Wat Dokters schriewt un Paoters singet,
dat to verstaohn, dat dwinget
Jans, Franz orre auk Grete
nich selten Kopppien in de Plääte.

Denn all’maol klook küert se Latien;
se doot studeert un häbt sick fien.
Mäck dat jä auk wuohl graut wat her,
so küer wi leiwer düütlick mehr.

Wi bünd deswiägen ja nich dumm,
bloß weil wi spriäket Platt met Mum.
Denn Platt kriegt Dokters, samt Pastor,
in iähren Kopp nu wier nich klaor.

Drüm: W e l l nu hier de Dumme is,
dat is un bliff män ungewiss.
Dao könn auk Cäsar nix up säggen;
et bliff ’n Räötsel allerweggen.

Is dat Latien auk noch so fien,
hier kann’t auk ruhig up Platt wat sien.
Et is jä nich glieks de Verkehrte,
de anners küert äs de Gelehrte.

In praxi, üöwerhaupt ick sägg:
Hauptsaak wi laot‘ de Hoffart weg!
Un nich glieks auk noch heel vernarrt,
dat schütt hier bloß uut use Art.

Schwiegen, säch man, dat wär Gold,
doch werd es ohne Küeren aolt!
Ick will dat gar nich erst probeer’n,
daobi kömms bloß an Simmeleer’n.

Denn, heelmaol von Klingklang verlaoten,
wu lött et sick dann wuohl noch praoten?
Doch küert se ännersiets di üm,
kümp dao dann auk nich viell bi rüm.

Man mott jä nich in eens bloß küer’n,
dao lött sick jä wuohl wat an stüer’n.
Up achten auk, wu man wat säch,
säch auk all wat, leew orre frech.

Mi schinnt apatt för miene Ohren
is vull Gequater nich erkoren.
Dann schwiege ick, orre ick gaoh,
süss löpp villicht mi noch wat nao.

Ick möchte nich den heelen Dag
dat hör’n, wat ick nich hören mag.
Laot se achtern Rüggen sabbeln,
ick bruuk dao jä nich mittobabbeln.

Ick gaoh ick leiwer mienen Patt
un luster sacht up änners wat –
orre denke still bi’t Liäsen:
„Se könnt mi maol, de Quatermiäsen!“