Glooven möcht‘ ick dao,
wo Klooket ist so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen wätt to schwor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier nienich all’s püük seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

_{(1. Kor 13,12)}

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, mit guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat wi hier nich tostande krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang.

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck statt Spöök un Spiet.
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan. Ick komm wuohl an.“