Kömmt et maol hatt, so bruukt‘ in‘ Liäben
ümso mehr nen fasten Tratt.
Süss geiht et gau, oh je, deniäben –
un dann bis aff von‘ rechten Patt.

Wietten klook, wohen et geiht,
dat kömmt gewiss an erste Stell‘.
Is’t dann auk düüster maol un weiht,
so ress di still, et wät wier hell.

Den Knappsack, dao mott auk wat in,
wenn du maol liggen bliffs, malatt;
doch nich tovull un nich to minn,
so dat et guet di dött apatt.

Dat guet för’n Kopp auk nich wat feihlt,
bewahrt vör mallet Hopplahopp.
Off gäng du löpps orre verdreiht,
mäck nich de Patt, dat mäck de Kopp!

Drüm achte drup, mit wem du geihs,
gaoh Laigenbüüls wiet uut ’n Wech.
Denn off du fölls off sicher steihs,
lich auk an dat, wat man di säch.

Bitt nich tolesst üm Gottes Siägen;
denn alles könnt wi Mensken nich.
Laot di van Em, wenn ‚t schwuor wät, driägen –
dann kömms guet an – gaaanz sicherlich!

Wenn nu in’ Hiärwst de Drachen stieget,
hauch üöwert wiede Stoppelfeld,
un Baime bunt dat Löchten krieget,
dann suust et frisk wier dör de Welt.

Et wörmt nich mehr de Sunnenschien,
fröh winkt de Aobend, niäbelnatt;
Nachtküllde plücket sacht un fien
egaolweg nu so Blatt üm Blatt.

Streng giff de Hiärwst sick mehr un mehr,
as sach he ernst: „Wat mott, dat mott.“
De Kattuul (Schleiereule) röpp et auk deher;
de Rüer kläfft hall (laut) dao uut sien Schott:

„Et schinnt, de Tieten ännert sick!“
De Hiärwst gemahnt et resolut,
dat Jaohr krich nu es wier en Knick.
Tatsächlick is baoll wier Kehruut …

Van ‚t Jaohr vörnwech mit von et Best‘,
dat is un bliff dat Schützenfest.
Aolt un jung, ja, graut un kleen,
vull Volk is daobi up de Been.

Uutgeschuotten wätt de Könnig;
de kick nu auk nich up ’n Pennig –
un, leiwe Lüe, wat kost‘ de Welt,
smitt Runden he fört ganze Zelt.

Bi Blaoskapell un Könnigschuss,
dao löpp dat Beer in eenen Guss.
Un munter meint gar Möhn un Öhm:
„Meinee, wat is dat Liäben schön!“

Met Schwung dreiht sick de Polonaisen
un hüüpenvull is et an‘ Tresen.
Man sitt bineene, küert un lacht –
un singt un danzt bis in de Nacht.

Drüm:
Sitt nich herüm, betuppt (betrübt), alleene,
komm schützenfestlick up de Beene!
Gau, nich dat noch wat versoimms;
de griese Dag, de kömmt van sömms.

Den Prumenkötter Middelstedt,
de harr ’n Schwien, dat was nu fett.
He sach fideel to siene Frau:
„Stiene, weeß wat ick nu dau?

Ick gaoh nao usen Schlachter, achten (dahinten),
un laot dat Schwien nu tipptopp schlachten.
„Ja, gaoh män“, sach de Frau em blie (frohgemut),
ick haal an Hölpe wat debi.“

Tschä, üm so ’n Schwien guet Herr to wiär’n,
is allerlei debi to wehr’n.
Stiene kam auk nao ne Wiele
met fief Mann trügge in de Iele.

Un glieks drup brachte Middelstedt
auk all den Schlachter Beilmann met.
Dao sett’e Stiene schwuppdiwupp
in Pötte glieks heet Waater up.

De Mannslüü drünken sick erst eenen
un dain sick grautwech düftig dehnen.
Se harr’n de Mauen (Ärmel) upgeslagen,
as göng ‘t den Düüwel an den Kragen.

Den Schlachter namm en starket Strick –
un namm den Stall streng in den Blick.
Doch wat wör dat, in‘ Stall dao drinnen,
dao wör nu nix vont Schwien to finnen!

Füünsk (ärgerlich) reip Beilmann, heel verfeert:
„Dat is mi noch nich ehr passeert!
Et is nich dao, et is nich hier,
wo is nu bloß dat dumme Dier?“

„Wi bruukt mehr Lecht!“, reip Naober Plinn
un haude wööst de Schiebe in.
De annern spickten in de Hannen
un brööken rüm, an Müer’n un Pannen.

Daobi keek Stiene mehr äs kruus
un dachte bloß: „O Herr, mien Huus …
Ick werd verrückt! O wei, o wei,
wat doch en mallet Schlachtbohei!

Et schinnt, se sind heel unwies all,
smiet‘ wild mit Strauh un Mess dör ’n Stall.“
Dat heele Huus stönn debi Kopp,
dao kreihde luut et up maol: „Stopp!!“

Et wör ne klaore Blaagenstimm,
de Ballerköppe höölden in.
Dat Kind wees es so ’n klooket Müüsken,
bi dat Bohei dao niäben ‘t Hüüsken –

un spröök: „Warüm bloß glieks so heel verrückt?
Dao … ! Ächtern Struuk, häfft sick verdrückt!“
Nu feihlden bi dat Schlachtbohei
glieks auk noch Baulüü – eins, zwei drei …

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!

All’s is still un schwich.
Gewidderstimmung lich
in de Lucht. Et is bienaut.
Griesgiäll, met Schlieren, lück violaraut,

rullet Wulken üöwert Venn
un grummelt brummig vör sick hen.
Dat Moorhohn will so wat nich luoben,
verschrocken kick et scheel nao buoben.

Nu schreit et mit ne bange Stemm,
de rullt un kollert wiet, wiethen.
Dao fallet auk all dicke Druoppen.
Gau hät dat Birkhohn sick verkruopen.

Nen grellen Blitz! Met Mordsgewalt
dönnert et nu, dat et knallt.
Un et schinnt, de wööste Riägen
dött gar dat heele Venn bewiägen.

As slabberde et met Sluckup,
so nemmt dat Tüörf den Riägen up.
Et brabbelt un et brummelt.
Et dönnert un et grummelt –

bis dat de lessten Druopens plumpst.
Von wieden noch wat Grummeln bumst …
Dat Moorhohn kann sick nu wier freu’n,
et balzt de Hahn – un noch so fein!