De Jägersmann geiht up de Pirsch,
he is begierig maol wier up en Hirsch.
Bi „Waidmanns Heil” un „Halali“
beginnt auk glieks de Ballerie.

De Hirsch kick up un denket geck,
nu wäd et Tiet, män gau hier weg.
He warnet üm sick to: „Giewwt acht!
Maakt dat ji futt kömmt, et is Jagd!“

So söch dat Wild met List un Tücke,
sick wietaff schlau ne sich’re Lücke.
Un denkt: „Se häbt se wuohl nich alle,
wi laupt iähr doch nich in de Falle …“

De Jägersamnn, he schüttt un knallt,
doch schinnt lück lierig em de Wald.
De Hirsch kick em van ächten to
un lacht et uut bi dat Gedoo.

All de düere Munission,
se brenget kiene Provision.
De Jägersmann mäck Piff, Paff, Puff,
doch is sien Scheiten nix äs Bluff.

De Böllerie geiht heel in ’n Wind.
Et schinnt, de Jägersmann wär blind.
Dann is de Jagd auk all vörbi.
Et wör män nix es Knallerie.

Bi so nattkaolt klammet Wiär
krieg wi, bi’t Pattken, hen un her,
dat, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.

Doch richtig wäre, ohne Spöök,
de Foot, he leip, de Niäse röök!
Aower nä, Simsalabim,
geiht et up maol verkehrt herüm.

Bruukt Waater buuten auk de Planten,
so män doch nich use Quanten.
Doch bi so ’n fucht Schietriägenwiär
mött‘ män de Gummistiewwel her.

So laupt de Fööte män wat klamm –
un gottserbärmlick ruukt se dann!
Et riängt, et huult, man prusst gebückt,
schon löpp de Niäs, et is verrückt.

Man kann de eenfach nix an doon.
Wat man auk mäck, et is ’n Hohn:
Wi krieget, wat wi gar nich bruuket:
De Niäse löpp, de Fööte ruuket.

Geiht et üm den „guten Ton“,
sall man dao auk wat an doon.
Doch nich to harre, nich to fix,
süss is dat Ganze auk wier nix.

Süss hett et noch: „O Goddegott!“
Dann biätter noch: „Wat mott, dat mott.“
Steiht stäödig he so up de Been,
mäck et dat auk nich ganz alleen.

De Speigel lüch nich, weet de Frau,
drüm dreiht se sick un kick genau!
Doch mott man auk in Stimmung sien,
süss bliff guet Tüüch bloß nix äs Schien.

Denn mehr äs all dat Drüm un Dran
kümp‘t up de rechte Stimmung an!
Is noch so propper Zier un Putz,
de Atmosphäre is mehr nutz;

denn erst de fiene Emotion
sichert auk den gueden Ton!

Dat Liäben, schinnt, as woll’t nich mehr.
Dautmüö, schlaffmatt, ohn jede Kläör.
Doch schlägg wuohl nich von ungefähr
de Klock von‘ Taorn, as spröök se dör.

Blenkt auk dört Düüster noch de Sterne
un funkelt dör manch bangen Draum,
so schinnt, as kreeg dat Beld von Ferne
soiäben raut nen fienen Saum.

Et dringt gar dör dat Gries, ganz sacht,
un mengt et up, fien, pääskengiäll.
Noch is, as wehret sick de Nacht –
doch mehr un mehr wiärd et doch hell.

Nu löcht‘ et purpurn gar, füerraut.
So stigg feudal de Sönne up.
De Dag hölt Hoff, nix mehr mit Daut!
Dat Liäben krigg ’n nie’en Schub …

Uut Hiemmelsferne Ruh un Friä
löcht‘ us dat Aobendraut int Hiärt.
De Maond stich up mit festlick Flair,
nix mehr schinnt noch verkehrt.

Un doch leip es maol wier wat quer;
Ärger harren wi, ganz schlimm.
Et lött us kiene Ruhe mehr,
wi fraoget us: „Woför? Waorüm?“

Wi weet et nich, wat dat wier soll.
De Kopp finn’t dat „in Dur“ mehrst nich.
Dat wiest sick us mehr so „in Moll“,
wenn’t Hiärt debi den Dreih wier krich.

Dann döt, wiet weg von graut Gedoo,
de Siäle sick aobends auk es riägen.
Wi kommt de wohlig bi to Ruh,
sind dankbar för den Aobendsiägen.