Nach dem alten Spinnstubenlied:
Steh ich an mein Fensterlein
Up Plattdüütsch von Otto Pötter
Staoh oft ick an mien Fensterken,
kiek in de wiede Welt so hen,
so möcht bekieken ick den Herrn,
de nu wiet weg is in de Fern …
Eenst woll he willig met mi gaohn,
doch dann up maol lööt he mi staohn;
göng met en änner Mensk dedör
un ick alleen bleef ächtenvör.
Mien Hiärt döt weh bes up en en Dag,
weil ick em immer noch gern mag.
Met mien Verlangen, ohn‘ Tabu,
is erst wohl in de Graffkuhl Ruh.
Wiss mi nich doch noch eenmaol seihn?
Ick leip för di un dai mi dreihn;
sprüng üöwer Stock un Steen un Paohl –
so söhgen wi us gar noch maol.
Wiss du mi aower nich mehr seihn,
könnt kriesken ick, in Wehmoot schrei’n.
Gäff dat int Hiärt mi auk en Stich,
gern häb’k di noch, vergett dat nich.