Alle Jaohre wier krich man vör Wiehnachen in so Kerkenkonzerte noch wuohl schön wat to hören. Wat dao ansüss in de Kauphüser alle so üm „Heidschi-Bumbeidschi“ bi rümdudelt, kümp dao nich mit. „White Christmas“ orre den „Winter in Canada“ schafft dat auk nich. Wu änners aower glieks, wenn et sachte villicht so klinget: „Joseph, lieber Joseph mein …“. Un wu schön fierlick erst, wenn se düssen Bach siene Wiehnachskantate „Wachet auf, ruft uns die Stimme“ anstimmet. Dann moss es kieken. Mi schinnt et gar, dat richte up. Un wat so ganz apart Lustervolk is, dat krich de Glanz bi in de Aogen.
Jopp un Sefa wollen sick nu vör Wiehnachen auk es wat an fierlick Kerkenmusik gönnen. Nu ja, dat gong mehr so van Sefa uut. Man kann et ruhig säggen, an sick giff Jopp nich vull up klooke Musik. Doch wenn et sien mott, geiht he wuohl maol mit. Hauptsaake Sefa is de guet bi tofriär.
Dütmaol aower gefööl em „Joseph, lieber Joseph mein“ fört Erste an sick all recht guet. Et schinn, de Musikers konnen et wuohl. Se strengten sick flietig debi an. Män bi all dat Gefiedel naodem klappten Jopp män doch immer wier aff un an de Döppen debi to. Dat et mit em aower nich heelmaol in‘ Ssieggenhiemmel (Träume, Bewusstlosigkeit) göng, daoför sorgte dann de Chor met „Wachet auf“. Daobi stott’e em nu auk noch Sefa in de Siete un flisterde: „Mann … Ick gleiw, dat is Bach.“
Nu wör auk Jopp wier hellwacke. He bleef aower ganz ruhig un lööt sick nix anmerken. Jopp keek stump liekuut un nuschelde: „Frau, ganz ruhig. Wochte, bis he sick villicht es ümdreiht, dann kanns jä immer noch seihn, off he dat wüerklick is.“