De klooke Muusekatt

Bild: pixabay

De Muusekatt von’ Schultenhook,
de schinnt studeert un mehr äs klook!
Is se vör Schlaop auk stief es Blie,
kömmt erst noch wat an Fillsofie.

Dann sitt se an de Riägentönn
un kick nao all de Sternkes hen.
Un is schlecht Wiär un nix to kieken,
so lött se dann de Wolken strieken;

knipp sacht de Aogen lück halw to
un is auk so för sick ganz froh.
Manchs is se gar heel derbi weg –
un lustert, wat de Wind so sägg …

Kattenkenntnis

Bild: pixabay

Ne Katte kann et wohl mit us.
Se hölt iähr Werks ganz guet in Schuss
un hölt sick daobi mehrst schön still –
weet aower spitz, wat se so will!

Bi all dat Kieken un klook Schwiegen,
laot‘ Katten sick nich unnerkriegen;
doot stur, wat iähr jüst is gewiss.
Kopp hauch debi, egaol wat is.

Dat bruukt Latien nich orre Platt,
dat is alleen för sick schon wat.
Kömmt manchs auk wohl es en Miau,
so mäck alleen us dat all schlau!

Drüm könnet Katten wohl mit us.
Wat mehr? Nix mehr.
An sick is hiermit auk all Schluss.

Hand in Hand

Bild: pixabay

Wenn een den annern hiäget
un beide sick verdriäget,
geiht et in‘ Liäben so to tween
vull biätter as män bloß alleen.

Maol geiht‘ bergan, dann wier bergaff,
mehrst aower so in‘ Schüngeldraff*.
Wu de Patt et so verlangt,
geiht et – Verlaot drup – Hand in Hand.

Nu steiht vöran all graut de Siebben.
Man fröch: „Wo is de Tiet bloß bliebben?“
Un doch is man, nich maol alleen,
män immer guet noch up de Been.

So is et us bis nuhen gönnt,
dat wi tesammen et noch könnt,
to twee’n Hand in Hand to gaohn,
bliewt puußend wi auk manchs wuohl staohn.

Knickt eener in maol, Gott erbarm,
griept wi us keggensietig unner’n Arm.
Hauptsaak, wi krieget guet wier Stand
un nemmet us wier an de Hand.

Dann geiht et sacht an wier vöran.
Wu schön, dat man et so noch kann.
Denn man sitt, ohn Liekeschritt,
met lierig Hand alleen demit.

* Langsame Gangart eines alten Pferdes

Kiek up dat Guede

Bild: pixabay

Laot bitte dienen Kopp nich kranken
dör dull verdreitlicke Gedanken!
Drüm laot et wiesklook nich so krachen,
mehrst häs antlest nix mehr to lachen.

Kiek nich egaol bloß up dat Schlechte
un simmeleer di nich van dat wat terechte.
Dat mäck bloß grantig, füünsk un taoh*.
Drüm denk auk üöwer Guets wat nao.

So vergeiht dör düsse Schranken,
männig wat an Spöökgedanken;
denn statt kruus Simmlanterie,
föhlt man sick faken heelmaol nie!

Et giff jä sovull Schöns wat luert,
dao dött een Blick all mehr äs guet!

* taoh – zäh, widerspenstig

Gottvertruen

Bild: pixabay

Dreih üm di sömms di nich bloß rüm,
dat giff licht Swindel un mäck krümm.
Komm to Verstand, besinn di mehr,
statt alltiets Drift met graut Bewehr.

Nich liäben bloß nao Lust un Luun.
Wu wär et met mehr Gottvertruen?
Kiek in de Wulken un schwieg still –
villicht kriss Wind, wat Gott wuohl will …

Vertruu up mehr as Geld un Gut,
söök öfters Inkehr, statt Geluut.
Wi liäwet nu maol, oft verkannt,
met‘ Affsolude Wand an Wand.

Kloppt wi dao an, vertruensvull,
kriegt wi gewahr, war mehr noch soll …
Met sinnig Andacht sacht debi
krempt us dat üm – et mäck us nie.

Et wiest sick us, met Garantie,
Gott is alltiets bi us bi.

Aus dem Plattdüütsch Gebedebook, S. 14, Aschendorff Verlag Münster, 2022