Kömmt et maol hatt, so bruukt‘ in‘ Liäben
ümso mehr nen fasten Tratt.
Süss geiht et gau, oh je, deniäben –
un dann bis aff von‘ rechten Patt.

Wietten klook, wohen et geiht,
dat kömmt gewiss an erste Stell‘.
Is’t dann auk düüster maol un weiht,
so ress di still, et wät wier hell.

Den Knappsack, dao mott auk wat in,
wenn du maol liggen bliffs, malatt;
doch nich tovull un nich to minn,
so dat et guet di dött apatt.

Dat guet för’n Kopp auk nich wat feihlt,
bewahrt vör mallet Hopplahopp.
Off gäng du löpps orre verdreiht,
mäck nich de Patt, dat mäck de Kopp!

Drüm achte drup, mit wem du geihs,
gaoh Laigenbüüls wiet uut ’n Wech.
Denn off du fölls off sicher steihs,
lich auk an dat, wat man di säch.

Bitt nich tolesst üm Gottes Siägen;
denn alles könnt wi Mensken nich.
Laot di van Em, wenn ‚t schwuor wät, driägen –
dann kömms guet an – gaaanz sicherlich!

Gaoh dienen Patt, di vörbestimmt;
acht‘ up de Lechter, de dao glimmt.
Gaoh dienen Patt mit Em.

Kiek üm di, well dao mit di geiht,
et is oft licht von‘ Patt affdreiht.
Luster up de rechte Stemm.

Laupe nich so es ’n Schluffen;
laot di lichthen auk nich verbluffen.
Staoh för di, schüü kiene Müh.

Wenn fallen bis, giff di nen Schub
un staoh mit Toversicht wier up.
Kieke nich nao anner Lüü.

De Lüüde weet‘ ja immer wat,
doch off dat guet is för dien’n Patt,
dao is de Kopp licht bi verstellt.

Kiek leiwer es maol wier nao buoben,
üm to danken un to luoben.
So wieset sick, wat wüerklick tellt.

Du kanns drupan, dann geiht et;
ja, mehr gar noch, dann blaiht et!
Un schön schinnt di glieks wier de Welt.

He kömmt ganz sacht, de aolle Dag;
et wäd nich biätter, ach, ach ach …
Man merkt, dat man nich all’s mehr kann
un lött an sick nich all’s mehr ran.

Un auk dat künstlicke Gebiss,
dat is män doch ’n Hindernis.
Haore wasset uut de Ohr’n
un de Geruchssinn geiht verluor’n.

De Ächtern, fröher prall un rund,
he föllt nu in dör Muskelschwund.
Un buoben up dat griese Köppken,
löpp uut de Niäs so männig Dröppken.

Dat Profil wätt langsam kläglick,
man nemmet to, nu baolle täglick.
Un auk dao drunner, unner’n Nabel,
is dat nich mehr so ganz passabel …

Stellt sick de Kopp auk noch so quer,
nutzen dött dat doch nix mehr.
Erst recht helpt nix, wenn wi bloß stüöhnt,
et hölp us mehr, wat wi noch küönnt!

Vull Aolle aower simmeleert:
Wat süss nich all’s wuohl noch passeert?!
Un statt to jamken: „Oh so ’n Schitt!“,
hölp männigmaol dann mehr en Tritt

int Ächterpand, herrjenochmaol!
Et is doch nich mehr alls egaol …
Un bloß breet up den Ääs noch kliäben,
wat sall man dao denn noch beliäben?

Man mott jä nich glieks rümtospringen,
doch schön es ruutgaohn, küeren, singen
orre liäsen in guet Böök‘,
verdriff met Luun so männig Spöök.

Drüm gaoh heruut off radel Rad,
un doo auk ruhig för änn’re wat.
Vull muntert up, drüm freu di mehr,
auk use Plattdüütsch helpet sehr.

Et mäck fideel, auk wenn’t maol schuert,
schön Plattdüütschpraoten, dat dött guet.
Auk daomit könnt wi us verwüöhnen,
et giff genoog, üm nich to stüöhnen!

Gaoht drollig Döönkes dör de Runde,
krönet dat glieks jede Stunde.
Met Jamkerie wäd dann nich fackelt,
wi lachet, dat de Heide wackelt.

Dat mäck alltiets mehr äs risk (frisch, munter),
met nette Lüe bineen an‘ Disk.
Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,
lött lecker sick gar eenen kümmeln.

Ja, dat giff Lecht in‘ griesen Dag,
ne arme Siäl, de dat nich mag.

Musik: Nach Tradition
ModifizierterText: Otto Pötter

O wu schön is mien Westfaolen,
löchtes rundüm wiet int Land.
All dien Anlaot is kien Praohlen,
daorup geewt wi Hiärt un Hand.

Kömms deher lück schlicht un deftig,
ohne Pucherie off Stuss.
Doch kieneene löpp hier schmächtig –
un wat auk is, is guet in Schuss.

Gerne dött man wat met Wonne,
wenn suur de Schweet auk manchs wuohl rinnt.
So löchtet auk de Huopnungssonne,
wenn Neiet all för Muorn beginnt.

Loj (träge) laupen is nich Mode hier;
tross (selbstbewusst) met Schwung giff et kien Haollen.
Ümso vergnögter klingt bi’n Bier:
„O wu schön is mien Westfaolen!“

Musik: Nach Tradition
Text: Otto Pötter

Fröh üm sess fangt wi all flietig an,
haut glieks düftig ran mit Jan un alle Mann.
Dat bruukt Muckies samt nen hellen Kopp,
denn wat wi maaket, maaket wi nu maol tipptopp.
Meddags gifft wat uut den Henkelmann,
doch glieks aobends geiht et änners munter an.
Denn dann is:

Danz up de Deel, Danz up de Deel;
immer wier noch maol, twiärs so üöwer’n Saal.
Ja, dann is Danz up de Deel, Danz up de Deel;
danz mit mi noch maol quick dör den Saol!
Denn nu is Danz up de Deel, Danz up de Deel.
Immer wier noch maol, twiärs dör den Saol!

Ännern Muorn geiht‘ fröh wier in de Büx,
ansüss wäre et den ganzen Dag all nix.
Eierpann mit Speck hölt us vital,
so marachet wi auk heelmaol genial.
Wat auk kömmt, wi haut us dao wuohl dör
un nao Fieraom’d gönnt wi us en lecker Beer!
Denn dann is: Danz up de Deel …

Kreiht de Hahn, hett et: „De Arbeit röpp!“
Iä’m gau wasken noch, bis dat et dann wier löpp.
Ran dann forts un nich erst lange luer‘n,
auk Tömiggängers könnt wi nich beduer’n.
Un well dao glöff, dat möök us baoll k.o.,
dem mäck wuohl auk dat Danzen nich recht froh.
Froh mäck us: Danz up de Deel …