Mien Gott un Vaa, de Dag wör lang;
ick häb en nich verdoon
met Simmeleern un Tömiggang,
drüm möch ick nu nao Bedde gaohn.

Häb ick auk noog nich an di dacht
bi all dat Werken un dat Wehr’n,
so will ick nu doch, vör de Nacht,
up di un diene Stimme hör’n.

Un danken will ick, danken di,
för all’s, wat ick vandag droff doon.
Du gaffes Fuck un Frohsinn mi,
wat bruuk ick mehr denn noch an Lohn?

Haoll üöwer alle diene Hand,
de deep von Hiärten leiw mi sind,
off mi bekannt orre verwandt,
auk Kranke, Aolle, Frau un Kind.

Nemm van us Suorgen, Angst un Pien,
ümdat wi schlaopen könnt ohn Fehl‘.
Laot us män eenfach bi di sien,
dann sin wi Muorn auk wier fidel.