Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich an mein Fensterlein

Up Plattdüütsch von Otto Pötter

Staoh oft ick an mien Fensterken,
kiek in de wiede Welt so hen,
so möcht bekieken ick den Herrn,
de nu wiet weg is in de Fern …

Eenst woll he willig met mi gaohn,
doch dann up maol lööt he mi staohn;
göng met en änner Mensk dedör
un ick alleen bleef ächtenvör.

Mien Hiärt döt weh bes up en en Dag,
weil ick em immer noch gern mag.
Met mien Verlangen, ohn‘ Tabu,
is erst wohl in de Graffkuhl Ruh.

Wiss mi nich doch noch eenmaol seihn?
Ick leip för di un dai mi dreihn;
sprüng üöwer Stock un Steen un Paohl –
so söhgen wi us gar noch maol.

Wiss du mi aower nich mehr seihn,
könnt kriesken ick, in Wehmoot schrei’n.
Gäff dat int Hiärt mi auk en Stich,
gern häb’k di noch, vergett dat nich.

Oh Gott, du häs in düsse Nacht
met diene Leew us trüü bewacht.
Ick luow un danke di daoför
un bitt‘, bewahr us vör Mallör.

Kreiht nu auk all de Hahn hellwack,
so röpp he mi to mien Gerack;
et wocht‘ up mi all vull Gedoo,
drüm: Frisk ant Werk, denn dat mäck froh!

Wat ick nu kann, dat will ick doon,
doch dienen Siägen bruuk ick schon.
Süss kann ick werken noch so fix,
süss is mien Doon antleste nix.

Laot diene Hölpe bi mi sien,
dann wäd et gar noch maol so fien!
Un kömmt et hatt villicht den Dag,
maak, dat bi Schweet ick gern noch lach.

Denn dann is Kopp un Hiärt debi,
dann sin ‚k nich Knecht, dann föhl ‚k mi frie.
So bitt ick nu üm dienen Siägen,
dann will ick mi auk gern bewiägen.

Mien Gott un Vaa, de Dag wör lang;
ick häb en nich verdoon
met Simmeleern un Tömiggang,
drüm möch ick nu nao Bedde gaohn.

Häb ick auk noog nich an di dacht
bi all dat Werken un dat Wehr’n,
so will ick nu doch, vör de Nacht,
up di un diene Stimme hör’n.

Un danken will ick, danken di,
för all’s, wat ick vandag droff doon.
Du gaffes Fuck un Frohsinn mi,
wat bruuk ick mehr denn noch an Lohn?

Haoll üöwer alle diene Hand,
de deep von Hiärten leiw mi sind,
off mi bekannt orre verwandt,
auk Kranke, Aolle, Frau un Kind.

Nemm van us Suorgen, Angst un Pien,
ümdat wi schlaopen könnt ohn Fehl‘.
Laot us män eenfach bi di sien,
dann sin wi Muorn auk wier fidel.

So männigeene ärgert sick,
kick kruus un häff up all’s en Pick.
Well könnt daobi noch fröndlick kieken?
So geiht dat Guede glieks all strieken.

Doch kümp dat mehrste, so beschimpt,
rein uut den eegen Kopp, dat stimmt!
Drüm kiek nich knurrig in de Welt,
dann schinnt de Welt auk nich verstellt.

Et giff nu maol van all’s so wat –
un is man daobi auk es platt,
so is män doch nix ohne Mängel.
Nich Engel giff et bloß, auk Bengel.

Könnt Bengel us nich daale kriegen,
könnden Engel wuohl obsiegen.
Kiek wi män öfters munter drin,
dann is’t för alle glieks Gewinn!

Melodie: Die Vogelhochzeit
Plattdeutscher Text: Otto Pötter