Moses wör nen Wundermann.
He kloppt an’ Berg – un Waater rann.
Noch grötter Wunner gifft et hier:
Man kloppt ant Fatt – un ruut löpp… Bier!

Dann hängt dao Hoot an Hoot in Pinten.
Man küert un lachet üöwer Quinten.
Un singt, so es in alter Zeit:
„Ein Prosit der Gemütlichkeit!“

Bi us wüss’t all de Aolle Fritz:
’n guet Glas Beer, samt Korn met Stritz,
un nette Lüe daobi an’ Disk,
dat mäck de Luune mehr äs risk (richtet auf).

Giff’t lecker auk noch wat to mümmeln,
lött lecker sick auk eenen kümmeln.
Lecht giff dat in ’n griesen Dach,
’n armen Kerl, de dat nich mach!

Je mehr nu drin kümp, will wier druut.
Dat rumoort nu maol – wat luut.
Denn quillt de Buuk van schöne Saaken,
willt de sick wanner Luft wier maaken.

Eher dat et sowiet is dao nu,
laot ick ju daobi schön in Ruh –
un sägg: Ein Prosit der Gemütlichkeit!
Auk dann, wenn et daobi maol weiht…

Moss di nich ärgern, dat hät kienen Wert.
Moss di bloß wünnern, wat all’s so passeert.
Immer moss denken: De Lüe bünd nich klook.
Dao kann ick bloß lachen, dat is mi genoog.

Moss di nich ärgern, simmleer nich harüm.
Et bliff nich dat ganze Liäben bloß schlimm…
Et ännert sick all’s – nao Schnee werd t’ wier gröön.
Moss di nich ärgern, dat Liäben is schön!

Maol Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wiärd ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Tschä, nett up Platt sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertell wi giäne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso nett up Platt.

Doch äösig Witz’ un dösig Babbeln,
dat hät mit Plattdüütsch nix to doon.
Well meint, he möss pattu so sabbeln,
mäck ’t Platt kapott, denn dat is Hohn.

To Platt päss kiene graute Schnuut,
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Us Plattdüütsk is so warm, so riek,
Doch kann man sick de auk an schüer’n…
Met jede Spraok steiht Platt sick liek –
wi könnt et gar genoog nich küern!

Bild: pixabay

Wat giff et wuohl up use Welt,
wat schier nix kost‘ un doch vull tellt?
Et mäck nich boss (arm) un nich malatt (krank) –
un auk noch eenfach is di dat.

Den kruusen Sinn bloß öfters lieken
un dann män lück wat netter kieken!
Nich bollerig, so es nen Dwinger –
un Vörsicht met den Wiesefinger.

Nich simmelantig all’s so dreih’n,
büs dat nix Guet’s mehr is to seihn.
Well bloß Probleme söch un blärrt,
süht nu maol glieks auk dat, wat stört.

Doch auk de Muul nich hangen laoten
stattdem met Luune munter praoten.
Un iämso lustern met Intress‘ –
dat glättet fien de kruuse Bless (Stirn).

Üm prick (ordentlich, schön) to sien bruukt et nich vull,
män bloß wat fröndlicker, statt dull.
Met Hiärt un Siäl mehr doon un säggen –
doch auk de Arms es schön beweggen.

Well weet et nich, dat Arm in Arm
et biätter löpp äs … Gott erbarm!
Up Schullern kloppen, sachte strieken,
lött us met Wonn‘ de Hande rieken.

Ümarmen sick maol, eenfach so,
dat mäck us gar noch mehr äs froh.
Klooke Worde, Simmeleer’n,
dat döt bi so wat nix äs stör’n.

Ümarmt tellt nich dat klooke Denken.
Ümarmt lött Glück sick eenfach schenken.
An sick ganz eenfach, doch gar’ntiert
maakt wi auk so wat kompleziert…