Gott, schicke es et Di geföllt,
wu dat auk immer is för us.
Et kümp all’s wuohl wier guet in Schuss,
wenn Diene Gnad us daobi hölt.

Bliewt in de Waoge Nacht un Dage,
blifft auk för us nich düüster bloß.
Un schinnt et noch so dubios,
in de Waog sind Moot un Klage.

Ick bruuke kien Tamtam.
Mi is alleene auk nich bang.
Ick häbe ja ’n moji Plecksken,
dat is mien lütke Liäseecksken

wo icke, ohne je to stressen,
mi alltiets wunnerbar kann ressen.
Geiht‘ buuten rund auk mit Klimbim,
so gieff ick dao schier gar nix üm.

Doch mien Hook is ’t schönste Kämpken
mit Chaiselongue un Liäselämpken.
Upt Böökerbrett is hengestellt,
wat miene Welt in Orden hölt.

Ach jao, dat Wandbeld vis a vis,
dat is de auk noch schön mit bi.
Dao schinnt de Maond so dör de Baime,
dat schenkt mi oft de schönsten Draime.

Ja, mi is et dat leiwste Plecksken,
mien lütke, moj Kuschelecksken.
In mienen Hook sin ’k guet tofriär;
dat is mien Riek, wat will ick mehr?

Glooven möcht‘ ick dao,
wo Klooket ist so ganz nich klaor;
wo dat Begriepen wätt to schwor
un ick as Mensk nich all’s verstaoh.

In Demoot weet ick, dat mien Blick
hier nienich all’s püük seihen kann.
Doch glöw ick, dat ick irgendwann
wiet mehr erkenn, as bloß ’n Stück.

_{(1. Kor 13,12)}

So will ick gaohn hier dör mien Liäben,
met Toversicht un Gottvertruun;
froh, ohne Bang, mit guede Luun –
bis eenes Dags auk ick mott stiärben.

Un dann, well weet, ja, irgendwann
sick all’s verklöört un all’s sick rieget,
wat wi hier nich tostande krieget.
Mi is daovör denn auk nich bang.

So ’n Glööven is wuohl kiene Schann.
Mi schenkt dat Fuck statt Spöök un Spiet.
Un schinnt et manchs auk schwuor un wiet,
so sägg ick mi: „Liekuut, liekan. Ick komm wuohl an.“

Mit de Dage wasset dat Körn in de Wiäken,
un mit de Wiäken to Ähren för de Seise;
aower erst dör de Seise
wätt daoruut Braut un Speise.

Geiht dat den Kopp oft auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Mit de Dage riepet wi in de Jaohre,
un mit de Jaohren to Erntegaben för den Daut.
Aower erst dör den Daut
werdet wi richtig graut.

Geiht usen Kopp dat auk wuohl quer;
et is, es ’t is, et geiht üm mehr.

Manchs is dat Liäben wahn schwuor to verstaohn,
dao moss dienen Patt ganz alleene hier gaohn.
Du fröchs di: Wat sall dat, waorüm mott dat sien?
De Fraoge, se quiält di met wahne Kopppien.

Un doch helpt de Fraoge alleen daobi nix.
Auk helpet dann nich noch so wiesklooke Tricks.
Du moss dao män dör, off du wills orre nich,
Hauptsaake du sömms lötts di dann nich in’ Stich.

Dann doo, wat du doon moss, un is et auk hatt,
bit Wasken wät immer dat Fell nu maol natt.
Doch bis du wier rein, un nich eene mehr murrt,
kanns blitzblank froh säggen: „Allet wät guet.“