Bild: pixabay

As et 1952 in Rheine up Wieskenkämpe ächten in Eskendüörp met de Sportfleigerie lossgöng, keeken nich weinig Lüe wat speh (misstrauisch). Sücke, de et noch wuohl breet maaken konnen, lacheden drüöwer, nix schöner, äs hauch in de Lüfte! Doch se wollen de Welt nich bloß van buoben bekieken, sönnern nao Lust un Luune dao in de Lucht auk noch wat an Kapriolen dreihen. Doch mehrst dai et den Fieseler Storch (MS 505, ehem. Aufklärungsflugzeug), de brummde nich allto hauch un leit et noch wuohl sachte angaohn. Den Dubbeldecker göng et all änners an. Nu ja. Keek Otto Normalverbraucher schinn dat alle en recht riskant Vergnögen. Gustav keek denn auk stump debi up Erden.

Ach, ach, ach. Dao wollen de Sportfleigers nu es wat an maaken. Üm Lüe Angst un Bange vör de Fleigerie to nemmen, stellden se ne heelmaol frappante Flugschau up de Beene. Daoför leiten se so-gar en ganz imposanten Kunstfleiger uut Köln kommen. De soll den Eskendüörpsken Hiemmel met siene Sportmaschien es maol so richtig up Trapp brengen. Dat dai he auk. Und wie! Et schinn, den Flugakkrobaten wör nix to riskant!

Godorri! Dat Volk smeet de Köppe debi in‘ Nacken. Gustav nich minner. He wör ratz van sick, auk wenn em de Schreck debi in de Knuoken satt. Jungejunge, wat göng et deher! Dä, dao suusede den Fleiger nu gar koppüöwer! Gott Dank konn den Piloten et in en lessten Moment wier in de rechte Wao-ge kriegen. Nämanä. De Fleiger wippede gar met de Flittkes (Flügel), so as woll he dao buoben säg-gen: „Kieket män! Et is guet uutgaohn!“ Doch dao schööt de unwiese Kerl met siene Maschin all wier hauch un höhger, üm glieks drup so wat es en Luping to dreihen. Ja is denn dat … Gott Dank füng he sick so iäben noch. Daobi göng et schwuppdiwupp met Geknätter jüst so iäben üöwer de Köppe drüö-wer her. Dat Volk göng roopend debi in de Kneie. Doch unversehens trock den Piloten den Fleiger all wier piel in de Höchte, so as woll he nu gar nich wier runner. Doch oh je! Wat wör dat nu wier? Buoben leit he de Maschin up maol eenfach män so koppüöwer runnertrudeln – up en lessten Drücker konn sick de Maschin aower noch soiäben fangen. All’s keek heel dutt un reip „Aaah“ un „Oooh“. Gott Dank glückte dann doch noch de Landung.

Un Gustav? Gustav schüllkoppede stump vör sick hen un sagg: „Mann, Mann, Mann! Mehr äs licht-feddig, so wat. Wu könnt se bloß jüst an so nen Dag hier eenen dranlaoten, de et noch nich es richtig kann?!“

Bild: pixabay

Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Rosa wat. Man kann jä säggen, wat man will, aower wenn man et nich gewuohnt ist, is et alleene män so wat (nichts Halbes und nichts Ganzes). Auk nachts dao alleene in‘ Bedde is et män so ’n Hen un Her. Rosa kümp de gar nich bi  in‘ Slaop. Se kann de baoll gar nich keegen liäsen.

     Offwuohl, in Bedde liäsen, dat harre Felix auk immer doon. Wenn dao nich alltiets dat Gefummel met dat Lecht wiäsen wäre. Bi all dat Grabbeln üm den Lechtschalter herüm is dao ümt Lämpken en grauten Pleck uut wuorden. De störde Rosa all lange. Drüm woll se de nu auk es wat an doon. Villicht dat den Schlaopstuoben ineens maol wier friske Farbe kreeg? Orre ineens dann auk glieks noch den Wohnstuoben? Dat Truerjaohr wör jä nu all wat hen. Se konn dat an sick guet all in Angriff nemmen. Doch moss sick dat erst es en Anstrieker bekieken.

     Rosa wüss dao auk all eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip äs Widdemann (Witwer) auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet, ohne dat et glieks debi allto harre int Geld göng.

     As Karl nu fachgerecht met Pinsel un so bi Rosa an de Dööre stönn un fröög, wat so to doon wäre, sagg Rosa em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick nu all ne ganze Tiet alleene bin. Aower nu is et mi doch nao frisk Werk wier tomoote. An sick könnde et van mi uut glieks in‘ Schlaopstuoben demet lossgaohn. Komm an, ick sall et di wuohl wiesen.“ Mann! Karl bleew de Spütte debi weg. He wüss gar nich, wat he säggen soll. Dat härre he van Rosa so nich dacht. Also dat göng hier jä … Den Emmer Farbe wäre em de baoll bi uut de Hande fallen. Jö! Dat göng em nu doch alle en bettken to flott dao. He sagg: „Rosa, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“

     Rosa wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us hier nich holpen. To, komm an.“ Dao göng de Frau all vöruut. Un eher Karl de noch wat up säggen konn, stönnen de beiden auk all vör de Bedden. Rosa harre et glieks wier met den swatten Placken üm Felix sien Nachttischlämpken un sagg: „Karl, daomit du auk weeß, wo du hier glieks all schön met anfangen könns, wies ick di erst es, wo mien Mann alltiets immer hinpöck, wenn he …“ „Roswitha“, wuorde Karl nu düütlick, „ick bin ja nu auk nich dumm, aower ick bin nu maol nich mehr den Jüngsten …“ Se gefööl em äs Frau jä auk ganz guet, mennde he galant, aower wenn et pattu upt Ganze gaohn soll, möss he in sien Öller män bescheiden blieben.

     Lück beduerlick keek he Rosa an un sagg: „Rosa, ick will de gar nich ümto küeren, aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr van.“

Bild: pixabay

Wenn hier wat von Schappgeklimper steiht, so is dao nich ne 1960-er Musiktruhe mit meint. Dat mit dat Klimperschapp, dat geiht heel wieder noch trügge. Können wi dao män noch mit Sommerfelds Willy (1904 – 2007) üöwer praoten, de dai us dao noch wuohl gerne wat up säggen. Aower wu et Liäben so spiellt is Willy all daut. Män eens bliff von em bis vandage: Sommerfelds Willy wör den lessten Kinomusikanten. Noch mit hunnert Jaohren sett’e de Mann sick an sien „Schapp“, wu he sien Kinoklavier up Platt nannde, un spiellde, dat de Heide wackelde. Wat för nen Film et auk wör, Willy kreeg de alltiets Schwung bi. Un fraog nich wie.  

     Up de Fraoge: „Was macht der Maier am Himalaya?“ grabbelde he de Akkorde män so bis buoben hen dör; denn mit den Himalaya, moss wietten, dao is buoben de Luft män wat dünn. För use Slach Lüü is dat nich eenfach: „Rauf, ja, das kunnt’ er, doch wie kommt er runter? Ich hab so Angst um den Maier am Himalaya, der macht ’nen Rutsch – und dann is er futsch.“ Un dann aower! Könnden wi et bloß noch hören: Glieks göng et kunstfeddig mit dat Schappgeklimper wier von buoben daale herunner. Doch wuohl nich noch Steenschlag debi? Up jeden Fall göng et: Bimbambum, Rumbum … De Kinospectatores höölden de Luft an.

     Klüng et aower Ting-tara-rara, ting-ting, so göng den Vörhang all runner, dann wör et mit den Film an‘ End. Schapp to un Willy harr Fieraobend. So wör dat hier daomaols in de Kinos. 

     So eenen es Willy spiellde Anno Tobak hier maol in‘ Schaupalast. De konn et nich ganz so guet es Willy, doch he dai, wat he konn. To de Tiet leip jüst nen Film mit de graute Stummfilmdiva Adele Sandrock (1863 – 1937). Drama üöwer Drama! Dat bruukte guet wat an Geklimper.

     Godorri, Adele satt de maol wier rein into. So wat aower auk! Se harre ’n Kind van so nen liederlicken Edelmann. Doch den adeligen Luftikus woll iähr nich hieraoden. Oh, wat nen Krach inhuuse bi dat Fraumensk. De Olle wiesede iähr de Dööre. Se wüss nu gar nich mehr wohen mit de lütke Blaage. Heel verbaast (kopflos) leip se, dat Kind up en Puckel, up nen wietlöftigen Kolk (großer Weiher) hento. Aff int Waater. Se stönn dao auk all bis an de Kneie drin. Godorri, stell di so wat vör! Et schinn, den Kinomusikanten möök dat reineweg unwies. He slöög män so up sien „Schapp“ harüm, so, as wolle he et wuohl dullweg kuort un klein hauen.

     As Adele dat Waater, mit dat arme Kind up de Schuller ’n Puckel, nu all knapp an de Kinnlade göng, konn et in‘ Kinosaal nen stämmigen Kerl nich länger uuthaoll’n. Heel feddig mit de Nerven reip he: „Adele, Adele! Nu nemm bitte auk glieks den kollerigen Klimperklempner mit!!“

     Wat sall ick de noch up säggen?

     Bloß noch: Ting-tara-rara, ting-ting!


Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster

Bild: pixabay

Dao was es maol en Kerl vont Lande, de in de Stadt trocken wör. Auk wenn he et dao bi de Stadtwerke bloß met den Schmutzwasserkanal to doon harre, leip he nu wat hauchniäsig. Nu ja, jedereene mott män wietten, wu he so löpp. Immerhin moss moss he nu es maol för wat mehr Ümweltschutz to ne Fortbildung nao Wuppertal hen. Un dat nu sogar noch met Hotelüöwernachtung!    

     Eenmaol dao in dat Wuppertal-Hotel, woll sick usen Kanalkruuper auk wuohl gern noch iäben in dat Gästebook indriägen. He söhg, dat dao eenen met „MdB“ drinstönn. Dao fröög he an de Refrekssion, wat et denn dao so met up sick härre? „Ein Mitglied des Bundestages“, kreeg he to Antwort. Soso. Sieh an, sieh an. Et schinn, man konn et en sücke Hüüser gar nich graut genoog ruuthangen laoten. So schreef he nu achter sienen Naomen „MdO“.

     Oh! Wat dat denn bedüüte, woll den Hotelfritzen wietten? Wichtige Antwort: „Mitglied der Ortskrankenkasse.“

     Kick, so is auk dat hier nu klärt.

Bild: pixabay

Erfreulicherweise hat sich Ihr Gehör ja nach dieser stationären Intensivtherapie deutlich gebessert, nicht wahr“, sää den Krankenhuusohrendokter to aolle Frau Gebbeken, „Sie können denn auch jetzt wieder entlassen werden.“

Dao reip de Paschentin: „Welche Beschwerden?!“

„Keinerlei Beschwerden mehr! Alles bestens. Es geht wieder nach Hause zurück!“

„En gut Stück? Doch, doch, es is schon en gut Stück besser!“

„Genau! Schön, schön, endlich wieder besser zu hören!“  

„Hö? Was soll da jetze noch stören?!“

„Ach, nichts. Soweit ist doch nun alles klar“.

„Meinen Se wirklich, sogar wunnerbar?? Un was is mit das Honnraa?!“

„Nun ja, das macht alles in allem so knapp Zweihundert!“

„Was? Was sagten Sie?!“

„D r e i hundert!!!“