Dat Beld von de Welt

Bild: pixabay

Wu de Welt sick us stellt, fängt bi Worde an,
wein’ger bi dat, wat man alle so kann.
Use Ümgang mäck et, mit dat, wat wi sächt;
off et helpet us alle, off guet orre slecht.

Worde maakt lustig orre auk butt.
Hier giff et Lachen, dao bar Verdrott.
Maakt munter se hier, maakt dao se schachmatt;
hier blaiht Gelingen, dao süht man schwatt.

Worde maakt kregel, nich minner auk mall.
Hier maakt se sinnig, dao gifft nen Knall.
Eener döt luoben, de annere blafft;
hier geiht’ to Werke, dao feihlt’ an Kraft.

Worde sind Gaben, riewe off minn.
Hier giff et Ernte, dao kien Gewinn.
Eener mäck’t schön, de ann’re kaputt;
hier wiest sick Freude, dao geiht se futt.

Worde schafft Welten, orre beengt.
Hier gifft Visionen, dao bloß wat kränkt.
Een’ge brengt Luune, annere muult;
hier schinnt de Sönne, dao plärr‘t un huult‘.

Drüm wööge de Worde – orre schwieg still
un kiek auk up dat, wat de annere will!
Et geiht bloß tesammen, wu man’t dreiht orre stellt,
bloß in Einheit geiht et us guet up de Welt.

Wenn wi nich baoll
de Kurve krieget

Bild: pixabay

Ji Wolken buoben, kiekt nich bloß,
laot‘ daale ju, dat wier wat heilt!
Hatt is de Grund un bruun dat Moos;
dat Laof, et resselt, Riägen feihlt.

Doch schonet us mit Unnerwiär,
dat wi debi nich glieks versuupet.
Et geiht ja oft all so deher,
dat jäh man sick mit Angst verkruupet.

Et is de Quittung för nen Wahn,
de Rücksicht nich, noch Demoot kennt.
Wenn wi so wiedermaakt, ohn Scham,
sind wi et, de int Unglück rennt.

Et helpet nich, to kieken bloß,
wu gar de Meere nu all stieget.
Dat Klima mäck de Lienen los,
wäd Tiet, dat wi de Kurve krieget!

Unweer

Bild: pixabay

Met bolleriget Sturmgebruus
kracht Blitz un Dönner wahn ümt Huus.
Rüüsig Raosen, Klappern, Huulen,
verkruopen häbt sick gar de Uhlen.

So, wu unner Rieser, lich de Pedde,
häb ick verkruopen mi in‘ Bedde –
met en Laken üöwer’n Kopp.
An leiwsten reip ick luuthals: „Stopp!“

Met all dat Kollern un Gesuuse
föhl ick mi knelk in de Kladuse *.
Doch beet ick wimmernd still debi.
Wann is dat Unweer bloß vörbi?

 

* knelk – hilflos, geschwächt
Kladuse – Bedrängnis

Korpulenzgebet

Bild: pixabay

O Gott,
ick liäw met miene Korpulenz
vandage keggen alle Trends.
Ick wünske mi van Hiärten sehr,
dat ick män doch wat lichter wär.

Drüm möchte ick, statt guet to iätten,
stattdem villicht es leiwer biädden.
Dat wär nich geistig bloß gesund,
daobi göng quiet auk Pund üm Pund.

So könnt ick, ohne Strategien,
bi’t Biäden sparen Kalorien.
Et möök mi schlank un mehr äs blij!
O Gott, dao help mi doch es bi.

Ick will et ehrlick wuohl bekennen:
Nu biäd ick es, üm afftonemmen.
Daobi bekenn ick frank un frie:
Ick möchte föhlen mi es nie!

Nordsee

Bild: pixabay

Fahrplanstress und Kreisverkehr,
so was gibt es hier nicht mehr;
schauen wie die Wellen rollen,
Robben robbend streun und tollen.

Schlendern auf der Promenade,
wandern, fernab im Gestade;
in warmer Sonne heiß auch träumen,
indes die Wellenkämme schäumen.

Weite weiße Strände,
Dünen ohne Ende;
auf dem Wind die Wolken reiten,
prächtig, bis in ferne Weiten.

Selber locker auch mal trimmen,
radeln, laufen oder schwimmen;
um die Nas‘ gesunde Luft,
in der Nase Bratfischduft.

Den Helgoländer Hummer knacken
und beim Jever Kopp in‘ Nacken.
Doch brauset auch mal der Nordwest,
geht’s kuschelig ins Katennest.

Genießen, träumen, stillvergnügt,
Nordsee, Nordsee, das genügt.

Aus: Ein bisschen kühl, ein bisschen cool – Aschendorff Verlag Münster, 2021