MVZ vom 22.05.2023

Erfreulicherweise hat sich Ihr Gehör ja nach dieser stationären Intensivtherapie deutlich gebessert, nicht wahr“, sää den Krankenhuusohrendokter to aolle Frau Gebbeken, „Sie können denn auch jetzt wieder entlassen werden.“
Dao reip de Paschentin: „Welche Beschwerden?!“
„Keinerlei Beschwerden mehr! Alles bestens. Es geht wieder nach Hause zurück!“
„En gut Stück? Doch, doch, es is schon en gut Stück besser!“
„Genau! Schön, schön, endlich wieder besser zu hören!“
„Hö? Was soll da jetze noch stören?!“
„Ach, nichts. Soweit ist doch nun alles klar“.
„Meinen Se wirklich, sogar wunnerbar?? Un was is mit das Honnraa?!“
„Nun ja, das macht alles in allem so knapp Zweihundert!“
„Was? Was sagten Sie?!“
„D r e i hundert!!!“
Bild: pixabay
Besöök, dat geiht et nu maol nich, ohne sick de wat bi to vertellen. Doch nich to glöwen, wat dao nich manchs so an Quaterie bi haruutkömmt. Eenzig, wenn et so üm dat Wohlsein geiht, hört sick dat all wat änners an. Is jä auk wichtig! Un ansüss? Nu ja, all’s annere dat giff sick. Giff jä immer wat.
So göng dat auk es bi Änne un Alfons. Bi iähr wören Franz un Mimi to Besöök in Huuse. Kick, un so bruukte dat nu auk lück wat an Themen. Mimi wör jä nie noch nich up ’n Mund fallen un sagg glieks: „Oh, dat is aower leckern Koffie! Wo is de denn her?“ Änne: „Dat is Bremer Koffie. De is guet.“ Dao fröög Franz: „Bremen? Is dat nich alle SPD dao buoben?“ Alfons nickoppede: „Jaja, de Norden wör immer all’s all SPD.“ Dat schööt Mimi int Lachen: „Un dann so ’n schwatten Koffie!“ Daorup sagg Änne: „Jaja, de Politikers. Man kömmt de nich uut klook.“
Franz stupste Alfons an: „Sass nich meinen, wat se mi to’n Geburtsdag schonken häbt – nie’e Pantuffel.“ Alfons gefööl dat: „Schönschön. Nu ja, de kann man immer guet bruuken. Auk schwatte?“ „Nä, gries“, anterde Franz. Dat wör wat för Änne. Wat ’n Spass, as se mennde: „Biätter griese Pantuffel äs griese Haore.“
„Laot män“, wünk Franz aff, „giff genoog Fraulüe, de staoht up griese Haore.“ Oh ha. Dao moss Mimi bi lachen: „Wat du nich säggs. Aower nich auk noch met griese Schlappen!“ Franz brabbelde: „Quaterie. Dat met de Fraulüe un so, nich wahr, also dat ligg wuohl nich bloß an de Schlappen.“
Alfons meinde dat auk: „Ick schwör män immer noch up düsse Methusalem-Pillen.“ Franz: „Ach, düsse van den aollen Stroganoff?“ Alfons: „Jaja, so ähnlick. Egaol. Se doot mi guet.“ Daobi keek he nu geck siene Frau an un sagg: „Änne, nu sägg du doch auk es wat!.“ Änne wünk lück verliägen aff un meinde: „Wat sall ick säggen, ick sägg immer so: Hauptsaake wi bliewet de alle gesund bi.“ Dao nikkoppede auk Mimi bi un betonde: „Oh ja, de Gesundheit, de Gesundheit, dao geiht nix vör.“ Alfons stönn up un reip: „Dat is ’n Wort! Also, wat de Gesundheit anlangt, dao häb ick schön wat för in‘ Keller. Drüm gaoh ick forts eenen haalen.“ Dao keek Änne nu aower spitz bi up: „Män langsam an. Meinee, is jä noch daghell!“
Franz keek heel verbaast hauch: „Godorri, Mimi, häw wi eenlicks dat Gas affstellt?!“ Daorup Mimi: „Icke wuohl. Dao kiek ick immer glieks nao. Hauptsaake du häs dao nich noch an‘ Herd rümdreiht.“ „Icke? Nä. Wat sall ick an‘ Herd rümdreihen?“ Mimi meinde nu denn auk beruhigt: „Dann is jä guet. Dann sall use Hüüsken auk wuohl nich in de Luft fleigen.“
Dao kam Alfons nu met de Pulle in‘ Stuoben un fröög nieschierig: „Hö? Waat is!? Well is denn nu all wier in de Luft fluogen?“ Franz wünk aff: „Nix wieders. Et göng bloß üm usen Gasherd.“ Alfons harr all Pinnkes in de Hande un sagg so niäbenbi: „Ah so. Ja, dat Gas werd auk nich billiger.“ Worup Änne fröög: „Wat werd all billiger?“ „Jaja“ jampkede Franz, „von us könnt se et jä nemmen.“ Daorup Alfons bi’n Ingeiten: „Drüm will wi us leiwer eenen nemmen; den könnt se us niämlicks nich nemmen!“ Un se meinden denn auk alle, dat dat guet so wör. Kick, wat mehr nu noch?
Ach ja: „Wohlsein!“
♣ ♣ ♣
Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.
Die zeitlos-schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind immer auch zu jedem Anlass
ein originelles Geschenk „von hier“!
Man sall gar nich meinen, wat se sick bi de Maolerie nich all’s so tesammenpinselt. Ick mott dao all bi knippäögeln. Kunstbanausen rullt gar met de Aogen. Well lück schwuor van Begriff is, slött den Kopp daobi in en Nacken. Giff jä auk nix, wat et nich giff. Et giff Üölgeschinken, Frescos, lück Affstraktet orre auk Gemälde naturnah samt naive Maolerie. Schminken könnde dao an sick wuohl auk all bi mitmaaken. Et sall mi wünnern, wo dat mehr noch wuohl alle so hengeiht met de Künsten. Nu ja, Hauptsaake, se sind de alle guet bi tofriär.
Dat lött sick van den Maoler Klecksorius wuohl so säggen. He kennt kien schöner Werks äs siene Pinselkünsten. Dao is he in so ’n Achterstüöfken alltiets met togange. Dat Krippken steiht heelmaol vull met siene Belder. Dao mäck et auk nix, wenn wat Belder maol koppüöwer hanget. Dat draff man alle so knapp nich nemmen. „Alles eine Frage der Perspektive“, so Klecksorius. Kick. So geiht all’s auk noch up Bildung heruut.
Bi sovull Kunstgedoo harre Klecksorius nu gar dat Glück, dat he sick sien eegen Atellje inrichten konn. Bi den Umzug keek he pingelig derup, dat et debi auk kunstgerecht togöng. He harre dao niämlicks noch en ganz frisk Beld up de Latten staohn. As en Müöbelpacker sick dran gaff, den heelen Kraom afftohaalen, wiesede Klecksorius up sien Beld un sach. „Vorsicht. Mit diesem Bild gehen Se bitte besonders sorgsam um, die Farbe ist noch nicht ganz trocken.“ Daorup wünk de Kerl in siene Latzbux schwank aff un brabbelde: „Kiene Bange, ick häb aolt Tüüch an.“ Oh, oh, oh. Härre he so wat doch bloß nich sächt. Glieks göng et hauch debi her.
Nu denn. Antlest göng et Klecksorius in sien nie Attelje biätter äs vörher. Et gaff all „Öffnungszeiten“ bi em. Up dat Matinee dao wören nich weinige nieschierig. Wecke putzten sick de Brillen, ännere dreihden sick vör de Belder hen un her un meinden: „Interessant, interessant.“
Auk Klespers Mia woll sick mit iähren Huusfrönd up en Sunndagnaomeddag es wat bi Klecksorios ankieken. Nu ja, maol wat änners. Se wiesede heel närrsk up en Beld, stott’e iähren Kerl an un spröök: „Nu kiek doch bloß so wat es! De Baime, de Appels an de Tööge, all dat noch so fien! Dao sitt guet Farwe in. Nä, dat mock säggen, Klecksorios kann de wuohl wat von, meins dat nich auk?“ Konrad, well aolldages an de Schüppe Vörarbeiter in en Tiefbau wör, nickoppede, doch wünk he dann aff un sach: „Jajaja. Aower so en Kerl häff jä nu auk nix änners to doon.“
Die plattdeutschen Bücher von Otto Pötter aus dem Aschendorff Verlag
sind immer wieder was Feines von hier
Is wier sowiet. Fastelaowend. Helau! Jopp will dao auk es wier wat an doon. Villicht, dat he dann doch noch ant Frie’en kömmt. Ick soll em bi dat rechte Anlaot helpen. Schön Kostüm is jä nich verkehrt debi. Dat Aoge will jä auk wat häm’n.
Nich allto gries, dat treck bi Fraulüe an sick immer. Nich bloß to Fastelaowend. Also schwörde ick et Jopp glieks an: „Ne raude Pappniäs alleene mäck et nich!“ Wenn de dann auk noch debi int Beerglas tunkt, löpp Jopp de met ne Schnottniäse – un glieks all gaoht de Fraulüe debi laupen. So wat will alle guet bedacht sien. Nä, nen swatten Snurrwitz unner de Niäse maolen, dat düch all mehr. Dat giff em auk glieks ne ansehnlick männlicke Note. Villicht noch twee raude Hiärtkes met en Lippenstift up de Puustebacken? Jopp meint, em wäre dat tovull de Geckerie. De Mann begripp un begripp et nich, up wat Fraulüe kieket. Mann. Sall he doch singen: „Herzilein, du musst nicht traurig sein.“ Dann kann he ja wochten, off se em daobi üm en Hals fallet. Dao maak nu noch wat. Jopp is un bliff en Stümper, söwwst äs Narren noch! Herrjeh, Karneval is doch kiene Arme-Siälen-Andacht, orre? Drüm mott he weinßens in ne aparte Büx. Ja, de witte Schützenfestbuxe! Dao süht he noch wuohl guet in uut. Glieks auk noch dat bunte Hawaiihemd debi üöwer, dann wäre et weinßens wat.
Wat? Auk dat nich? Dat ick nich lache! Jopp winket all wier aff. Ja, veredammt noch maol, wat denn nu?! Dann män in den Knickerbocker. Ick säch et reinheruut: „Dat laot di nu män säggen, Jopp. Met de Herkules-Buxendriägers üöwer de Knickerbockders, samt dat Schulterklappenfüerwehrhemd, daomit bliffs bloß wier unner de Mannslüe!“ Jopp schinn dat egaol. Mehr noch. So härre he, ohne Drachenkontroll‘, an de Theke weinßens schön „freie Hand“. Denn för Jopp is nu maol „An der Theke, an der Theke, der allerschönste Platz!“ Ick säch de nix mehr bi. Sall he laupen, es he will.
Aower wat lehrt wi daoruut? Junge, Junge, so Karnevalstüüch, dat will immer guet üöwerlegget sien. Well dao gar noch up den Prinzen Karneval luert, de draff vör nix bange sien, nich es vör de langen Paofhahnfiärs (Pfauenfedern). Doch daoför mott man wuohl geboren sien. Jopp göng debi in de Kneie. So göng he auk bloß es wier met sien aapig raut Höötken. Ick seih em all an de Theke demit singen: „Westfalenland, Westfalenland ist wieder außer Rand und Band!“
Also dann: Helau!!