Häbberechtig bloß för sick,
eegensinnig met en Tick –
wu süht wuohl so de Welt bloß uut,
egaol vör änn’re up de Hut?

Et bruuket jeder wuohl sien Riek,
aower, Gott erbarm, nich gliek
ne Festung in de Welt,
de ännere in Ecken stellt.

Is ‘t üm de Döör auk noch so schön,
nich eenen liäwt för sick alleen.
Paorten lichten, lachen, küeren,
so wat dött bineenestüeren.

Gäff et een Wort daoför met Moot,
so trööf „Europa“ dat akkraot.
Gueden Sinns en Allianz,
geiht et biätter met Kulanz.

Kiene Ränke üm ne Clique;
tesammen mehr, statt icke, icke.
Nich so schalu un nich met Schmu,
so wären Striet un Krieg tabu.

Wu de Welt sick us stellt, fängt bi Worde an,
wein’ger bi dat, wat man alle so kann.
Use Ümgang mäck et, mit dat, wat wi sächt;
off et helpet us alle, off guet orre slecht.

Worde maakt lustig orre auk butt.
Hier giff et Lachen, dao bar Verdrott.
Maakt munter se hier, maakt dao se schachmatt;
hier blaiht Gelingen, dao süht man schwatt.

Worde maakt kregel, nich minner auk mall.
Hier maakt se sinnig, dao gifft nen Knall.
Eener döt luoben, de annere blafft;
hier geiht’ to Werke, dao feihlt’ an Kraft.

Worde sind Gaben, riewe off minn.
Hier giff et Ernte, dao kien Gewinn.
Eener mäck’t schön, de ann’re kaputt;
hier wiest sick Freude, dao geiht se futt.

Worde schafft Welten, orre beengt.
Hier gifft Visionen, dao bloß wat kränkt.
Een’ge brengt Luune, annere muult;
hier schinnt de Sönne, dao plärr‘t un huult‘.

Drüm wööge de Worde – orre schwieg still
un kiek auk up dat, wat de annere will!
Et geiht bloß tesammen, wu man’t dreiht orre stellt,
bloß in Einheit geiht et us guet up de Welt.

Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.

Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.

Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.

Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!

Bild: pixabay

De Lüde sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Doch nä:
De Tieten bliewet immer.
Bloß de Mensken, de werd’ schlimmer.

Kömmt et maol hatt, so bruukt‘ in‘ Liäben
ümso mehr nen fasten Tratt.
Süss geiht et gau, oh je, deniäben –
un dann bis aff von‘ rechten Patt.

Wietten klook, wohen et geiht,
dat kömmt gewiss an erste Stell‘.
Is’t dann auk düüster maol un weiht,
so ress di still, et wät wier hell.

Den Knappsack, dao mott auk wat in,
wenn du maol liggen bliffs, malatt;
doch nich tovull un nich to minn,
so dat et guet di dött apatt.

Dat guet för’n Kopp auk nich wat feihlt,
bewahrt vör mallet Hopplahopp.
Off gäng du löpps orre verdreiht,
mäck nich de Patt, dat mäck de Kopp!

Drüm achte drup, mit wem du geihs,
gaoh Laigenbüüls wiet uut ’n Wech.
Denn off du fölls off sicher steihs,
lich auk an dat, wat man di säch.

Bitt nich tolesst üm Gottes Siägen;
denn alles könnt wi Mensken nich.
Laot di van Em, wenn ‚t schwuor wät, driägen –
dann kömms guet an – gaaanz sicherlich!