Met bolleriget Sturmgebruus
kracht Blitz un Dönner wahn ümt Huus.
Rüüsig Raosen, Klappern, Huulen,
verkruopen häbt sick gar de Uhlen.

So, wu unner Rieser, lich de Pedde,
häb ick verkruopen mi in‘ Bedde –
met en Laken üöwer’n Kopp.
An leiwsten reip ick luuthals: „Stopp!“

Met all dat Kollern un Gesuuse
föhl ick mi knelk in de Kladuse *.
Doch beet ick wimmernd still debi.
Wann is dat Unweer bloß vörbi?

 

* knelk – hilflos, geschwächt
Kladuse – Bedrängnis

Wenn nu in’ Hiärwst de Drachen stieget,
hauch üöwert wiede Stoppelfeld,
un Baime bunt dat Löchten krieget,
dann suust et frisk wier dör de Welt.

Et wörmt nich mehr de Sunnenschien,
fröh winkt de Aobend, niäbelnatt;
Nachtküllde plücket sacht un fien
egaolweg nu so Blatt üm Blatt.

Streng giff de Hiärwst sick mehr un mehr,
as sach he ernst: „Wat mott, dat mott.“
De Kattuul (Schleiereule) röpp et auk deher;
de Rüer kläfft hall (laut) dao uut sien Schott:

„Et schinnt, de Tieten ännert sick!“
De Hiärwst gemahnt et resolut,
dat Jaohr krich nu es wier en Knick.
Tatsächlick is baoll wier Kehruut …

To ’n Buer kam es ’n Ehepaar,
dat keek baff up de Höhnerschar.
De Buer, heel maaß (stolz), verkläörde iähr,
wat dao mit Hahn un Hohn sö wör.

De Frau keek ratz verstellt debi,
so ’n Höhnerliäben wör iähr nie.
Meinee, de Hahn, wat konn de ‘t doon;
he sprüng all wier dao up ’n Hohn!

De Frau, nieschierig un nich stur,
fröög indresseert den Höhnerbuer,
wu oft so … Hahn up Henne lach?
Worup de Buer ganz drüüge sach:

„Tellen dött kien gueden Hahn,
de dött eenfach, wat he so kann.“
Worup de Frau iähr Männken küsste
un geck to em sach: „Siehste, siehste!“

Doch wat nu möök daorup de Mann?
Auk he fröög flink den Buer sodann:
„Wu lött sick dat äs Mann verstaohn?
Lött de Hahn et denn so gaohn,

quasi alltiets ohne Enne
bloß immer met de lieke Henne?“
„Nänä!“ reip dao de Buer, „du Clown!
De nemmt steddig ’n änner Hohn!“

To siene Frau nu mennde drieste,
iämso de Mann, geck: „Siehste, siehste!“

De Fraulüe meinden: „Netter Herr!“
Un doch leip he nu solitär.
Se wör em dörgaohn, siene Frau.
Waorüm? Dat wüss he nich genau.

Se parfümierde sick up’t Kloo –
un verduftede dann eenfach so.
Föhld he debi auk Spott un Hohn,
so konn he dao män nix an doon.

Doch bloß dull sitten, mit Gestöhn,
dat wör denn auk wier nich so schön.
Drüm göng he solitär nu uut –
un fünd auk glieks ne nie’e Bruut.

Ratz mit Amore göng’t wier loss;
he merkte glieks, se wör nen Voss!
Dat Flair wör em nu doch to dull;
denn wat tovull is, is tovull.

As beide dann bi iähr maol wör’n,
woll se em wedder dull betör’n.
Raffniert leip se erst gau up’t Kloo
för ’n sexy Stritz Parfüm un so …

Doch as se wier kam mit Odeur,
dao wör de Mann de gar nich mehr!
„Waorüm verduftet?“, fröög de Frau.
Waorüm? Dat wüss se nich genau.

Wör dat för iähr auk gar nich schön,
so hölp erst recht nich graut Gestöhn.
Drüm göng se, wenn auk solitär,
glieks fix wier uut mit Duftodeur!

So is denn auk up düsse Art,
wohl sicher gau wier wat „gepaart“.

Et giff apatt so wat in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Daoto tellt glieks in Hüll un Fülle,
dat eenmaol schöne: Kille Kille.

Klooke Waorde könnt oft stör’n,
will man so männich Deel verkläör’n.
Drüm schwieg auk leiwer schön män stille,
wenn et beginnt met: Kille Kille.

Et bruukt‘ nich bloß wat Klook’s deher.
De Balg hät auk so sien Begehr.
Bi’n Balgen flüch de dickste Grille
uut ’n Kopp nao: Kille Kille.

Gesundheit is wuohl een un alles,
doch in‘ Falle eines Falles
leit guet sick spar’n so männich Pille,
dör schön fidelet: Kille Kille.

Wat is denn Schuumwien all alleene?
Wat helpet Geld off edel Steene?
Mehr äs Karfunkeln, samt Promille,
beglücket us dat: Kille Kille.

Ja, et giff sooo Schöns in‘ Liäben,
dao möch man gar nich ohne stiärben.
Et lutt denn auk mien lesste Wille:
Eenmaol schön noch: Kille Kille…