Bescheiden

Bild: pixabay

Siet dat de Mann iähr wegstuorben was, feihlde Rosa wat. Man kann jä säggen, wat man will, aower wenn man et nich gewuohnt ist, is et alleene män so wat (nichts Halbes und nichts Ganzes). Auk nachts dao alleene in‘ Bedde is et män so ’n Hen un Her. Rosa kümp de gar nich bi  in‘ Slaop. Se kann de baoll gar nich keegen liäsen.

     Offwuohl, in Bedde liäsen, dat harre Felix auk immer doon. Wenn dao nich alltiets dat Gefummel met dat Lecht wiäsen wäre. Bi all dat Grabbeln üm den Lechtschalter herüm is dao ümt Lämpken en grauten Pleck uut wuorden. De störde Rosa all lange. Drüm woll se de nu auk es wat an doon. Villicht dat den Schlaopstuoben ineens maol wier friske Farbe kreeg? Orre ineens dann auk glieks noch den Wohnstuoben? Dat Truerjaohr wör jä nu all wat hen. Se konn dat an sick guet all in Angriff nemmen. Doch moss sick dat erst es en Anstrieker bekieken.

     Rosa wüss dao auk all eenen. Sendkers Karl schinn iähr den Richtigen. De leip äs Widdemann (Witwer) auk all lange alleene un harre för so wat sicher guet Tiet, ohne dat et glieks debi allto harre int Geld göng.

     As Karl nu fachgerecht met Pinsel un so bi Rosa an de Dööre stönn un fröög, wat so to doon wäre, sagg Rosa em: „Tschä, Karl, du weeß ja, dat ick nu all ne ganze Tiet alleene bin. Aower nu is et mi doch nao frisk Werk wier tomoote. An sick könnde et van mi uut glieks in‘ Schlaopstuoben demet lossgaohn. Komm an, ick sall et di wuohl wiesen.“ Mann! Karl bleew de Spütte debi weg. He wüss gar nich, wat he säggen soll. Dat härre he van Rosa so nich dacht. Also dat göng hier jä … Den Emmer Farbe wäre em de baoll bi uut de Hande fallen. Jö! Dat göng em nu doch alle en bettken to flott dao. He sagg: „Rosa, ick kann mi all denken, wu dat hier so gaohn sall, aower …“

     Rosa wünk aff un spröök: „Mit Denken un Rümstaohn is us hier nich holpen. To, komm an.“ Dao göng de Frau all vöruut. Un eher Karl de noch wat up säggen konn, stönnen de beiden auk all vör de Bedden. Rosa harre et glieks wier met den swatten Placken üm Felix sien Nachttischlämpken un sagg: „Karl, daomit du auk weeß, wo du hier glieks all schön met anfangen könns, wies ick di erst es, wo mien Mann alltiets immer hinpöck, wenn he …“ „Roswitha“, wuorde Karl nu düütlick, „ick bin ja nu auk nich dumm, aower ick bin nu maol nich mehr den Jüngsten …“ Se gefööl em äs Frau jä auk ganz guet, mennde he galant, aower wenn et pattu upt Ganze gaohn soll, möss he in sien Öller män bescheiden blieben.

     Lück beduerlick keek he Rosa an un sagg: „Rosa, ick will de gar nich ümto küeren, aower stell mi leiwer en Pülleken Beer upt Nachtschäppken, dao häb ick mehr van.“

Lück lichtfeddig

Bild: pixabay

As et 1957 in Greven met den Flughafen Münster-Osnabrück lossgöng, wollen se de Lüe auk lück deför astemeern (dafür begeistern). Drüm mööken se an en schönen Maidag dao auk es ne graute „Flugschau“ met en Kunstfleiger. Düssen Luchtakkrobaten kam daoför extra gar uut München! Se versprööken sick de auk allerhand bi. Et schinn guet troffen, denn vull Volk wör debi up de Beene.

Bi de riskante Fleigerie smeeten se de Köppe män so in en Nacken. Gustav auk. He wör ratz van sick un wüss manchs vör Schreck gar nich wohen. „Jungejunge“, schüllkoppede he immer wier un tröck den Kopp debi in. Dat wören dao in de Lucht aower auk Kapriolen! Nu göng et dao buoben mit den Fleiger gar koppüöwer! Gott Dank konn et den Piloten in en lessten Moment noch wier richten. Nämanä. De Fleiger wippede gar met de Flittkes (Flügel), so as woll he daomit säggen: „Lüe, et is noch maol guet gaohn!“ Doch dao schööt de unwiese Kerl met siene Maschin auk all wier hauch un höhger, üm glieks drup so wat es en Luping to dreihen. Oh, oh, oh! He füng se aower doch noch bitieten. He suusede daobi soiäben üöwer alle Köppe her. Et göng nich riskanter! Dat Volk göng roopend debi in de Kneie. Doch dao tröck he den Fleiger all wier piel in de Höchte, so as woll he nu gar nich wier runner. Doch wat wör dat nu wier? Jesses! Buoben leit he de Maschin up maol een-fach män so trudelnd affsacken, konn se in‘ lessten Moment aower män soiäben noch wier upfan-gen. All’s keek heel dutt un reip „Aaah“ un „Oooh“! Et glückte dann aower weinßens noch de Lan-dung.

Un Gustav? Gustav keek de heel rammdösig bi drin un sagg: „Mann, Mann, Mann!! Mehr äs licht-feddig, so wat. Wu könnt se de bloß eenen dranlaoten, de et noch nich es richtig kann?!“

Wählen gaohn

Bild: pixabay

Wählen gaohn, sägget se, dat sollen wi män nich up de lichte Schuller nemmen; denn well vör Wahlen uutkneep, hölpe jüst sücke Schaleier, de biätter in de Versenkung bleewen. Düsse Malefizpolitiker aower daien gern wuohl noch met twee Stimmen wählen, üm drantokommen. Häw wi et dann aower met sücke to doon, dann Gnad us Gott, dann sind Wahlen wanner för de Katt … Also: Dat Ääsken hauch und loss. Biätter wuohlbedacht wählen gaohn, statt so wat uut en Weg to gaohn. Ja, wählen gaohn, solange wi de frie’e Wahl noch häbet!

     Meinee, Lüü, et is doch män bloß en Krüüßken, wat debi naidig is. Dat is doch wuohl nich tovull verlangt, orre? Recht nommen is et aower akkraot Krüüßken kein Krüüßken, wat wi dao up de Wahlssieddels maaket. Korrekt is et en Andreaskrüüß.

     Nu häw wi et jä vandage nich mehr so met de Naomensdage. Dat ännert aower nix deran, dat de Naomen us wat sägget un – mehr noch – us use christlicken Werte düütlick maaket. So bedüüdet Andreas „de Ümsichtige“, ja, de „Uprechte“. Daoför stüörw he gar an 30. November 60 den Märtyrerdaut an en schräg Krüüß, dat sogenannte Andreaskrüüß. All dat is nich wegtoküeren, et is amtlick bekundet.

     Amtlick is vandage auk dat „Zeichen 201“ van use Straotenver-kehrsordnung met dat Andreaskrüüß. Et sägg us: „Kiek di üm!“, et häff also ne Schutzfunktion un will us vör Unglück un Mallör bewahren. Jajaja … ji häbt et nu villicht all ruoken, orre? Bi Wahlen is dat iämso. Recht nommen maaket wi dao up de Wahlssieddels jä auk en Andreaskrüüß. Un lück ümsichtig will us dat – recht bedacht – jä auk säggen: Kiek di üm! Wu sall dat hier alle so wiedergaohn? Woför stimm ick nu? För wat geew ick miene Stimme her? Aower auk, woför maak ick sömms eenlicks so Stimmung?

     Et is also längst män nich eenfach so’n Krüüßken deher. Et häff et bi Wahlen in sick, dat Andreaskrüüß. Et hölp denn bi Wahlen auk all vör üöwer hunnert Jaohren den gueden Pastor Kappen van Sankt Lamberti in Mönster. Oh ja, dao höölden wi et hier noch met de Gewissenserforschung, wenn et üm wat göng!Bi Pastor Kappen göng dat so: 

     Guter Gott, steh uns bei den Wahlen bei, um die Welt ein bisschen besser zu machen. So setze dem Überfluss Grenzen und lass die Grenzen überflüssig werden. Lasse die Menschen kein falsches Geld machen und das Geld keine falschen Menschen. Bessere solche Geldverdiener, die wohl tätig, aber nicht wohltätig sind. Schenke unseren Politikern mehr Wahrheit und der Wahrheit mehr Politiker. Und so lasst uns nun, ohn‘ länger zu schwätzen, das Kreuz ins rechte Kästchen setzen.

     Ick meine, bi Wahlen hölpe us düsse Gesinnung auk vandage noch ganz guet. Denk wi dran, wenn et sowiet is. Biätter wuohlbedacht wählen gaohn, statt so wat uut en Weg to gaohn. Ja, wählen gaohn, solange wi de frie’e Wahl noch häbet!

Männerkloo

Bild: pixabay

Vandage geiht jä män all‘s so up Kunst un Bildung heruut. Dao häbt se et gar met de Bildenden Künste. Bis up en Lokus sind se de met togange. Man sall et nich meinen, aower söwwst de Keramik is de auk all met bi. Unner us: Kicks di met Verstand vandage es maol en Männerkloo an, wünners di, wat uut ne Pissrinne nich all’s so wuorden is! Kacheln üöwer Kacheln, un alle män so de reinsten Artefakte.

     Daobi füng dat vör Jaohren män recht bescheiden an. Doch dann wollen de Sanitätskeramiker bi de Künsten wuohl auk gerne mitmaaken. Un so namm nu auk so ’n Männerkloo mehr un mehr Gestalt an. Daobi häbt se sick met de Tiet män doch so allerhand infallen laoten. Dat lött sick nich änners säggen. Nemm bloß es de Speibeckens, stabile Küben an de Wand, glieks met twee handlicke Griepstangen dran. Söök dat woänners es? So wat giff et bloß upt Männerkloo!

     Dann kamen dao kuortdrup auk all Kölnse-Waater-Spritzautomaten demet bi. För füfftig Pennig föhlde man sick dao dann nao wat Reihern met en gueden Stritz 4711 glieks wier es neugeboren. Auk wenn so wat dao all uut de Mode is, häbet de Kunstkeramikers nich schlaopen. Daoför kreegen et de Urinale. Jaja, düsse Dinger, wo de Fraulüe, van wiägen Stehpinkler un so, immer gerne so allerhand Tamtam üm maaket. Unsinn.

     Ick sägg et hier eenfach maol es Mann: Männer sind de doch gar nich för geboren, üm bi’t Pinkeln in de Hocke to gaohn! Waorüm söll ick mi dao krumm bi maaken? Richtup könnt wi dat allemaol biätter. Dao könnt se alle säggen, wat se willt, Gott woll dat so! Fraulüe, de dat nich begriepen willt, söllt män es upt Männerkloo gaohn. Se daien sick wünnern üöwer so en heelmaol aparten Niagarapinkelbottich. Muntere Mannslüü könnt dao gar met en strammen Straohl en lütken Football int Tor strüllen. Jawoll, so wat an Kunst giff et bloß upt Männerkloo! Herrjeh, gönnt us dat doch!

     Söllt sick de Fraulüe doch bi Tante Meier (Ausdruck für Damentoilette) änners amneseern. Wi sind, wat Kunst un Bildung anlangt, met use Männerklookeramik heel best tofriär. Man kann säggen, dao is jedet Pinkelbecken all en Kunststück för sick. Drüm staoh wi dao auk gerne bi in Reih un Glied. Wenn wi dao dann so, „Augen geradeaus“, piel up de Kacheln von de Wandkeramik kieket, gaoht us debi wahrlick graute Gedanken dör ‘n Kopp. Feihlde bloß noch, dat dao eenen von ächten her den grauten Zapfenstriek bi trummeln dai. Wi smeeten debi wuohl zackig de Hacken bineene.

     So, dat woll ick hier nu auk es maol säggen. Mehr nich.

Plattdeutsche Bücher von Otto Pötter
Immer was Schönes „von hier“

Schappgeklimper

Bild: pixabay

Wenn hier wat von Schappgeklimper steiht, so is dao nich ne 1960-er Musiktruhe mit meint. Dat mit dat Klimperschapp, dat geiht heel wieder noch trügge. Können wi dao män noch mit Sommerfelds Willy (1904 – 2007) üöwer praoten, de dai us dao noch wuohl gerne wat up säggen. Aower wu et Liäben so spiellt is Willy all daut. Män eens bliff von em bis vandage: Sommerfelds Willy wör den lessten Kinomusikanten. Noch mit hunnert Jaohren sett’e de Mann sick an sien „Schapp“, wu he sien Kinoklavier up Platt nannde, un spiellde, dat de Heide wackelde. Wat för nen Film et auk wör, Willy kreeg de alltiets Schwung bi. Un fraog nich wie.  

     Up de Fraoge: „Was macht der Maier am Himalaya?“ grabbelde he de Akkorde män so bis buoben hen dör; denn mit den Himalaya, moss wietten, dao is buoben de Luft män wat dünn. För use Slach Lüü is dat nich eenfach: „Rauf, ja, das kunnt’ er, doch wie kommt er runter? Ich hab so Angst um den Maier am Himalaya, der macht ’nen Rutsch – und dann is er futsch.“ Un dann aower! Könnden wi et bloß noch hören: Glieks göng et kunstfeddig mit dat Schappgeklimper wier von buoben daale herunner. Doch wuohl nich noch Steenschlag debi? Up jeden Fall göng et: Bimbambum, Rumbum … De Kinospectatores höölden de Luft an.

     Klüng et aower Ting-tara-rara, ting-ting, so göng den Vörhang all runner, dann wör et mit den Film an‘ End. Schapp to un Willy harr Fieraobend. So wör dat hier daomaols in de Kinos. 

     So eenen es Willy spiellde Anno Tobak hier maol in‘ Schaupalast. De konn et nich ganz so guet es Willy, doch he dai, wat he konn. To de Tiet leip jüst nen Film mit de graute Stummfilmdiva Adele Sandrock (1863 – 1937). Drama üöwer Drama! Dat bruukte guet wat an Geklimper.

     Godorri, Adele satt de maol wier rein into. So wat aower auk! Se harre ’n Kind van so nen liederlicken Edelmann. Doch den adeligen Luftikus woll iähr nich hieraoden. Oh, wat nen Krach inhuuse bi dat Fraumensk. De Olle wiesede iähr de Dööre. Se wüss nu gar nich mehr wohen mit de lütke Blaage. Heel verbaast (kopflos) leip se, dat Kind up en Puckel, up nen wietlöftigen Kolk (großer Weiher) hento. Aff int Waater. Se stönn dao auk all bis an de Kneie drin. Godorri, stell di so wat vör! Et schinn, den Kinomusikanten möök dat reineweg unwies. He slöög män so up sien „Schapp“ harüm, so, as wolle he et wuohl dullweg kuort un klein hauen.

     As Adele dat Waater, mit dat arme Kind up de Schuller ’n Puckel, nu all knapp an de Kinnlade göng, konn et in‘ Kinosaal nen stämmigen Kerl nich länger uuthaoll’n. Heel feddig mit de Nerven reip he: „Adele, Adele! Nu nemm bitte auk glieks den kollerigen Klimperklempner mit!!“

     Wat sall ick de noch up säggen?

     Bloß noch: Ting-tara-rara, ting-ting!


Immer was Feines von hier:
Plattdeutsche Pötter-Bücher aus dem Aschendorff Verlag Münster