De Lüde sägget immer,
de Tieten wüörden schlimmer.
Doch nä:
De Tieten bliewet immer.
Bloß de Mensken, de werd’ schlimmer.

Kömmt et maol hatt, so bruukt‘ in‘ Liäben
ümso mehr nen fasten Tratt.
Süss geiht et gau, oh je, deniäben –
un dann bis aff von‘ rechten Patt.

Wietten klook, wohen et geiht,
dat kömmt gewiss an erste Stell‘.
Is’t dann auk düüster maol un weiht,
so ress di still, et wät wier hell.

Den Knappsack, dao mott auk wat in,
wenn du maol liggen bliffs, malatt;
doch nich tovull un nich to minn,
so dat et guet di dött apatt.

Dat guet för’n Kopp auk nich wat feihlt,
bewahrt vör mallet Hopplahopp.
Off gäng du löpps orre verdreiht,
mäck nich de Patt, dat mäck de Kopp!

Drüm achte drup, mit wem du geihs,
gaoh Laigenbüüls wiet uut ’n Wech.
Denn off du fölls off sicher steihs,
lich auk an dat, wat man di säch.

Bitt nich tolesst üm Gottes Siägen;
denn alles könnt wi Mensken nich.
Laot di van Em, wenn ‚t schwuor wät, driägen –
dann kömms guet an – gaaanz sicherlich!

Gaoh dienen Patt, di vörbestimmt;
acht‘ up de Lechter, de dao glimmt.
Gaoh dienen Patt mit Em.

Kiek üm di, well dao mit di geiht,
et is oft licht von‘ Patt affdreiht.
Luster up de rechte Stemm.

Laupe nich so es ’n Schluffen;
laot di lichthen auk nich verbluffen.
Staoh för di, schüü kiene Müh.

Wenn fallen bis, giff di nen Schub
un staoh mit Toversicht wier up.
Kieke nich nao anner Lüü.

De Lüüde weet‘ ja immer wat,
doch off dat guet is för dien’n Patt,
dao is de Kopp licht bi verstellt.

Kiek leiwer es maol wier nao buoben,
üm to danken un to luoben.
So wieset sick, wat wüerklick tellt.

Du kanns drupan, dann geiht et;
ja, mehr gar noch, dann blaiht et!
Un schön schinnt di glieks wier de Welt.

Well ritt dao up’t Perd bi Nacht un Wind?
Et is Bennings Jopp met sien öllste Kind!
He jägg dör’n Busk – un hölt in’ Arm
den bibbernden Jungen, he hölt en warm.

„Waorüm kicks mi nich an, du bange Bengel?“
röpp Jopp dao up ’t Perd, es nen wilden Engel.
Doch schinnt et, de Junge is nich mehr ganz klook
un hät Aogen bloß noch för änneren Spook!

De Bengel kriesket: „Oh je, kiek es dao!
„De Erlkönnig spööket un jägg us nao!“
„Ick hör wuohl nich recht! Du undöchte Kind,
du bis doch wuohl nu nich heelmaol in‘ Wind?“

Sie leiwer ruhig“, röpp upt Perd de Vader,
„dat bünd von de Erlen bloß Tööge un Blaader!“
„Dao verkicks di!“, döt unwies de Junge schreien,
„he will mi dao all siene Döchter andreihen,

Erlkönnigs Döchter, stell di dat vör!“
Jopp jampket bloß noch: „Oh, wat ’n Mallör!“
He haut mit de Gerte heel dull nu dat Perd –
un de Jung’ in sien‘ Arm kick verbaast drin un wehrt.

„Ach, Vader, nu kiek doch! Sie bidde es klook!
Erlkönnings Wichter, se danzt dao in’ Hook!“
Verbaast röpp de Vaa, so guet he noch kann:
„Kind, bis du denn unwies?! Mi wird‘ üm di bang!

Mine Junge, nu hör doch, ick weet et genau,
de Erle dao weiht bloß, dat is kiene Frau!“
Doch kümmert dat nich sienen Jungen in‘ Arm,
de giff sick heel wild, as gäff et Alarm.

Em wünke von‘ Baom her ne sööte Deern.
Se meinde to em gar, se härre em gern!
Un wenn he nich woll, dann stööw se uut‘ Holt;
ja se reip em all to: „Dann bruuk ick Gewolt!!“

„Dat doo ick glieks auk nao düssen Galopp!
dann driew ick di Erlkönnig Deerns uut ’n Kopp!“
So bölket sick Jopp dao nu wahne in Wut.
To’n Deibel demit, mit de dulldrieste Bruut!

„Ick sall di wuohl helpen“, schnuuft he heel verdreiht,
„dat di de Kopp glieks woanners wuohl steiht!“
Un he dömpet den Jungen mit groffe Hand;
de Vaa schinnt nu heelmaol uut Rand un Band.

De Jung‘ aower, iäben noch vull Hollodrie,
kick mit glasige Aogen an sien Vaa so vörbie.
Nu is nix mehr up maol, nu is he ganz still.
Kien Spöök un kien Wief mehr, dat noch wat will.

De Träönen kullert; de Vaa bloß noch grinnt;
he hölt in sien Arm sien arme Kind.
He bibbert un wimmert in Angst un Naut;
he kann nix mehr doon, denn sien Kind is all daut.