Schlienkamps Erich konn nich ohne Rüern’s (Hunde). Ohne en Köter bi sick föhlde de Mann sick äs halwen Kerl. He göng de an leiwsten noch mit in de Kerke. Dat wäre för Erich an sick auk kien Problem, denn siene Hunde pareerden wuohl. Dao harr he immer guet Kommando üöwer. Erich sagg so: „De Mann mäck den Hund, nich de Hund den Mann.“ Jaja, so kanns met Diers noch wuohl laupen. Se mött‘ wietten, well de Baas is. Dann is de auk noch so wat es Anstand drintokriegen. Erich füng dao auk glieks bitieten mit an. Bi de Welpen all!

     Nu was et mit en nie’en Welpen maol wier sowiet. Erich wüss genau, wo he en guet Dier kriegen konn. Den Presbyter von Jemgum harre wiethen de besten Terrier. Daoför föhrde Erich gern maol nao Ostfriesland. Dao wüss he, wat he kreeg. Auk wenn Erich kathoolsk wör, kreeg he van den Presbyter wuohl en Welpen, denn van Grund up wör Erich jä nich minner ne gläubige Menskensiäl. So wuorden de beiden sick denn auk gau handelseenig. Un schon göng et met den jungen Welpen wier Richtung Heimat terügge.

     Hier in Nienkiärken füng för dat Dierken glieks de Grundausbildung an. Dao leit Erich nix up kommen. Oh ja, wat is de nich so alle an to doon, eher dat man sick met de Rüerns auk guet seihn laoten kann. Nich dat de Lüe naoher noch küert. Stramm an de Liene, göng he met dat Dierken nu auk all de erste Runde dört Düörp. Dao kamen se de Düörpschlachterie Evers längs. Godorri, wat göng et den Kläffert an! De Lüe sprüngen män so debi to Sieten. Dat Bellen woll kien Ende nemmen. Jesses, dat göng Erich to wiet. So nich! Se wören sließlick in Nienkiärken un nich in Ostfriesland!  

     He tröck den kiebigen Kläffert vör de Schlachterie energisk to sick, keek dat Dierken streng an, möök Dududu un sagg: „Nix, nix, nix! Ick gönn di jä alles, aower dat du dat weeß, vandage is Friedag!“