Bi so nattkaolt klammet Wiär
krieg wi, bi’t Pattken, hen un her,
dat, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.

Doch richtig wäre, ohne Spöök,
de Foot, he leip, de Niäse röök!
Aower nä, Simsalabim,
geiht et up maol verkehrt herüm.

Bruukt Waater buuten auk de Planten,
so män doch nich use Quanten.
Doch bi so ’n fucht Schietriägenwiär
mött‘ män de Gummistiewwel her.

So laupt de Fööte män wat klamm –
un gottserbärmlick ruukt se dann!
Et riängt, et huult, man prusst gebückt,
schon löpp de Niäs, et is verrückt.

Man kann de eenfach nix an doon.
Wat man auk mäck, et is ’n Hohn:
Wi krieget, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.