien Kopp sitt vull van Schererie,
all’s is män bloß noch Ärgerie!

Nix Guets lött Franz mehr an sick ran,
för em is all’s bloß Schimp un Schann.
Doch wat de Mann auk all’s beschimpt,
sitt in em sömms! – Jaja, dat stimmt.

Ick göng alleene aobends dör de Felder,
de Sönne sackte füerraut vör mi weg‘.
Still wör ‘t, eenzig giennen uut de Wälder
blärrden Kraihen uut de Slaopbaim noch, kackfrech.

Nu dai en Feldhohn auk noch kriesken;
doch glieks wier Ruhe, windümsungen.
Freden steeg uut stille Wiesken,
all dat is in de Siäl mi drungen.

Mi wör, as möök ick stille Inkehr.
Tweedüüster dömpte ‘t Aobendraut.
Nich Dag, nich Nacht, nich Twee’erlei nu mehr –
Ineens so Liäben samt den Daut.

Ick göng den Patt hendaal dao van de Brügge.
Et blenkte all de Aobendstern.
Ne Nachtuhl reip nao Huus mi trügge.
Ick göng – un bleew wuohl auk noch gern.

Schwiegen, säch man, dat wär Gold,
doch werd es ohne Küeren aolt!
Ick will dat gar nich erst probeer’n,
daobi kömms bloß an Simmeleer’n.

Denn, heelmaol von Klingklang verlaoten,
wu lött et sick dann wuohl noch praoten?
Doch küert se ännersiets di üm,
kümp dao dann auk nich viell bi rüm.

Man mott jä nich in eens bloß küer’n,
dao lött sick jä wuohl wat an stüer’n.
Up achten auk, wu man wat säch,
säch auk all wat, leew orre frech.

Mi schinnt apatt för miene Ohren
is vull Gequater nich erkoren.
Dann schwiege ick, orre ick gaoh,
süss löpp villicht mi noch wat nao.

Ick möchte nich den heelen Dag
dat hör’n, wat ick nich hören mag.
Laot se achtern Rüggen sabbeln,
ick bruuk dao jä nich mittobabbeln.

So gaoh ick leiwer mienen Patt
un luster sacht up änners wat –
orre denke still bi’t Liäsen:
„Se könnt mi maol, de Quatermiäsen!“

Suuset di maol wier de Kopp,
is’t höchste Tiet, to säggen: „Stopp.“
Komm heruut uut‘ Hamsterrad
un laup es met en ännern Tratt.

Dreih üm di söwwes di nich rüm,
dat mäck beswaoget un licht krümm.
Kiek leiwer hiemmelan, maol still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Et giff noch mehr äs Geld un Gut;
söök öfters Inkehr, statt Geluut,
So merks, wi liäwet, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Dao glämmt auk noch in graut Mallör.
wat Toversichtlicket bi dör.
Dat dömpet sachte Angst un Bange
un hölt us uprecht bi de Stange.