De olle Pütt giff siet Gedenken
Dag för Dag sien smacklick Waater.
Well süss wuohl kann so prieslick schenken –
ohn‘ Puchen, Stüöhnen un Gequater…
Wi könnt an em us Biespiell nemmen:
Gern wat gewen, ohne murren,
Doch, döt us dat nich üöwernemmen,
för ann’re dao sien, ohne Knurren?
Dao düch et mi, as sagg he froh:
„Ick sin jä Pütt män bloß, nich mehr.
Mi löpp et uut de Quell‘ jä to,
drüm sin ick denn auk guet tofriär.“
Nu liäw auk ick so es den Pütt:
Ick gewe gern, ohn‘ graut Tamtam.
So geiht dat Guede nich verschütt –
un ick dank Gott, dat ick dat kann.
Aus: Liekuut, liekan, S. 165 – Aschendorff Verlag Münster